دِرام آمیخته با اکشن!
اين فيلم تماما اکشن است، دو ساعت جنگ بی وقفه. داستان و درام اين فيلم در دل همان اکشن ‌اش رُخ می دهد و اين هنرِ «اسکات» است. صحنه‌های جنگی فيلم بسيار زيبا تماشاگر را درون خود می‌کشند و کاری می‌ کنند تا تماشاگر نيز مثل يک سرباز در صحنه حضور داشته باشد. صحنه‌هايی که با بازی‌های خوبِ بازيگرانش، با کارگردانی و دکوپاژهای عالي اسکات، با تدوين عالی و با موسيقی زيبای نيمه محلی «هانس زيمر» گره خورده‌اند! صحنه‌هايی که هرکدام جداگانه برای اثبات عالی بودن يک فيلم کافی‌اند.
«سقوط بلک هاوک» عشق را در دل جنگ می‌نگرد. عشقی که فراموش می‌شود در ميان فريادهای «آر.پی.جی، آر.پی.جی» سربازان، در ميان صدای انفجار نارنجک و برخورد گلوله، در ميان آه و ناله‌ی افراد زخمی، در ميان صورت‌های خاکی و خونی و عرق کرده‌ی سربازانی که برای زندگی می‌جنگند. و عشق در بالگردی پيدا می‌شود که پُر است از تابوت‌های سربازنِ آمريکایی!

يکي از بهترين فيلم‌هاي کارنامه هنري برادران کوئن. شايد به پيچيدگي فيلم هاي ديويد لينچ نباشد اما به طرز ساده و قابل فهمي پوچ‌گرايي يا نيهيليسم به تصوير کشيده شده. کاراکتر «اِد» شباهت ملموسي با شخصيت مرسو(کتاب بيگانه‌ی آلبرت کامو) دارد. لازم نيست به اين فيلم لقب شاهکار را داد، چون برادران کوئن با اين فيلم تير خلاصي زدند به تمامي فيلم هايی که فلسفه‌ي جهان هستي را به چالش می‌کشند. شخصيت دروني «اِد» فيلسوف فروخورده‌اي رو نشان مي‌دهد که از بيهودگي جهان اطرافش کاملا آگاه است اين باعـث از خود بيگانگي او شده و همين‌طور در بند و گرفتار جهان مُدرن در امور دنياي اطرافش، در جست و جوي يک «هيچ» بزرگ سرگردان...
فيلم‌برداري، موسيقي متن و از جمله ديالوگ‌هاي اين فيلم بي نهايت با هم درگير هستن.
يکي از بهترين مونولوگ‌هاي پاياني فيلم:
« نمي دونم به کجا برده خواهم شد؟
نمي دونم اون سوي زمين و آسمان چه پيدا خواهم کرد؟
ولي از رفتن ناراحت نيستم. شايد چيزهايي که نمي‌فهمم اون جا دَرکِشون راحت تر باشه!»