فیلم "لیگ عدالت" دنباله‌ای بر فیلم "بتمن علیه سوپرمن" است که ابرقهرمان‌های DC دور هم جمع می‌شوند تا باز هم دنیا را نجات دهند. این فیلم نسبت به مورد قبلی اشکالات کمتری دارد اما این به معنی کم بودن مجموع اشتباهات نیست و هنوز هم پایین‌تر از نمونه مشابه، اونجرز، قرار دارد. این پاراگراف به طور کامل به بررسی اشکالات اختصاص دارد. مشکلی بزرگی در فیلم‌های ابرقهرمانی(حتی در نمونه‌های مارول) وجود دارد این است که مشخص نیست هر شخصیت چه توانایی‌هایی دارد و چرا در برخی مواقع از آنها استفاده می‌کند و برخی مواقع استفاده نمی‌کند.مثلا واندر وومن در صحنه‌های ابتدایی مانند برق گلوله‌ها را دفع می‌کند اما در مبارزه با شخصیت منفی این کار را انجام نمی‌دهد. یا زن‌های نیرومند دیوار سنگی ثقیل را نگه‌داری می‌کنند اما یک دقیقه بعد در حال مرگ یکی از آنها اسب را از رویش بلند نمی‌کند. یا مردی با زندگی در زیر دریا در هوا پرش‌های کیلومتری می‌کند. قطعا این صحنه‌ها باعث عدم تاثیرگذاری فیلم می‌شود. سوپر من زمانی که دوباره زنده می‌شود از بالاتنه لخت است و با یک زیر شلواری در حال مبارزه است(یکی از مسخره‌ترین لحظات فیلم، چیزی شبیه به سیبیل خدای جنگ در واندر وومن). فیلم در انتها به طور کامل به جلوه‌های ویژه متکی است. شخصیت ضعیف بتمن، کپی شخصیت از مرد آهنین، استفاده از ایده تکراری موجوداتی شبیه به حشره و حساب باز کردن بیش از حد بر روی لبخندهای گال گادوت از دیگر اشکالات فیلم است.
برای اینکه کاملا نا امید نشوید نکات مثبت فیلم را هم بیان کنیم. بن افلاک در فیلم بتمن علیه سوپرمن دوست ‌نداشتنی‌ترین شخصیت فیلم بود اما در این فیلم اوضاعش بهتر است. ابرقهرمان جدید فقط سریع است و توانایی‌های بی حد و حصر ندارد و شوخ‌طبعی‌هایش هم تاثیر مثبتی بر فیلم دارد. فیلم سرگرم‌کننده است و بازیگران مشهوری ایفای نقش می‌کنند. در ضمن شاید با توجه به اهمیت کامیک‌بوک‌ها برای افراد آمریکایی که شاید قهرمان‌های دوران کودکیشان بوده‌اند، ساخت یک فیلم از آن کتاب‌ها برایشان با ارزش‌تر باشد. در مجموع فکر می‌کنم امتیازی بین 6 تا 7 برای این فیلم مناسب خواهد بود.

فیلم "پروژه فلوریدا" فیلمی پر معنی و پر از تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. بدون شک این فیلم برتر از برخی نامزدهای اسکار 2018 است. بخشی از فیلم مربوط به زندگی روزمره و ساده کودکان است و بخشی زندگی روزمره و سختی‌های بزرگسالان. فیلم علی رقم داستان ساده جزئیات زیادی دارد. اتفاقات پروژه فلوریدا اگر چه چندان با فرهنگ ایرانی‌ها مشترک نیست اما می‌توان عمق ماجرا و مشکلات را حس کرد. کارگردان سعی نکرده است صحنه‌ها را با موسیقی متن احساسی و از واقعیت دور کند. در مقابل زوایای دوربین مخصوصا از خانه‌های گروهی، زندگی دور افتاده این افراد سطح پایین را به بیننده القا می‌کند. البته نمی‌توان گفت همه مشکلات بزرگسالان به وضعیت جامعه باز می‌گردد و خود آنها نیز گناه‌کار هستند. اما قضاوت بر عهده خود بیننده قرار داده شده است. با اینکه اکثر بازیگران این فیلم نام‌آشنا نیستند اما توانسته‌اند نقش خود را به خوبی ایفا کنند. دلیل این نتیجه‌گیری هم احتمالا این است که نمی‌توان تصور کرد بازیگر دیگری این نقش را ایفا کند و برتری فاحشی نسبت به بازیگران فعلی داشته باشد. بازیگر مشهور فیلم، ویلم دفو است که شاید با بازی در سری قدیمی مرد عنکبوتی هنوز هم برای برخی چهره او چندان دلنشین نیست. با این حال او در این فیلم کاملا متفاوت است. دفو نقش یک آچار فرانسه در یک محوطه بزرگ را بر عهده دارد. سر و کله زدن او با همه، نشان از اعصاب قوی او و بلوغ و تجربه کافی است که می‌تواند رضایت افراد مختلف را جلب کند. او در یک لحظه ممکن است با کسی درگیر شود اما با شروع روز بعد همه چیز فراموش شده و از نو آغاز می‌شود. در نهایت این فیلم اگر چه بی‌نظیر نیست اما در سال کم‌فروغ سینمای هالیوود، جزو نمونه‌های سطح بالا محسوب می‌شود. اگر به دنبال فیلم‌های اکشن نیستید دیدن این فیلم را پیشنهاد می‌کنم.

