امتیاز 9 از 10
بدون اسپویل !
ماه ها از دیدن این فیلم میگذره و من هنوز گاهی اوقات تصاویرش به ذهنم میاد.
در مقدمه عرض کنم که این فیلم یک درام واقعیست. فیلمی هست که اگر از ابتدا درگیرش بشید ، خواهید دید که جزو مهمترین فیلم هایی خواهد بود که تا به حال تماشا کردید.
فیلمبرداری این فیلم بسیار بازیگوشانه و لذت بخشه. کوچکترین تغییری در این بازیگوشی ، نه در ابتدا ، نه در میانه و نه در انتها نخواهید دید.
از طرف دیگه به عنوان یک فیلم بیوگرافی محور ، روند شکل گیری داستان کاملا درست و با سرعت ملایم پیش میره. بازیگر ها در کمال سادگی و به نوعی بی نام و نشون ، نقش هایی بوجود اوردن که ممکنه از عهده بازیگر های توانا هم بر نیاد.
پس در کلیت ، ما با فیلمی منسجم رو به رو هستیم که هم فیلمنامه دقیقی داره و هم کارگردانی درست.
مخاطب این فیلم (مخاطب جدی) با لایه های عمیق روانشناسی و جامعه شناسی رو به روئه. تا حدی گاهی به خنده می‌افته و گاهی به گریه.
فیلم بیان وضعیتی هست که در اون ، تعصب ، نا آگاهی ، بی فرهنگی ، هرج و مرج و ... وجود داره.
فیلم تا حد نابودی مخاطب پیش میره ولی هرگز در دام خودش نمی‌افته بلکه در انتها هم روند قبلی خودش رو ادامه میده.
مهمترین مولفه فیلم ، حل نشدن در روایتیه که داره انجام میده . تا اینکه از حد خودش فراتر میره و سکانس پایانی فیلم ، مهر محکمیه به این حرف.
فیلم Boys Don't Cry فیلمی هست که می‌بایست به افرادی که چنین تعصب هایی دارن ، نمایش داده بشه و
تا این مسئله ، به راحتی حل بشه.
البته این که فیلم سال 1999 ساخته شده و فاصله طولانی ای با زمان فعلی داره ، چندان تاثیر گذار نیست ، چون موضوع هنوز جای کار داره.
متشکرم
امتیاز 8 از 10
بدون اسپویل!
من این فیلم رو پسندیدم و معتقدم که این فیلم رو میشه جزو فیلم های آموزشی حتی! طبقه‌بندی کرد.
مسئله فساد مالی و واکنش جامعه به این موضوع ، چیزی هست که در این فیلم به نمایش درمیاد و البته با اینکه به نظرم فیلمنامه در جاهایی موفق نیست خصوصا آخر فیلم ؛ بجز فیلمنامه بقیه ویژگی ها مثل کارگردانی، شخصیت پردازی و ... بسیار خوب شکل گرفته.
امتیاز 10 از 10
بدون اسپویل!
بری لیندون ترکیبی از نزاع و کشمش بین طبقه پرولتاریا و بوژوا است.
شخصی که زندگی در هردو طبقه را تجربه میکند.
این فیلم ، سه ساعت زندگی بری لیندون را به نمایش در‌می آورد. از فرش به عرش رسیدن این کاراکتر را به زیبایی هرچه تمام تر تماشا میکنیم.
این فیلم از جمله مهمترین فیلمهای دهه هفتاد میلادی هست که توسط استنلی کوبریک به استادی هر چه تمام تر ساخته شده. نورپردازی ها، شخصیت پردازی ها ، فیلمبرداری بسیار ماهر و بسیاری المان دیگه، نوید یک اثر کامل و بی نقص رو به مخاطب میده.
حتما تماشا کنید و لذت ببرید.
.
.
خطر اسپویل!
.
.
