واقعا عالیه. نمیدونم چرا تا الان این سریالو ندیده بودم. فضای ژورنالیستی بسیار عالبیه.کارگردان و فیلمنامه نویس کاملا سعی کرده خودشه بیرون از ماجرا نگه داره و دید سوم شخص رو از دست نده. هیچ چیزی توی فیلمنامه از قلم نیوفتاده( لااقل تا الان نیمه ی فصل اول). یک سریال کاملا جامعه شناسانانه، روانشناسانه در مورد نقش رسانه، غرایض شخصی و عوامل غیرمعرفتی در کالبدشناسی یک فکت. نقطه ی تعلیق همیشه وجود داره. و البته نباید بازی زیبا و حرفه ای بازیگرای مجموعه رو از قلم بندازم. در کل خیلی دارم از دیدنش لذت میبرم و به همه پیشنهاد میکنم ببیننش.

خیلی فیلم خوبیه. جزو بهترین های اسکورسیزی و از فیلم هایی که تو تاریخ سینما بهش اشاره خواهد شد. ریتم فیلم آرومه و شاید جزئیاتش بعضی ها رو اذیت کنه. اگر فن مارول باشیم یا سینمای اکشن دیجیتالی، ممکنه خیلی ارتباط برقرار نکنیم. ولی به عنوان یک اثر که استانداردهای کلاسیک سینما رو کاملا رعایت میکنه، داستان داره، فیلمنامه و شخصیت پردازی داره، فراز و فرود، دیدنش لذت بخشه. دیکاپریو واقعا خیره کننده بازی کرده.

هیچ حرفی برای گفتن نداره. نه عمق داره و نه کشش داستانی که آدم بتونه تا آخرش راحت نگاه کنه. مثلا خواسته علمی تخیلی رو با فلسفه اخلاق تلفیق کنه که مضحک شده. رابرت پتینسون اصلا نمیدونه این وسط داره چکار میکنه و احتمالا خودشم نفهمیده چکارست. هیچ حرف جدیدی واسه گفتن نداره. حیف وقت واقعا که واسه این اراجیف حروم بشه.

تنها دلیل اینکه میشه سریال رو دید، بازی عمر سای هست. سریال ضعیفیه. مشکل شخصیت پردازی داره. به خاطر ضعف فیلمنامه و شخصیت پزدازی نتونسته هب آرسن لوپن نزدیک بشه. منظورم اینه که هیچ اثری از ارسن لوپن توش نیست.

به نظر من گنگ و بی هدف بود. هیچ شکی نیست که به لحاظ انیمیشن و نوع طراحی شخصیت ها میشه مهر میازاکی رو دید و حرف برای گفتن داره. ولی به لحاظ محتوا ضعیفه، سوالاتی رو در ذهن مخاطب به جا میزاره که جنس این سوالا به خاطر ضعف داستانه و نه محتوای اثر. انگار که گوشه هایی از کار دزدیده شده فقط به خاطر اینکه مخاطب فکر کنه این یک اثر عمیقه. ما در نیمه اول این انیمیشن مرتب جامپ میکنیم در حالی که دلیلی واسش وجود نداره. یه شتاب زدگی خاصی تو نوع تدوینش وجود داره که آدم رو اذیت میکنه، انگار که داستانی و مفاهیم عمیقی از خدا و دنیاهای ورای این دنیا و ذهن و کابوس و خواب تو ذهن نویسنده وجود داشته ولی کار در نیومده. هر کدوم از این مفهموم هایی که گفتم به تنهایی و جدا از هم پردازش شدن و معلومه که خیلی کار هم روشون انجام شده و زحمت کشیدن، ولی در کنار هم نتونستن یه داستان و نگاه کلی به دست بدن.

تا الان، 45 دقیقه فیلم رو دیدم، خیلی عالیه، خیلی. حالم خوبه از اینکه الان دارم این فیلم رو میبینم. انتخاب بازیگرا عالیه. یه فیلم برداری بی نقص. صحنه پردازی عالیه. فیلم مثل یه تابلو نقاشیه. کاملا کلاسیک که روزهای اوج سینما رو به خاطرمون میاره.

الان تا دقیقه 45 نگاه کردم. خیلی ضعیفه. اصلا فکر نمیکردم اینقدر ضعیف باشه. در مقایسه با فیلم هایی مثل سه بیلبورد ... ( میدونم که ژانرشون متفاوته) حرفی برای گفتن نداره. والا تا الان که چیزی از فیلم نفهمیدم و به تجربه میتونم بگم ادامه فیلم هم خیلی تفاوتی با این ابتدای اون نخواهد داشت. با اینکه خیلی از فیلم ها رو تا آخر مشاهده کردم ولی تصمیم گرفتم دیگه از اینجا به بعد نگاه نکنم. امیدوارم اشتباه نکرده باشم. آخه واقعا قابل دیدن نیست.

عجب آشغالی. 12 دقیقه دووم آوردم. حیف 2 گیگ حجم که حروم شد

سریال خوش ساخت و خوبه. خیلی وقتا تو اینجور سریالها (یا فیلم ها) خط داستانی گم میشه یا سرنخ رو نمیشه پیدا کرد. ولی این اصلا به مشکل نخورده. داستانش رو خیلی سرراست میگه و مخاطب رو اذیت نمیکنه. و اینکه بازی های خیلی خوبی رو میبینیم. در دسته ی سریال های انگیزشی هم میشه گذاشتش حالا به خاطر اینکه اسپویل نشه وارد انگیزشی نمیشم ولی باهاش ارتباط برقرار کنیم امیدبخش و انگیزشی هم هست. این جوئل ادگارتون عجب بازیگر خوبیه. جنیفر کانلی هم واقعا خوب بازی کرده. دو قسمت آخر یه جوری میشه ولی پایان دادن به چنین داستانی واقعا کار سختیه. به نظر من ارزش دیدن داره.

ای خاک بر سرت. ابله