فیلم "ددپول 2" دومین قسمت از این مجموعه نسبتا متفاوت با آثار ابرقهرمانی است که با بودجه 110 میلیون دلاری توانست 700 میلیون دلار در فروش گیشه کسب کند. اولین نکته این است که فیلم یک کمدی واقعی است. در بیشتر فیلمهای ابرقهرمانی دیالوگ‌های خنده‌داری می‌شنویم یا صحنه‌های خنده‌داری را می‌بینیم اما این‌ها برای پر کردن بخش‌های کوچک فیلم و تعادل در جدیت داستان است. با این حال لحظات کمدی، در اصلِ ددپول نهادینه شده است و حذف انها فیلمنامه را ناقص می‌کند. بنابراین ژانر این فیلم کمدی و اکشن است. در ابتدای فیلم بنظر می‌رسد با یک داستان کلیشه‌ای و یک انگیزه برای انتقام روبرو هستیم اما تغییرات غیرقابل پیشبینی هستند.
ددپول خشن است، واقعا خشن است. به علاوه شوخی‌های جنسی زیادی دارد که فیلم را برای افراد کم سن و سال غیرمناسب کرده است. این اتفاق در مورد فیلم‌های ابرقهرمانی کمتر رخ می‌دهد. چرا که قشر زیادی از علاقه‌مندان به این سبک فیلم‌ها را کودکان و نوجوانان تشکیل می‌دهند. بهرحال فیلم کاملاً سرگرم کننده است و سکانس‌های اکشن آن نیز به خوبی اجرا شده است. ایرادی که می‌توان به کارگردان(یا دیگر عوامل مربوطه) گرفت در مورد شخصیت پردازی "راسل" و البته "کِیبل" است که در واقع یک کپی ناقص از ترمیناتور است. اما شخصیت پردازی و ایفای نقش سایرین کامل است. از ترانه‌ها و موسیقی متن نیز نباید گذشت که انتخاب‌ها کاملا مناسب با فیلم است.
پایان فیلم قابل قبول است. با این حال چیزی در آن لنگ می‌زند. هر چقدر هم که فیلم را ددپول‌وار و بی‌قانون در فیلمنامه بدانیم اما بنظر می‌رسد هدف اصلی کمی تفاوت داشته است. پیام انتهایی فیلم آنچنان که باید درک نمی‌شود. از طرفی فیلم انگار ماهیت وجودی خاصی ندارد و صرفا چند موضوع مختلف برای ساختن نسخه دوم فیلم، کنار هم قرار گرفته‌‌ است. به همه این‌ها نداشتن ضد قهرمان واقعی را هم اضافه کنید.
احتمالا کسی که ددپول1 را پسندیده باشد از نسخه دوم هم راضی باشد اما نباید انتظار یک شاهکار را داشت.
فرشاد رضایی

فیلم "انتقام‌جویان: جنگ بینهایت" سومین قسمت از این مجموعه است که با استقبالی بی‌نظیر همراه بود. در این فیلم تعداد کارکترهای ابرقهرمانی به نهایت خود رسید و ردپای بسیاری از شخصیت‌های مارول در ان دیده شد. فضای فیلم بیشتر به فیلم‌های "ثور" و "نگهابانان کهکشان" شباهت دارد(یعنی بیشتر با جادو، طلسم و محیط گرافیکی و... سر و کار داریم)، در صورتی که در نسخه‌های قبلی شاهد فیلمی نزدیک به "مرد آهنی" و "کاپیتان آمریکایی" بودیم(که نمونه‌های اغراق شده‌ای از تکنولوژی و نیروی بدنی را به نمایش می‌گذاشت).
فیلم 2 ساعت و نیمه پایانی عالی داشت که کمی هم با غافل‌گیری همراه بود و اشاره‌ای هم به نام فیلم (جنگ بینهایت) داشت. تعادل بین صحنه‌های اکشن و درام، دیالوگ‌های جدی و فان، ناامیدی و امید و دیگر افت و خیزها به خوبی رعایت شده و نتیجه آن، کسالت‌بار نبودن فیلم از دید مخاطبین است. همانطور که گفته شد تعداد قهرمان‌ها بیشتر از قبل است و ارتباط بیننده با کارکترهایی مانند کاپیتان آمریکایی و پلنگ سیاه در این 150 دقیقه، کمتر از گذشته است. هر چند که بدمن داستان وضعیتی برعکس دارد و احتمالا یکی از معدود شخصیت‌های منفی ولی محبوب اینگونه فیلم‌ها است. فیلم بدون نقص نیست اما نقص‌ها کوچکی هستند که می‌توان آن را در مقابل نقاط قوت بسیار، نادیده گرفت. تنها موردی که می‌توان بیشتر بر روی آن بحث کرد جلوه‌های ویژه است. برای فیلمی که چیزی بین 300 تا 400 میلیون دلار خرج داشته است جالب نیست که سکانس‌های تماما گرافیکی با نور زیاد، جنبش سریع دوربین یا هاله‌ای از نور سفید همراه باشد. شاید اصلا بهتر بود کمتر از محیط تمام گرافیکی بازی‌مانند استفاده شود و فیلم بر روی زمین و محیط واقعی در جریان باشد.
تیلیغات گسترده و بازیگران درجه یک همواره جزوی از آثار مارول بوده است و در حال حاظر می‌توان گفت که این کمپانی از رقیب اصلی خود یعنی DC یک سر و گردن بالاتر است.

