کشتی گیر. فیلمی از دارن آرونوفسکی محصول 2008‏

تلاش های بی ثمر.غرق شدن در آنچه که روزی بودی و هستی

رندی شغلی را که در سوپر مارکت بدست می آورد را رها میکند. در تلاش خود برای بهبود ‏رابطه ی بین خود و دخترش شکست میخورد و دخترش او را از خود می راند. و تا قبل از ‏آخرین کشتی که میگیرد پم را نیز از دست میدهد. گویی این کشتی گیر تنهای داستان ‏آرونوفسکی قرار نیست در زندگی موفق باشد و فقط و فقط موفقیت در رینگ از آن اوست. ‏آدمهای دنیا او را دوست ندارند، فقط و فقط آدمهایی که پشت رینگ نمایش او را تماشا میکنند ‏برایش کف می زنند و دوستش دارند. زندگی کردن و منفور بودن و شکست خوردن هایش در ‏مقابل نمایش اجرا کردن و محبوب ماندن. تضاد غم انگیزی است. چیزی که "کشتی گیر" دارد ‏واقعی بودن داستان و واقعی تر بودن شخصیت هایش است. به نظرم آرونوفسکی یک مستند ‏ساخته تا فیلم، مستندی از سالهای آخر زندگی کشتی گیرش؛ و شیوه فیلمبرداری میتواند شاهد ‏براین مدعا باشد. ‏
موسیقی بیکلامی که به مدت 1 دقیقه (شاید کمی بیشتر) زمانی که رندی در خانه اش بود (قبل ‏از بازی کردن با پسربچه) از آن دست موسیقی های کوتاهی ست که میتوان 1 ساعت مداوم ‏آن را گوش داد و خسته نشد.‏
پرچم ایران. اینکه کارگردان مطرح و قدرتمندی چون آرونوفسکی نام آیت الله را برای رقیب ‏رندی انتخاب میکند که سیاهپوست نیز هست و پرچم ایران را توسط او در رینگ به اهتزاز ‏درمی آورد عجیب است. عجیب تر اینکه رندی این پرچم را می شکند و صدای فریاد ‏U.S.A‏ ‏تماشاگران همه جا را فرا میگیرد.. اما شاید بتوان اینگونه نیز برداشت کرد که تمام اینها "یک ‏نمایش هیجان انگیز" است و در رینگ چیزی که طلب میشود فقط خشونت است و بس.‏
همه اینها به کنار، فیلم کشتی گیر چند سکانس ماندگار را برایمان به یادگار گذاشت که شخصا ‏دوست دارم بارها آنها را ببینم: ‏
‏1)‏ قدم زدن رندی و دخترش در اسکله کنار دریا
‏2)‏ سکانسی که رندی از راهروهای پشتی فروشگاه عبور میکند و صدای تماشاگران آرام ‏آرام بالا میگیرد، درنهایت رندی به پشت پرده پلاستیکی می رسد، پرده را کنار می ‏زند و صدا قطع می شود. یادآور روزهایی که کشتی میگرفت ...‏
‏3)‏ سکانس پایانی فیلم که از زبان رندی می گوید این دنیای من است و من در دنیای ‏دیگری جای ندارم.‏