ریموند بری اسم کامل شخصیت هست که بعد از ازدواج با شخصی مرفه و از طبقه ثروتمند ، نام خود را به بری لیندون تغییر داد و کوبریک چقدر زیرکانه ترکیبی از طبقات رو تنها در دو کلمه بیان میکنه
بری(پرولتاریا- طبقه ضعیف جامعه) + لیندون( بورژوا - ثروتمندان)
درواقع پس از پایان فیلم ، اسم بری لیندون یک تضاد واقعی رو در ذهن مخاطب تداعی خواهد کرد.
.
.
پایان خطر اسپویل!
متشکرم
امتیاز ۹ از ۱۰
بدون اسپویل!
یه فیلم درجه یک با روایت قدرتمند. انگلیسی!
سوگولی یک بازی قدرت بسیار پیچیده است در بین شخصیت های پیچیده.
در این بازی بین زنان درباری ،همه چیز در سکانس اخر فیلم به زیباترین شکل ممکن نمایش داده میشه.
موسیقی فیلم به قدری بود که نه تکراری باشه و نه ساده. گاهی بی محابا و گاهی دلنشین. برای همین این موسیقی قطعا در سال ۲۰۱۸ لیاقت اسکار رو داشت که متاسفانه نگرفت.
فیلمبرداری شدیدا جاهایی خوب بود و جاهایی شدیدا ازاردهنده.
ریچل وایس در این فیلم بیشتر از اما استون درخشید و بیشتر از همه، الیویا کلمن با این نقش افرینی بی‌نظیر که قطعا در تاریخ سینما خواهد موند.
امتیاز 9 از 10
بدون اسپویل!
(کازینو) . اگر شما فیلم های مارتین اسکورسیزی رو دیده باشید مثل
(گرگ وال استریت)،(رفقای خوب) و ... حتما متوجه میشید که یکی از ویژگی های مهم سینمای اسکورسیزی، روایت داستانی منحصر به فردشه.
این فیلم هم مثل باقی فیلمهای گنگستری اسکورسیزی، نقطه شروع، اوج و سقوط یک شخصیت یا یک سیستم رو بیان میکنه.
با اینکه یکم برای خودم موضوع فیلم تکراری بود ولی باز‌هم ارزش دیدن داره.
مرسی
امتیاز 3 از 10
بدون اسپویل!
یه فیلم کاملا عقب مونده و بی منطق. کاملا سردرگم طوری که با این لیست از بازیگرها و سازنده ها، سردرگمی بیشتری ایجاد میشه.
شخصیت (جی. ادگار) به قدری پیچیده هست که انگار کارگردان هیچ تلاشی برای حداقل حل ابتدایی ترین سوالات برای مخاطب نکرده.
در کل یک فیلم ناقص و تمام شده‌ست.
امتیاز 7 از 10
بدون اسپویل!
از اونجایی که این فیلم ، یک فیلم توی ژانر معمایی هست و برای ارزش گذاری این فیلم ، اول باید ژانر معمایی رو از ابتدای سینما تا موقع انتشار این فیلم سال 1997 بررسی کرد ، من نمیتونم به طور قطع بگم که آیا ویژگی منحصر به فردی داشته یا نه. چون بعد از دیدن فیلم متوجه شدم که انگار این فیلم رو باوجودی که برای اولین باره تماشا میکنم ولی برام تکراریه.
داستان متوسطی داره ، عنصر غالفگیری قابل توجهی داره ، فضا سازی خیلی خوبی داره و یک لیست از بازیگران توانا توی این فیلم بازی میکنن و یه سری ویژگی های دیگه.
والا من خودم چون زیاد درباره این فیلم توی اینترنت ، تبلیغ دیدم ، مشتاق شدم که ببینم ولی بعد از اتمام فیلم حس تکراری بودن بهم دست میده. شاید یکی از دلایلش همینه که عنصر اصلی این داستان ، توی بسیاری از فیلم های معمایی این سالها بوده و بهش عادت کردم.
