شما که رفتی این نظرتو زیر همه شاهکارای اسکورسیزی کپی کردی لابد منتظر جوابی. بنظرم بد نیس جوابتو بگیری. اول این که بگم وقتی فیلم بر اساس واقعیت ساخته میشه دیگه کارگردان مجبوره اینارو نمایش بده. دوم اینکه فیلمای اسکورسیزی علی الخصوص گودفلاس بسیار در ژانر های خودشون ساختار شکن به حساب میان. شما همین فیلمو نگا کن. اگر بخایم با یه فیلم دیگه مثل پدرخوانده در ژانر گانگستری مقایسه کنیم میبینیم کاملا در تضاد کامل با پدرخواندس. اسکورسیزی از هیچ گانگستری قهرمان نمیسازه. کیه که بعد از این که پدرخوانده رو ببینه عاشق ویتو و مایکل کورلئونه نشه؟ حتی شخصیت سانی در پدرخوانده با این که آدم خشنیه و با زن های زیادی در رابطس ولی با این حال جزو محبوب ترین شخصیت های جنایی تاریخه. ولی ما در گودفلاس از هیچ شخصیتی خوشمون نمیاد. نمیشه گفت این ضعف شخصیت پردازیه که اتفاقا نقطه قوت اونه. اسکورسیزی نفوذ عجیبی کرده تو زندگی شخصی اعضای مافیا یا همون گانگستر ها و به طرز عجیبی نکات منفی اونارو پر رنگ میکنه. علاوه بر اون خشونت در این فیلم بسیار صریح تر و قابل لمس تر از هر فیلم مافیایی دیگه ای هستش. همون سکانس اول فیلم رو به یاد بیارید که تامیب بی رحمانه به بدن نیمه جون دشمنش چاقو میزنه. کلیشه های سینما میگه تو این صحنه باید خون بپاچه رو صورت تامی تا ما بیشتر ازش بترسیم ولی این اتفاق نمیفته چون فیلم باید قابل درک باشه. اصلا به خودم اجازه نمیدم که بگم این فیلم از پدرخوانده بهتره ولی قظعا از اون واقعی تره. اسکورسیزی به وضوح نشون میده گانگسترا آدم های خوبی نیستن. چه در مواجه با خانواده چه در مواجه با زیردستاشون. نمیشه گفت یه چیزی بده بدون اینکه اون چیز بد نشون داده بشه
How you doin :)))