انیمه "یک صدای خاموش" که با نام‌های A shape of voice و koe no katachi هم شناخته می‌شود، محصولی پرمحتوا برای افرادی است که از انیمیشن‌های صرفا سرگرم‌کننده هالیوودی خسته شده‌اند. موضوع فیلم پیرامون مهربانی، دوستی و دغدغه‌هایش، مشکلات روابط و احساسات درونی است. همچنین این نکته را یادآور می‌شود که اعمال یک انسان چه نتایجی را به دنبال دارد. فیلم جنبه‌های انسانی و انسانیت رو خیلی مهم دونسته و نشون داده که به خاطر این بخش از زندگی چه تصمیماتی(خوب یا بد) گرفته میشه.
تو این اثر سنت‌شکی‌هایی نسبت به دیگر انیمه‌ها انجام شده و این یه جورایی ریسک برای کارگردان محسوب میشه. انیمه‌ی خوش‌ساختی هست و فقط بعضی قسمت‌ها کمی گیج کننده هست (که شاید به این دلیله که من به جای دوبله، با زیرنویس دیدم). شاید اگر کمی زمان فیلم کمتر می‌شد جذاب‌تر هم می‌شد. در کل ارزش دیدن رو داره. فکر میکنم انیمه your name که اون هم در سال 2016 ساخته شده برتر از این فیلمه و اون رو هم پیشنهاد می‌کنم ببینید.

فیلم "دزدان دریایی کارائیب: مرده‌ها قصه نمی‌گویند" پنجمین قسمت از این مجموعه پرطرفدار کمپانی والت دیزنی هست. نکات زیادی از قسمت‌های قبلی به ارث برده شده که به نوعی با تار و پود این فیلم گره خورده؛ بدشانسی‌های همیشگی جک اسپارو، نبردهایی در دل اقیانوس، وجود طلسم‌ها در داستان فیلم و مواردی مشابه. الیزابت و ویل نقش کوتاهی در این فیلم دارن و در عوض دو کارکتر جوان‌تر جای اونها رو گرفتن که بنظر من تنوع خوبی بود. نقش جک اسپارو چندان توی فیلم مشخص نیست و داستان حول شخصیت‌های دیگه میچرخه. بعضی این رو اشکال فیلم و بعضی حرفه‌ای‌گری کارگردان دونستن که بقیه بازیگران رو فدای بازی جانی دپ نکرده. ولی بهرحال موردی نیست که چندان طرفداران اسپارو رو نگران کنه. شخصیت سالازار به عنوان نقش منفی واقعا خوب و ترسناک ساخته شده بود. از نقش گلشیفته فراهانی هم نگذریم که به عنوان یک کارکتر خوش چهره و کلیدی در فیلم ظاهر شد. داستان فیلم بد نبود و ایراد خاصی نمی‌شد بهش وارد کرد ولی خوب خیلی هم جذاب نبود.
به بهونه دیدن این فیلم 4 قسمت قبلی رو هم نگاه کردم که هیچوقت درست و حسابی و بدون حذفیات صداوسیما ندیده بودم. یکی از نکات مثبتی که شاید کمتر دیده بشه اینه که شخصیت‌ها و گروه‌های مختلف (مخصوصا نسبت به قسمت 3 و 4) کمتر شده بود و از اون شلوغی و سردرگمی کاسته شده بود. در حالت کلی اگه فیلم‌های این مجموعه رو به دو دسته خیلی خوب و خوب دسته‌بندی کنیم این فیلم جزو دسته دوم قرار می‌گیره.
قسمت ششم این مجموعه هم قراره ساخته بشه و دیوی جونز به این مجموعه برمی‌گرده.

انیمیشن "من نفرت انگیز 3" با اینکه امتیاز بالایی از طرف مردم و منتقدین کسب نکرد اما با بودجه‌ای 80 میلیون دلاری بیشتر از یک میلیارد دلار فروش داشت. بخشی از این فروش مربوط به دو قسمت قبلی مجموعه است اما بی انصافیه اگه بگیم خود این انیمیشن صرفا برای اهداف تجاری بوده. صدا پیشگی، رنگ‌بندی، کارهای خنده‌دار مینیون‌ها، شخصیت جالب ضد قهرمان و... رو نمیشه نادیده گرفت.
با این وجود منکر اشکالاتش هم نمیشم. به شرط حفظ کیفیت کار، زمان فیلم میتونست بیشتر باشه تا بهتر به شخصیتها پرداخته بشه و ضد قهرمان خیلی راحت و سریع نبرد آخر رو نبازه. خلاقیت و ریزه‌کاری‌های کمتری نسبت به نمونه‌های قبل داشت و در آخر فیلم نقش خاصی برای مینیون‌ها وجود نداشت. یا در دو قسمت برت خودش رو جای دو نفر دیگه جا میزنه و چهره و لباس اونا رو میپوشه که خیلی ساده و مبتدیانه است.
یکی از دلایل ضعیف‌تر بودن این قسمت شاید به دوبله برگرده که اکثرا قبلیا رو با دوبله دیدن و این رو با زبان اصلی. مطمئنا اگه با دوبله‌ای در اون حد این قسمت رو ببینیم بیشتر باهاش ارتباط برقرار می‌کنیم.