"بازیکن شماره یک آماده" جدیدترین اثر اسپیلبرگ است که جزو فیلمهای نسبتا موفق سال 2018 در فروش گیشه محسوب می‌شود. از ابتدای فیلم مشخص است که در یک محیط کاملا جدید و شلوغ هستیم؛ جایی که حتی پیرزن ها نیز وارد دنیای بی پایان و متنوع مجازی شده اند. به دلیل ماهیت داستان، فضای فیلم شلوغ است و برخی اتفاقات بدون پیش زمینه صورت میگیرد. همانند آواتار، بخش زیادی از فیلم، نه افراد واقعی، که آواتار افراد را نشان می دهد. بنابراین نقش جلوه های ویژه بسیار پررنگ است. جلوه های ویژه را نمی توان عالی تلقی کرد و بنظر نمیرسید که اصلا قصد طبیعی بودن صحنه ها مد نظر بوده باشد و هدف خاص بودن صحنه ها و بخصوص چهره ها بود. نقطه ضعف جلوه های ویژه صحنه های سریع، پرتحرک و پر المان بود که بیشتر سعی شده بود با تغییر زاویه سریع دوربین یا گم شدن در نور، پوشش داده شود و در اینجا فیلم از یک اثر جدی خارج میشد و همانند انیمه ها ادامه پیدا میکند. هیجان در سراسر فیلم حس میشود، حتی در برخی قسمتها که موضوع چندان برای مخاطب جا افتاده نیست. نیمه اول فیلم جذابیت و استحکام بیشتری دارد و در نیمه دوم شاهد افت در داستان و فیلمنامه نویسی هستیم. برخی اتفاقات در حد سایر قسمتهای فیلم نیست و این ایده‌های ابتدایی کمی عجیب است. برای مثال پایان کار شخصیت منفی داستان یا نحوه گرفتن پولهای دیگران. یا کاغذی که نقش مهمی در فیلم دارد ولی مشخص نیست چرا در دنیایی که همه چیز از صفر تا صد دیجیتالی است، تکه کاغذی به آن مهمی باید در جلوی دستگاهی چسبانده شود تا بعدا از آن استفاده شود. فیلم سرگرم کننده است اما اگر نام اسپیلبرگ را از آن حذف کنیم احتمالا نظرات کمی راجع به آن تغییر می‌کند.

"لیدی برد" فیلمی با بودجه 60 میلیون دلاری است که با نگاه کردن به امتیاز منتقدین می‌توان بی‌نقص بودن آن را درک کرد. در این فیلم همه چیز به خوبی در کنار هم قرار گرفته است؛ مادری غرغرو، پدری ساکت، دوست‌پسرهای متفاوت و دوستی تپل :)
تم اصلی داستان مشکلات اجتماعی، مخصوصا دوره نوجوانی است و نکات زیادی در این باره در طول فیلم بیان شده است. نویسنده و کارگردان همه چیز را به اندازه نشان داده‌اند و زیاده روی وجود ندارد. لیدی بیرد سنت‌شکنی نکرده است و مشابه فیلم‌های دیگر در این ژانر است، البته به همین دلیل ایراد کلیشه‌ای بودن را می‌توان به این فیلم گرفت اما جذابیت فیلم باعث پوشش این موضوع می‌شود و احساس تکراری بودن فیلم به هیچ عنوان حس نمی‌شود.
فیلم خیلی دقیق واقعیات را نشان می‌دهد. مشکلات مالی که فقر مطلق نیست اما تعداد زیادی از مردم درگیر آن هستند؛ استقلال‌طلبی نوجوانان و فشار خانواده که نمی‌توان گفت مشکل از کدام سمت است؛ گرایش به جنس موافق که برخی جوانان درگیر آن هستند(برعکس فیلم call me by your name که این موضوع را در دهه‌ها قبل کاملا پذیرفته شده از طرف خانواده‌ها می‌داند). بازی لیدی بیرد(سایرشا رونان) و مادرش نیز کاملا تاثیرگذار است و بنظر می‌رسد دقیقا همان چیزی که کارگردان می‌خواسته به نمایش گذاشته‌اند. لیدی بیرد در حالت‌های مختلف غم، شادی، عصبانیت، دلشکستگی، اعتماد و بی‌اعتمادی... واکنش‌های خوبی از خود نشان می‌دهد و اعلام می‌کند که اگر برنده اسکار نباشد قطعا فاصله زیادی با سالی هاوکینگز در فیلم shape of water دارد.
احتمال بسیار از این فیلم راضی خواهید بود و اگر علاقه‌مند به این سبک فیلم‌ها باشید، edge of seventeen را هم پیشنهاد میکنم که به عقیده خودم اگر بهتر از لیدی بیرد نباشد، بدتر هم نیست.