مرسی
سلام و عرض ارادت فراوان خدمت Lalalights عزیز که اتفاقا از معدود آدم هایی هستی که بخاطرشون هنوز این سایت رو باز میکنم و هر صفحه که باز میشه دنبال کامنت تو یا یه عده دیگه که قلمشون خوبه می گردم. و حتی باعث افتخاره...
با تک تک کلماتت موافق هستم و بقدری من با این متن تو ارتباط برقرار کردم که الآن برای چندمین بار دارم میخونمش و انگار اصلا خود من این حرفا زدم ، چیزی که از ته دل میاد همینه.
عرض کنم که در تکمیل این متن ، باید از یه دیدگاه دیگه هم به این قضیه نگاه کنیم. و عذر خواهی میکنم برای طولانی شدن متن.
تعصب..تعصب چیه و از کجا اومده؟
ما نیاز داریم یک بار دیگه نه تنها این سایت ، بلکه سایت های دانلود فیلم رو زیر و رو کنیم و کامنت هارو بخونیم ، اتفاقا اینستاگرام رو هم ببینیم ، کامنت ها رو بخونیم . بعدش از این مبحث سینما بیرون بیایم و بریم سراغ چیزای دیگه مثلا همین موسیقی . نظرات رو بشنویم و بعد ( هنر که چه عرض کنم...) از مبحث هنر بیایم بیرون ، بریم تو خیابون با یه چند نفر رو به رو بشیم و نظرات اونارو هم بدونیم .
به این نقطه میرسیم.
اینجا دیگه بحث فرهنگ نیست... من به شدت مخالف اینم که عده ای میگن این فرهنگ غلطه. نخیر. باوجودی که نظر من ممکنه افراطی باشه ولی میگم که این فراتر از فرهنگه. این یک تمدن‌ـه... تمدن ماست. تمدن متعصبین . نسل های قبل ما همین طور فکر میکردن . همینطور متعصب بودن و خیال میکردن چیزی به اسم "حق" وجود داره که این جماعت از لحظه‌ی ورود به این مرز پرگهر !!!
، همراهشون بوده و همیشه هم باید پیروز بشن. مگه میشه امروز ما به یه بازیگر یا یه فوتبالیست حرفی بزنیم؟ مگه کسی جرئت داره بگه من از فلان موزیک فلان خواننده خوشم نمیاد؟
ما علاوه بر اینکه هیچ آموزش درست و حسابی‌یی ندیدیم ، هیچ علمی هم به Social Media نداریم. ما جامعه تو سری خور هستیم و حتما باید یه چوپان بالاسرمون باشه( قصد جسارت به کسی ندارم کلیت قضیه رو عرض میکنم).
حالا میرسیم به همین قضیه که شما تاکید داری درواقع جوایز اسکار.
اینجا هم نیازه که چند پله بالاتر بریم و یکم از بالا به قضیه نگاه کنیم . راجع به سالن های سینما بسیار حرف درستی زدی و درواقع این جمله رو باید طلا بگیرن.
برای مثال من که از همین مانیتور فیلم A Star Is Born رو دیدم ، و متنفر هم هستم از این فیلم ، چه بسا اگر توی سالن سینما مجهز با صد تا مخاطب نشسته باشم و ببینم شاید خوشم بیاد. اصلا شاید عاشق فیلم بشم. اصلا یکی از مفاهیم اصلی سینما هم همینه . طرف که بی عقل نبوده که سینما رو اختراع کرده و سالن هارو هر سال تجهیز میکنه. فیلمی مثل Birdman رو تصور کنید ، فکر کنید با مثلا دویست تا مخاطب نشستید تو سالن دارید Birdman رو تماشا میکنید ، با کمدی کلامی فیلم مخاطبین میخندن. بعد از دقایقی میرسید به اون جایی که یهو صدای موشک و هلیکوپتر و اینا میاد و بعد دوربین میره سمت Birdman و میگه :( این چیزیه که مردم دوست دارن ، اکشن) و ... . وقتی شما از سالن میای بیرون و از دیدن فیلم به وجد اومدی ، معلومه که با منی که تو خونه میشینم لپتاپو روشن میکنم هر ده دقیقه یه Pause میزنم میرم قهوه ای چیزی میخورم دوباره برمیگردم ادامه فیلم رو میبینم ، دریافت حسی متفاوتی داری. تو در اجتماع 200 نفری نشسته بودی و اصلا همین سینما برای اجتماع ساخته شده. یا موسیقی ، برای اجتماع ساخته شده ، زحمت کشیده سالن مخصوص موسیقی ساخته و صدایی که اونجا تو سالن میشنوی قطعا با منی که تو خونه با هدفون موزیک گوش میکنم فرق میکنه.
