دیزنی در سه سال گذشته با قدرت تمام گوی خلاقیت را در دنیای انیمیشن ربوده است. بعد از سفر جذاب به دنیای ذهن در Inside Out و آرمانشهر حیوانات با سمبل های تبعیض نژادی فراوان در Zootopia، امسال نوبت به سفری هیجان انگیز و سرشار از رنگ به دنیای مردگان رسیده است.
مرگ که می تواند بزرگترین کابوس هر انسان و به خصوص کودکان برای از دست دادن عزیزانشان باشد، به حدی زیبا و شیرین در کوکو به تصویر کشیده شده که از بی شک از سال ها آموزه ی دینی تاثیر بیشتری خواهد داشت. به قول مری پاپینز یک قاشق پر از شکر کمک می کند راحت دارو بخوریم. دیزنی سال هاست این رسالت را در رساندن پیام اخلاقی داستان هایش داشته و در آخرین ساخته آن را به حد اعلا می رساند.
در این انیمیشن هم به مانند دو فیلم قبلی، اثری از پرنسس و شاهزاده و داستان های کلیشه ای عاشقانه نیست. در عوض مسئله بلوغ در مورد میگل به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده است. او برای رسیدن به خواسته اش (موسیقی) سفری شگفت انگیز به دنیای مردگان می کند و همراه با کشف رازهای خانوادگی اش تا حد مرگ پیش می رود. میگل سزاوار این بود که این تجربه را داشته باشد چرا که او تنها فردی بود که به گذشته و تاریخ خانواده اش توجه می کرد.
یکی از بهترین نکته ها در داستان این بود که در صورت فراموش کردن رفتگان مان آنها به بعد دیگری خواهند رفت. جایی که هیچکس آن را ندیده است. این شاید اشاره ای باشد به این که مرگ واقعی همان فراموشی است. و یک پند در لفافه خوب برای تماشاگر که هرگز عزیزان از دست رفته شان را از یاد نبرند.
طراحی دنیای مردگان به طرز باورنکردنی جذاب است، از طراحی اسکلت ها گرفته تا حیوانات آنان که نوعی الهام از فرهنگ مکزیک هستند. نکته جذاب دیگری از داستان حضور فریدا کالو نقاش برجسته مکزیکی است (یک تصادف جالب این است که نام خانوادگی همسر او ریورا بود، به مانند خانواده ی کوکو). فیلمنامه اگرچه سرراست است ولی غافلگیری های خاص خودش را دارد. در این اثر هم به مانند همیشه پس از سختی ها پروتاگونیست ها با عشق و محبت و همیاری خانواده پیروز و در نهایت به هم نزدیک تر می شوند.
کوکو اولین انیمیشن پس از شیر شاه بود که باعث جاری شدن اشک های من شد. اگر یک فیلم کارتونی بتواند باعث غلیان احساسات و جاری شدن اشک شود، ایا کار خود را به درستی انجام نداده است؟
مهدیه گرشاسبی
پانویس
روز مردگان یک جشن ملی در مکزیک و برخی از کشورهاست که به مدت سه روز (از ۳۱ام اکتبر تا دوم نوامبر) همهٔ بانکها و سازمانها تعطیل هستند و همه مشغول انجام جشن می‌شوند. در این جشن، افراد به زیارت قبر دوستان و خانواده می‌روند و آنها را تمیز کرده، روی آنها گل گذاشته و با روشن کردن شمع و خواندن دعا یاد آنها را زنده می‌کنند. (ویکی پدیا)
سه روز قبل از primetime emmy
مرگ که می تواند بزرگترین کابوس هر انسان و به خصوص کودکان برای از دست دادن عزیزانشان باشد، به حدی زیبا و شیرین در کوکو به تصویر کشیده شده که از بی شک از سال ها آموزه ی دینی تاثیر بیشتری خواهد داشت. به قول مری پاپینز یک قاشق پر از شکر کمک می کند راحت دارو بخوریم. دیزنی سال هاست این رسالت را در رساندن پیام اخلاقی داستان هایش داشته و در آخرین ساخته آن را به حد اعلا می رساند.
در این انیمیشن هم به مانند دو فیلم قبلی، اثری از پرنسس و شاهزاده و داستان های کلیشه ای عاشقانه نیست. در عوض مسئله بلوغ در مورد میگل به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده است. او برای رسیدن به خواسته اش (موسیقی) سفری شگفت انگیز به دنیای مردگان می کند و همراه با کشف رازهای خانوادگی اش تا حد مرگ پیش می رود. میگل سزاوار این بود که این تجربه را داشته باشد چرا که او تنها فردی بود که به گذشته و تاریخ خانواده اش توجه می کرد.
یکی از بهترین نکته ها در داستان این بود که در صورت فراموش کردن رفتگان مان آنها به بعد دیگری خواهند رفت. جایی که هیچکس آن را ندیده است. این شاید اشاره ای باشد به این که مرگ واقعی همان فراموشی است. و یک پند در لفافه خوب برای تماشاگر که هرگز عزیزان از دست رفته شان را از یاد نبرند.
طراحی دنیای مردگان به طرز باورنکردنی جذاب است، از طراحی اسکلت ها گرفته تا حیوانات آنان که نوعی الهام از فرهنگ مکزیک هستند. نکته جذاب دیگری از داستان حضور فریدا کالو نقاش برجسته مکزیکی است (یک تصادف جالب این است که نام خانوادگی همسر او ریورا بود، به مانند خانواده ی کوکو). فیلمنامه اگرچه سرراست است ولی غافلگیری های خاص خودش را دارد. در این اثر هم به مانند همیشه پس از سختی ها پروتاگونیست ها با عشق و محبت و همیاری خانواده پیروز و در نهایت به هم نزدیک تر می شوند.
کوکو اولین انیمیشن پس از شیر شاه بود که باعث جاری شدن اشک های من شد. اگر یک فیلم کارتونی بتواند باعث غلیان احساسات و جاری شدن اشک شود، ایا کار خود را به درستی انجام نداده است؟
مهدیه گرشاسبی
پانویس
روز مردگان یک جشن ملی در مکزیک و برخی از کشورهاست که به مدت سه روز (از ۳۱ام اکتبر تا دوم نوامبر) همهٔ بانکها و سازمانها تعطیل هستند و همه مشغول انجام جشن می‌شوند. در این جشن، افراد به زیارت قبر دوستان و خانواده می‌روند و آنها را تمیز کرده، روی آنها گل گذاشته و با روشن کردن شمع و خواندن دعا یاد آنها را زنده می‌کنند. (ویکی پدیا)