«نظریه همه چیز» اثری درام و عاشقانه است که با فیلمنامه‌نویسی آنتونی مک‌کارتن و به کارگردانی جیمز مارش ساخته شد. این فیلم بر اساس کتاب «سفر به بی‌نهایت: زندگی من با استیون» به نویسندگی «جین وایلد هاوکینگ» است که استیون هاوکینگ همسر اول بوده است. فیلم بیشتر از اینکه بخش علمی و کاری هاوکینگ را نشان دهد، تمرکز خود را بر روی زندگی شخصی و عاطفی او گذاشته است.
شاید سخت باشد که هاوکینگ را از نظر جسمی مانند دیگران تصور کنیم. اما او هم زمانی می‌دوید، دوچرخه‌سواری می‌کرد و می‌رقصید. فیلم با فضایی شاد از زندگی روزمره استیون در دوران جوانی آغاز می‌شود. خیلی زود دختری به نام «جین» وارد زندگی او می‌شود. جین در رشته ادبیات و هنر تحصیل می‌کند و به لحاظ اخلاقی و اعتقادی تفاوت زیادی با استیون دارد. این دو به یکدیگر علاقه‌مند می‌شوند اما ادامه رابطه آنها تحت شعاع اتفاقی قرار می‌گیرد. علائم بیماری ALS به تدریج در بدن استیون پدیدار می‌شود؛ بیماری‌ای که سیستم عصبی را مورد حمله قرار می‌دهد و با تضعیف ماهیچه‌ها، فلج عمومی ایجاد می‌کند. بخش‌های مرتبط با بیماری استیون یکی از غمناک‌ترین لحظات فیلم محسوب می‌شود.