اجتماع
و زمانی که اجتماع به فساد کشیده بشه ، میشه دقیقا همین چیزی که ما شاهدش هستیم . ما از بسیاری جهات یکی از عجایب تاریخ هستیم. نه آموزش درستی دیدیم نه روابط درستی داریم. حساب کن شعر فلان روحانی ساکن نجف تو ادبیات مدارس هست ولی شعر احمد شاملو نیست.
ما هیچی نیستیم و اینو با صراحت میگم نسل های بعد ما از این هم بدتر خواهند بود.
با اینکه میدونم هیچ راه نجاتی از این منجلاب نیست ولی من از خودم شروع کردم و دیگه هیچوقت تعصبی فکر نمیکنم.
حساب کن من سال 2014-2015 ، هرکسی که از فیلم Birdman خوشش نمیومد رو فحشش میدادم. رکیک هم میگفتم . تازه حالا این یکی از فیلم ها بود. یا مثلا بقیه دوستامو مجبور میکردم اون موزیکی که دوست دارم گوش کنن. ولی امروز دیگه این فکرو نمیکنم. دو تا کتاب میخونم دو تا فیلم مبینیم ، اطرافیان رو به هنر تشویق میکنم.
وقتی هم میبینم طرف زیر مثلا فیلم Bohemian Rhapsody نوشته "به نام خدایی که کویین را آفرید" و "منتقدین برن درشونو بزارن" ناراحت میشم چون خود من یه زمانی مثل همینا بودم. خب درست آموزش ندیدن یا مثل امثال ما نرفتن تحقیق کنن دو تا کتاب بخونن و با این چیزا .
اصلا هم قصد پوز دادن و این حرفا هم نیست . حالا که من دوتا کتاب بیشتر خوندم که نباید بزنم تو سر بقیه . هرکی رو که ببینم واقعا مثل خودم علاقه مند جدی هست ، به عنوان برادر کوچکتر بهش توصیه میکنم که دست از تعصب برداره اینقدر به این و اون استاد استاد نگه. هی نگه بهترین فیلم تاریخ فلان است. خودم کامنت های چند سال پیشمو میخونم خندم میگیره از بس که تعصبی فکر میکردم.
و در نهایت راجع به اسکار ، اسکار برای ما فیلم بین ها قطعا مهمه . درواقع اگر اشتباه نکنم پرمخاطب ترین رویداد هنری دنیاست. ولی خب به قول شما حرص خوردن که فایده نداره. بله من مثلا امسال با انتخاب های اسکار تا حدودی موافق بودم و چند جا هم راجع‌بهش نوشتم مثلا گفتم Green Book حقش بود و فلان.مثلا راجع به A Star is Born گفتم اگر اسکار بگیره به دلیل کمپین ها و اینچیزاست و اونجا خیلی صریح گفتم اسکار تبدیل شده به یه نمایش ابلهانه با انتخاب های سیاسی .نظر من بوده و به کسی هم تحمیلش نکردم تعصبی هم تو کار نبوده . ولی نظر منه ایرانی که نه سینمای درستی دارم نه فرهنگ درستی نه جامعه درستی قطعا برای هرجای این دنیا مهم نخواهد بود. درد ما اینها هستن که همه چیزو بت کردن و به بقیه توهین میکنن و اتفاقا از خود ما هستن. خود ماییم . ما هر چقدر هم از اسکار بد بگیم ،در نهایت میزان و سنجش فیلمها همین اسکار بوده ، هست و خواهد بود .
