به نظر من گنگ و بی هدف بود. هیچ شکی نیست که به لحاظ انیمیشن و نوع طراحی شخصیت ها میشه مهر میازاکی رو دید و حرف برای گفتن داره. ولی به لحاظ محتوا ضعیفه، سوالاتی رو در ذهن مخاطب به جا میزاره که جنس این سوالا به خاطر ضعف داستانه و نه محتوای اثر. انگار که گوشه هایی از کار دزدیده شده فقط به خاطر اینکه مخاطب فکر کنه این یک اثر عمیقه. ما در نیمه اول این انیمیشن مرتب جامپ میکنیم در حالی که دلیلی واسش وجود نداره. یه شتاب زدگی خاصی تو نوع تدوینش وجود داره که آدم رو اذیت میکنه، انگار که داستانی و مفاهیم عمیقی از خدا و دنیاهای ورای این دنیا و ذهن و کابوس و خواب تو ذهن نویسنده وجود داشته ولی کار در نیومده. هر کدوم از این مفهموم هایی که گفتم به تنهایی و جدا از هم پردازش شدن و معلومه که خیلی کار هم روشون انجام شده و زحمت کشیدن، ولی در کنار هم نتونستن یه داستان و نگاه کلی به دست بدن.

قسمت دومش از اول به نظر من بهتره. یه خوبی ای که داره اینه که جلوه های ویژه ی دیجیتالی نداره یا اگر احیانا داره خیلی نامحسوسه و این تو ذوق مخاطب نمیزنه. از حق نگذریم سینمای اروپا خصوصا فرانسه و ایتالیا داره بار اصلی سینما رو حمل میکنه. فیلم ها اصالت دارن. وینسنت کسل هم حرفه ای و زیبا بازی کرده. در کل فیلم خوب و خوش ساخت و قابل احترامیه و من از دیدنش پشیمون نیستم و ارزشش رو داشت.
اوا گرین واقعا بازیگر خوبیه و هرچی میگذره بهتر میشه. اینجا هم خیلی خوب بازی کرده و همونجور که از اسم فیلم پیداست نقش کلیدی داره. یعنی تونسته اون کاراکتر میلیدی که میشه گفت توی ادبیات از نظر استقلال شخصیتی و نوع سکسی بودن و هنر اغواگری حرف واسه گفتن داره و بهش اشاره میشه رو نشون بده و قشنگ هم نشون داده. البته توی فیلم اونقدری که توی داستان این نقش میلیدی شروره، شرور نشون داده نشده و یه جورایی نشون دادن که شرایط زمانه و جامعه ی مردسالار و افکار مذهبی این بلا رو سرش آورده که شاید نقطه ضعف فیلمنامه باشه.

سریال خوبیه. البته نه اونقدر که نمره 9 بگیره ولی اینقدر سریالای تینیجری و اکشن دیجیتالی ساختن این چند سال که این به چشم میاد. یه آرامش خاصی داره. خیلی دیالوگ محوره ولی من دوست دارم و لذت میبرم از این جنس کار. داستان داره و این خیلی مهمه. بیس کار رو اینه که سامورایی و مردم ژاپن تو اون دوران چه مرام و مسلکی داشتن حالا یکم عشق و عاشقی هم قاطیش کرده. یه جورایی نزدیکه به داستان آخرین سامورایی با بازی تام کروز. در کل خیلی خوب تونسته از طبیعت(بارون و دریا و اینجور چیزا) که نقش خوبی تو فرهنگ و سینمای ژاپن داره استفاده کنه. تو یه کلام یه سریال تجاریه که واقعا ارزش دیدن داره.

این کسشعرای فاشیستی چیه تو نظرات میگید؟ اصلا میدونید چی میگید؟ زیر هر فیلمی میری هی حرف از سیاه و سفیده/ یا زن و مرد و نظر در مورد روابط جنسی. این همه فاشیست چیه ریخته تو سایت و نظر میدن. دوزاری های عقب مونده ی عشق رائفی پور
آقا خیلی خوبه این داستانش. خیلی انسانیه. اب توش نکردن . داستانشو خیلی سر راست میگه. ساخت خوبی هم داره. این چرت و پرتای نژاد پرستانه که تو نظرا میگن رو توجه نکنید. هم سرگرم کنندست هم علمی. یه مساله اخلاقی در مورد نوع بشر رو بررسی می کنه. موضوع نابی هم داره. جلوه های ویژه ی خاصی نداره ولی ساینس فیکشنه. واقعا به دیدنش می ارزه.

تقریبا بیشتر فیلم توی آشپزخونه و در حال آشپزی سپری میشه. صحنه های زیادی از فیلم در حال پاک کردن مرغ و ماهی میبینید پس اگر از دیدن دل و روده مرغ و ماهی حالتون بد میشه شاید یکم اذیت بشید. در ضمن حتما در حالت سیری فیلم رو ببینید چون اگر گرسنه باشید و چیزی نباشه بخورید اذیت خواهید شد.

تا الان، 45 دقیقه فیلم رو دیدم، خیلی عالیه، خیلی. حالم خوبه از اینکه الان دارم این فیلم رو میبینم. انتخاب بازیگرا عالیه. یه فیلم برداری بی نقص. صحنه پردازی عالیه. فیلم مثل یه تابلو نقاشیه. کاملا کلاسیک که روزهای اوج سینما رو به خاطرمون میاره.

خیلی فیلم خوبیه. جزو بهترین های اسکورسیزی و از فیلم هایی که تو تاریخ سینما بهش اشاره خواهد شد. ریتم فیلم آرومه و شاید جزئیاتش بعضی ها رو اذیت کنه. اگر فن مارول باشیم یا سینمای اکشن دیجیتالی، ممکنه خیلی ارتباط برقرار نکنیم. ولی به عنوان یک اثر که استانداردهای کلاسیک سینما رو کاملا رعایت میکنه، داستان داره، فیلمنامه و شخصیت پردازی داره، فراز و فرود، دیدنش لذت بخشه. دیکاپریو واقعا خیره کننده بازی کرده.

دمت گرم مرسی که فیلم معرفی کردی

عجب نوستالژی ای
موقعی که این سریال پخش میشد، ما یه تلویزیون چهارده اینچ سیاه سفید داشتیم. همینکه تیتراژش شروع میشد، من از دنیا جدا میشدم و وارد یه دنیای جدید میشدم. هنوزم شخصیت هاش واسم زنده هستن. دمتون گرم

ای خاک بر سرت. ابله