سلام. داستان خیلی فانتزی بود و از ریالیتی فاصله داشت و گاهی احمقانه به نظر میرسید اما در کل برای پر کردن وقت بدک نی
فیلم بیشتر حالتی داشت که انگار میخواد ادای ی سری فلیم های دیگه رو در بیاره مثلا ی سفر که دو نفر باهم توش آشنا میشن و اول باهم حال نمیکنن و در نهایت رفیق فاب هم میشن اینا ...... تا دلت بخواد از این سناریو فیلم ساخته شده! امتیاز راتن بنظرم برای این فیلم زیادی بالا بود!

بعد از دیدن یه سریالی مثل دارک، فکر می کنم باید کلا علمی تخیلی دیدن رو بذارم کنار چون هرچیزی ناامیدم می کنه، ولی اگر فرض بگیریم قبلش هم دیده بودم، حتی در پیاده سازی این ایده سفر در زمان برای من نوآوری ای نداشت و کرکتر ها تعریف نشده بودند برام و اصلا با عقل برام جور در نمیومد که یهو چطور وفادار، عاشق، خائن یا هر صفتی رو به خودشون می گیرن، شاید بخاطر این بود که مینی سریال بود و به شخصیت ها پرداخته نشد آنچنان که باید.
در کلیت با ندیدنش چیزی رو از دست ندادید ولی با دیدنش هم چیزی بهتون اضافه نخواهد شد.

رمانشو بخونی که کاملا افسردگی می گیری!!!

هر یک قسمتش رو که می بینم یه جور بغض می گیرتم که باید یه قسمت فرندز ببینم بشوره ببره :|

سریال هوشمندانه ای نیست راستش..
یعنی ایده خوبه ها ولی پرداخت به نسبت ضعیفه از دید من. گزینه های دیستوپیایی بهتر هم هست.

برای دوستانی که ندیدن:
سریال فضایی نزدیک به کتاب های جورج اورول داره، تلخ و دردآور ولی برای ما آشنا و یادآور درد مشترک
داستان درباره ی دیستوپیایی هست که در آن آزادی رنگ باخته و حکومت به دست فرقه ی مذهبی افتاده که به اسم مذهب و دین ناعدالتی و ظلم و فساد رو دارند در جامعه رواج می دهند و به دلیل دیکتاتوری محضی که دارند هر نوع اعتراضی رو به بدترین شکل خفه می کنند و در این بین یکی از مورد ظلم ترین گروه های جامعه (زنان قربانی که به عنوان برده تولید مثل برای سردمداران حکومت استفاده می شوند) تلاش می کنه برای رهایی ...

فیلم بسیاااار زیبا و تامل برانگیز.
واقعا با شک و تردید شروع کردم به دیدن اما خیلی لذت بردم، فیلم در حین اینکه یه موضوع روانشناسی رو دنبال می کنه یه تلنگر عجیبی به آدم می زنه که شاید واقعا باید اطرافیانت رو همانطور که دوست دارند زندگی کنند بپذیری، شاید اگر از بند این قوانین و خط و مرز ها در بیایم همه شاد تر و همه آزاد تر و در صلح تر باشیم.
بازی ها عالی بود به خصوص رایان گاسلینگ که قلبمو به درد لرزوند در این فیلم، فیلمنامه با وجود یک داستان معمولی به صورت بی نظیر و عجیبی زیبا و خلاقانه پرداخته شده بود و همه چیز یک فیلم عالی رو رقم زده بود.

عالیه. من که بعد مدت ها یه سریال دبیرستانی دیدم که خوشم اومد . بازیگرا باحال بودن، داستان جالب و بدور از کلیشه و حتی گاهی کلیشه های سریال کره ای ها رو مسخره هم می کرد.

هر سکانسی که تام هنکس در فیلم بود من اشکم جاری بود و چقدر این فیلم زیبا، پرمفهوم، مثبت و قوی بود.
بازی تام هنکس همیشه عالی بود و از نظر من رسالت رو در این فیلم تمام کرد با اون نگاه های به دوربین.
من این شخص که فیلم از روش ساخته شده رو نمی شناختم اما اونقدر سناریو زیبا و ارامبخش بود که نمی دونم باید به کارگردان تبریک بگم به تام هنکس و یا به آقای راجرز.
بی نهایت لذت بردم از دیدن این فیلم با اون دیالوگ های جادویی و بازی زیبا و سناریو .

بعد از مدت ها یک سریال کمدی واقعی دیدم. سریالی که کمدی بودنش باعث نشده بود پیش پا افتاده و ضعیف باشه بلعکس تمام قوتش در نوع نگاهی بود که از ضعف و تلاش سخت یک زن در دورانی که زنان خانه دار بودند و تازه داشتند شروع می کردند به قدم های بزرگی برداشتن در جامعه آمریکا سرچشمه می گیره و گاهی حتی تلخ، کمدی های عالی رو به بار نشونده بود و بازی بازیگران که هرکدوم در جایگاه خودشون عالی ظاهر شده بودند. سریال خیلی قوی و خیلی زیبایی بود قطعا تجربه لذت بخشی برای من بود تماشای این سریال .