مرسی عزیز
ولی اونقدری هم ک بیننده داره به نظرم دلیل نمیشه ک شاهکار باشه
9 از 10
بدون اسپویل !
ماه ها از دیدن این فیلم میگذره و من هنوز گاهی اوقات تصاویرش به ذهنم میاد.
در مقدمه عرض کنم که این فیلم یک درام واقعیست. فیلمی هست که اگر از ابتدا درگیرش بشید ، خواهید دید که جزو مهمترین فیلم هایی خواهد بود که تا به حال تماشا کردید.
فیلمبرداری این فیلم بسیار بازیگوشانه و لذت بخشه. کوچکترین تغییری در این بازیگوشی ، نه در ابتدا ، نه در میانه و نه در انتها نخواهید دید.
از طرف دیگه به عنوان یک فیلم بیوگرافی محور ، روند شکل گیری داستان کاملا درست و با سرعت ملایم پیش میره. بازیگر ها در کمال سادگی و به نوعی بی نام و نشون ، نقش هایی بوجود اوردن که ممکنه از عهده بازیگر های توانا هم بر نیاد.
پس در کلیت ، ما با فیلمی منسجم رو به رو هستیم که هم فیلمنامه دقیقی داره و هم کارگردانی درست.
مخاطب این فیلم (مخاطب جدی) با لایه های عمیق روانشناسی و جامعه شناسی رو به روئه. تا حدی گاهی به خنده می‌افته و گاهی به گریه.
فیلم بیان وضعیتی هست که در اون ، تعصب ، نا آگاهی ، بی فرهنگی ، هرج و مرج و ... وجود داره.
فیلم تا حد نابودی مخاطب پیش میره ولی هرگز در دام خودش نمی‌افته بلکه در انتها هم روند قبلی خودش رو ادامه میده.
مهمترین مولفه فیلم ، حل نشدن در روایتیه که داره انجام میده . تا اینکه از حد خودش فراتر میره و سکانس پایانی فیلم ، مهر محکمیه به این حرف.
فیلم Boys Don't Cry فیلمی هست که می‌بایست به افرادی که چنین تعصب هایی دارن ، نمایش داده بشه و
تا این مسئله ، به راحتی حل بشه.
البته این که فیلم سال 1999 ساخته شده و فاصله طولانی ای با زمان فعلی داره ، چندان تاثیر گذار نیست ، چون موضوع هنوز جای کار داره.
متشکرم
بدون اسپویل!
من این فیلم رو پسندیدم و معتقدم که این فیلم رو میشه جزو فیلم های آموزشی حتی! طبقه‌بندی کرد.
مسئله فساد مالی و واکنش جامعه به این موضوع ، چیزی هست که در این فیلم به نمایش درمیاد و البته با اینکه به نظرم فیلمنامه در جاهایی موفق نیست خصوصا آخر فیلم ؛ بجز فیلمنامه بقیه ویژگی ها مثل کارگردانی، شخصیت پردازی و ... بسیار خوب شکل گرفته.
بدون اسپویل!
بری لیندون ترکیبی از نزاع و کشمش بین طبقه پرولتاریا و بوژوا است.
شخصی که زندگی در هردو طبقه را تجربه میکند.
این فیلم ، سه ساعت زندگی بری لیندون را به نمایش در‌می آورد. از فرش به عرش رسیدن این کاراکتر را به زیبایی هرچه تمام تر تماشا میکنیم.
این فیلم از جمله مهمترین فیلمهای دهه هفتاد میلادی هست که توسط استنلی کوبریک به استادی هر چه تمام تر ساخته شده. نورپردازی ها، شخصیت پردازی ها ، فیلمبرداری بسیار ماهر و بسیاری المان دیگه، نوید یک اثر کامل و بی نقص رو به مخاطب میده.
حتما تماشا کنید و لذت ببرید.
.
.
خطر اسپویل!
.
.
ریموند بری اسم کامل شخصیت هست که بعد از ازدواج با شخصی مرفه و از طبقه ثروتمند ، نام خود را به بری لیندون تغییر داد و کوبریک چقدر زیرکانه ترکیبی از طبقات رو تنها در دو کلمه بیان میکنه
بری(پرولتاریا- طبقه ضعیف جامعه) + لیندون( بورژوا - ثروتمندان)
درواقع پس از پایان فیلم ، اسم بری لیندون یک تضاد واقعی رو در ذهن مخاطب تداعی خواهد کرد.
.
.
پایان خطر اسپویل!
متشکرم
بدون اسپویل!
یه فیلم درجه یک با روایت قدرتمند. انگلیسی!
سوگولی یک بازی قدرت بسیار پیچیده است در بین شخصیت های پیچیده.
در این بازی بین زنان درباری ،همه چیز در سکانس اخر فیلم به زیباترین شکل ممکن نمایش داده میشه.
موسیقی فیلم به قدری بود که نه تکراری باشه و نه ساده. گاهی بی محابا و گاهی دلنشین. برای همین این موسیقی قطعا در سال ۲۰۱۸ لیاقت اسکار رو داشت که متاسفانه نگرفت.
فیلمبرداری شدیدا جاهایی خوب بود و جاهایی شدیدا ازاردهنده.
ریچل وایس در این فیلم بیشتر از اما استون درخشید و بیشتر از همه، الیویا کلمن با این نقش افرینی بی‌نظیر که قطعا در تاریخ سینما خواهد موند.
بدون اسپویل!
(کازینو) . اگر شما فیلم های مارتین اسکورسیزی رو دیده باشید مثل
(گرگ وال استریت)،(رفقای خوب) و ... حتما متوجه میشید که یکی از ویژگی های مهم سینمای اسکورسیزی، روایت داستانی منحصر به فردشه.
این فیلم هم مثل باقی فیلمهای گنگستری اسکورسیزی، نقطه شروع، اوج و سقوط یک شخصیت یا یک سیستم رو بیان میکنه.
با اینکه یکم برای خودم موضوع فیلم تکراری بود ولی باز‌هم ارزش دیدن داره.
مرسی
بدون اسپویل!
یه فیلم کاملا عقب مونده و بی منطق. کاملا سردرگم طوری که با این لیست از بازیگرها و سازنده ها، سردرگمی بیشتری ایجاد میشه.
شخصیت (جی. ادگار) به قدری پیچیده هست که انگار کارگردان هیچ تلاشی برای حداقل حل ابتدایی ترین سوالات برای مخاطب نکرده.
در کل یک فیلم ناقص و تمام شده‌ست.
بدون اسپویل!
از اونجایی که این فیلم ، یک فیلم توی ژانر معمایی هست و برای ارزش گذاری این فیلم ، اول باید ژانر معمایی رو از ابتدای سینما تا موقع انتشار این فیلم سال 1997 بررسی کرد ، من نمیتونم به طور قطع بگم که آیا ویژگی منحصر به فردی داشته یا نه. چون بعد از دیدن فیلم متوجه شدم که انگار این فیلم رو باوجودی که برای اولین باره تماشا میکنم ولی برام تکراریه.
داستان متوسطی داره ، عنصر غالفگیری قابل توجهی داره ، فضا سازی خیلی خوبی داره و یک لیست از بازیگران توانا توی این فیلم بازی میکنن و یه سری ویژگی های دیگه.
والا من خودم چون زیاد درباره این فیلم توی اینترنت ، تبلیغ دیدم ، مشتاق شدم که ببینم ولی بعد از اتمام فیلم حس تکراری بودن بهم دست میده. شاید یکی از دلایلش همینه که عنصر اصلی این داستان ، توی بسیاری از فیلم های معمایی این سالها بوده و بهش عادت کردم.
مرسی
قطعا اگر بزرگانی چون حافظ، سعدی و فردوسی امروز زنده بودند، نیازی به تیغ ژیلت نداشتند
با تک تک کلماتت موافق هستم و بقدری من با این متن تو ارتباط برقرار کردم که الآن برای چندمین بار دارم میخونمش و انگار اصلا خود من این حرفا زدم ، چیزی که از ته دل میاد همینه.
عرض کنم که در تکمیل این متن ، باید از یه دیدگاه دیگه هم به این قضیه نگاه کنیم. و عذر خواهی میکنم برای طولانی شدن متن.
تعصب..تعصب چیه و از کجا اومده؟
ما نیاز داریم یک بار دیگه نه تنها این سایت ، بلکه سایت های دانلود فیلم رو زیر و رو کنیم و کامنت هارو بخونیم ، اتفاقا اینستاگرام رو هم ببینیم ، کامنت ها رو بخونیم . بعدش از این مبحث سینما بیرون بیایم و بریم سراغ چیزای دیگه مثلا همین موسیقی . نظرات رو بشنویم و بعد ( هنر که چه عرض کنم...) از مبحث هنر بیایم بیرون ، بریم تو خیابون با یه چند نفر رو به رو بشیم و نظرات اونارو هم بدونیم .
به این نقطه میرسیم.
اینجا دیگه بحث فرهنگ نیست... من به شدت مخالف اینم که عده ای میگن این فرهنگ غلطه. نخیر. باوجودی که نظر من ممکنه افراطی باشه ولی میگم که این فراتر از فرهنگه. این یک تمدن‌ـه... تمدن ماست. تمدن متعصبین . نسل های قبل ما همین طور فکر میکردن . همینطور متعصب بودن و خیال میکردن چیزی به اسم "حق" وجود داره که این جماعت از لحظه‌ی ورود به این مرز پرگهر !!!
، همراهشون بوده و همیشه هم باید پیروز بشن. مگه میشه امروز ما به یه بازیگر یا یه فوتبالیست حرفی بزنیم؟ مگه کسی جرئت داره بگه من از فلان موزیک فلان خواننده خوشم نمیاد؟
ما علاوه بر اینکه هیچ آموزش درست و حسابی‌یی ندیدیم ، هیچ علمی هم به Social Media نداریم. ما جامعه تو سری خور هستیم و حتما باید یه چوپان بالاسرمون باشه( قصد جسارت به کسی ندارم کلیت قضیه رو عرض میکنم).
حالا میرسیم به همین قضیه که شما تاکید داری درواقع جوایز اسکار.
اینجا هم نیازه که چند پله بالاتر بریم و یکم از بالا به قضیه نگاه کنیم . راجع به سالن های سینما بسیار حرف درستی زدی و درواقع این جمله رو باید طلا بگیرن.
برای مثال من که از همین مانیتور فیلم A Star Is Born رو دیدم ، و متنفر هم هستم از این فیلم ، چه بسا اگر توی سالن سینما مجهز با صد تا مخاطب نشسته باشم و ببینم شاید خوشم بیاد. اصلا شاید عاشق فیلم بشم. اصلا یکی از مفاهیم اصلی سینما هم همینه . طرف که بی عقل نبوده که سینما رو اختراع کرده و سالن هارو هر سال تجهیز میکنه. فیلمی مثل Birdman رو تصور کنید ، فکر کنید با مثلا دویست تا مخاطب نشستید تو سالن دارید Birdman رو تماشا میکنید ، با کمدی کلامی فیلم مخاطبین میخندن. بعد از دقایقی میرسید به اون جایی که یهو صدای موشک و هلیکوپتر و اینا میاد و بعد دوربین میره سمت Birdman و میگه :( این چیزیه که مردم دوست دارن ، اکشن) و ... . وقتی شما از سالن میای بیرون و از دیدن فیلم به وجد اومدی ، معلومه که با منی که تو خونه میشینم لپتاپو روشن میکنم هر ده دقیقه یه Pause میزنم میرم قهوه ای چیزی میخورم دوباره برمیگردم ادامه فیلم رو میبینم ، دریافت حسی متفاوتی داری. تو در اجتماع 200 نفری نشسته بودی و اصلا همین سینما برای اجتماع ساخته شده. یا موسیقی ، برای اجتماع ساخته شده ، زحمت کشیده سالن مخصوص موسیقی ساخته و صدایی که اونجا تو سالن میشنوی قطعا با منی که تو خونه با هدفون موزیک گوش میکنم فرق میکنه.
اجتماع
و زمانی که اجتماع به فساد کشیده بشه ، میشه دقیقا همین چیزی که ما شاهدش هستیم . ما از بسیاری جهات یکی از عجایب تاریخ هستیم. نه آموزش درستی دیدیم نه روابط درستی داریم. حساب کن شعر فلان روحانی ساکن نجف تو ادبیات مدارس هست ولی شعر احمد شاملو نیست.
ما هیچی نیستیم و اینو با صراحت میگم نسل های بعد ما از این هم بدتر خواهند بود.
با اینکه میدونم هیچ راه نجاتی از این منجلاب نیست ولی من از خودم شروع کردم و دیگه هیچوقت تعصبی فکر نمیکنم.
حساب کن من سال 2014-2015 ، هرکسی که از فیلم Birdman خوشش نمیومد رو فحشش میدادم. رکیک هم میگفتم . تازه حالا این یکی از فیلم ها بود. یا مثلا بقیه دوستامو مجبور میکردم اون موزیکی که دوست دارم گوش کنن. ولی امروز دیگه این فکرو نمیکنم. دو تا کتاب میخونم دو تا فیلم مبینیم ، اطرافیان رو به هنر تشویق میکنم.
وقتی هم میبینم طرف زیر مثلا فیلم Bohemian Rhapsody نوشته "به نام خدایی که کویین را آفرید" و "منتقدین برن درشونو بزارن" ناراحت میشم چون خود من یه زمانی مثل همینا بودم. خب درست آموزش ندیدن یا مثل امثال ما نرفتن تحقیق کنن دو تا کتاب بخونن و با این چیزا .
اصلا هم قصد پوز دادن و این حرفا هم نیست . حالا که من دوتا کتاب بیشتر خوندم که نباید بزنم تو سر بقیه . هرکی رو که ببینم واقعا مثل خودم علاقه مند جدی هست ، به عنوان برادر کوچکتر بهش توصیه میکنم که دست از تعصب برداره اینقدر به این و اون استاد استاد نگه. هی نگه بهترین فیلم تاریخ فلان است. خودم کامنت های چند سال پیشمو میخونم خندم میگیره از بس که تعصبی فکر میکردم.
و در نهایت راجع به اسکار ، اسکار برای ما فیلم بین ها قطعا مهمه . درواقع اگر اشتباه نکنم پرمخاطب ترین رویداد هنری دنیاست. ولی خب به قول شما حرص خوردن که فایده نداره. بله من مثلا امسال با انتخاب های اسکار تا حدودی موافق بودم و چند جا هم راجع‌بهش نوشتم مثلا گفتم Green Book حقش بود و فلان.مثلا راجع به A Star is Born گفتم اگر اسکار بگیره به دلیل کمپین ها و اینچیزاست و اونجا خیلی صریح گفتم اسکار تبدیل شده به یه نمایش ابلهانه با انتخاب های سیاسی .نظر من بوده و به کسی هم تحمیلش نکردم تعصبی هم تو کار نبوده . ولی نظر منه ایرانی که نه سینمای درستی دارم نه فرهنگ درستی نه جامعه درستی قطعا برای هرجای این دنیا مهم نخواهد بود. درد ما اینها هستن که همه چیزو بت کردن و به بقیه توهین میکنن و اتفاقا از خود ما هستن. خود ماییم . ما هر چقدر هم از اسکار بد بگیم ،در نهایت میزان و سنجش فیلمها همین اسکار بوده ، هست و خواهد بود .
مرسی عزیز