علی رقم اطلاع جین از این قضیه و اینکه استیون تنها دو سال زنده است، او با استیون ازدواج می‌کند و نشان می‌دهد که عشق حد و مرز نمی‌شناسد و منطق سرش نمی‌شود. در ادامه نیز فیلم سکانس‌های عاطفی و تراژیک بسیار دارد و آنقدر خوب به تصویر کشیده شده که بعید است کسی تحت تأثیر این سکانس‌ها قرار نگیرد. شاید نتوان تئوری همه چیز را در ژانر بیوگرافی قرار داد، چرا که در بخش‌هایی بار عاشقانه فیلم بسیار بیشتر از حالت واقعی است و در اواخر فیلم نیز سعی در ارائه پیام‌های مستقیم در مورد زندگی انسان‌ها دارد.
استیون از ابتدا هم جایگاه بزرگی در تاریخ داشت. در بخشی از فیلم، استادش او را به آزمایشگاهی در دانشگاه کمبریج می‌برد و یادآوری می‌کند که «تامپسون» در اینجا الکترون را کشف کرده و «رادرفورد» اتم را شکافته است. با این وجود بعد از شنیدن خبر بیماری‌اش، افسرده می‌شود و انگیزه‌ای برای ادامه کارش ندارد. اما جین باعث شد استیون به داخل سیاه‌چاله زندگی‌اش کشیده نشود. او توانست با مشکلاتش کنار بیاید و زندگی را اینگونه بپذیرد. او می‌دانست که هر چقدر هم که جسمش تحلیل برود، مغزش آسیبی نخواهد دید و همین کافی بود تا مطالعه روی نظریه خودش را ادامه دهد.
«ادی ردماین» بازیگر نقش استیون، شباهتی با هاوکینگ واقعی دارد اما با کمک گریم خوب، این شباهت به اوج خود رسیده و انگار خود هاوکینگ نقش را بازی می‌کند. البته توانایی ردماین در تقلید حرکات هاوکنیگ نیز موثر است و به عنوان کارکتری که در نیمی از مواقع توانایی حرف زدن ندارد، عملکرد بی‌نظیری داشته است. «فلیسیتی جونز» در نقش جین نیز به خوبی ردماین ایفای نقش می‌کند و حرف نزدن‌های استیون را جبران می‌کند. هر دو در سکانس‌های احساسی سنگ تمام گذاشته‌اند و توانایی آنها در تحت تاثیر قرار دادن مخاطب جلب توجه می‌کند.
جین که یک تنه مسئول تحمل شرایط استیون است، به تدریج خسته و خسته‌تر می‌شود. او تنهاست و دیگر توانایی ادامه دادن ندارد. به همین خاطر طلاق را بهترین راه برای حل مشکل می‌داند. البته مخاطب دیدگاه منفی نسبت به تصمیم جین ندارد. به لطف فیلم‌نامه و کارگردانی، هم در لحظات شکل گرفتن رابطه و هم در لحظات جدایی این دو، می‌توان با کارکترها همذات‌پنداری کرد و از تصمیم جین حمایت کرد.
«تئوری همه چیز» سعی کرده است بازه زیادی از زندگی استیون هاوکینگ را به نمایش بگذارد و تا حد ممکن به واقعیت پایبند باشد. این فیلم با ارائه نکات برجسته و ریز عاطفی از زندگی هاوکینگ، و با کمک سکانس‌ها و دیالوگ‌های احساسی، بعد دیگری از زندگی این دانشمند را به مردم دنیا نشان داد. خود هاوکینگ نیز علاقه زیادی به ساخت فیلمی این چنینی داشت تا اعلام کند که همه چیز او کهکشان و سیاه‌چاله نیست.
The Theory of Every Things در کسب عنوان‌های مختلفی نامزد و برنده شد. 5 نامزدی اسکار، 4 نامزدی گلدن‌گلوب، 10 نامزدی بَفتا و برنده شدن در 6 مورد از آنها از افتخارات این فیلم است:
برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد (ادی ردماین)
نامزد بهترین فیلم اسکار
نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (فلیسیتی جونز)
نامزد اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی
نامزد اسکار بهترین موسیقی فیلم

برنده گلدن‌گلوب بهترین بازیگر مرد در فیلم درام (ادی ردماین)
برنده گلدن‌گلوب بهترین موسیقی متن
نامزد گلدن‌گلوب بهترین فیلم درام
نامزد گلدن‌گلوب بهترین بازیگر زن در فیلم درام (فلیسیتی جونز)
----------
نویسنده: فرشاد رضایی
وب سایت «شبکه-مگ»

فیلم "مرا با نامت صدا کن" فیلمی در ژانر درام و عاشقانه است که در چهار بخش اسکار نامزد و برنده بهترین فیلمنامه اقتباسی شد. فیلم با بودجه 3.5 میلیون دلاری، 7 برابر فروش داشت. در همه فیلم موسیقی متن وجود ندارد و سعی شده است تمایلات به همدیگر واقعی‌تر بنظر برسد و با اجبار القا نشود. اُلیور که برای تحقیقات به ایتالیا آمده 99 درصد وقتش با تفریح می‌گذرد. در طول فیلم رابطه‌های زیادی بین دخترها و پسرها وجود دارد و احساسات مختلفی رد و بدل می‌شود، همه در خیلی مواقع در حال سیگار کشیدن هستند و پدر و مادر اِلیو فقط در حال لبخند زدن هستند.
الیور(آرمی همر) شخصیت محکم خودش را در طول فیلم به خوبی نشان می‌دهد و تا آخر آن را حفظ می‌کند. بنظر من بازی الیو(تیموتی شلمی) در اوایل فیلم چندان پر رنگ نبود و نمی‌شد تحت تاثیر قرار گرفت، حتی با نشون دادن بیماری و بالا آوردن‌های الیو که برای بیشتر کردن بار رمانتیکی فیلم بود. منم یاد بازی کیسی افلک در فیلم Manchester by the sea افتادم که نقشش شبیه به الیو بود. اگه این فیلم رو دیده باشید احتمالا خیلی زود با کارکتر اصلی فیلم ارتباط برقرار می‌کنید و همذات‌پنداری می‌کنید. بازی شلمی در یک چهارم پایانی فیلم پر رنگ میشه و کم کم صحنه‌های احساسی شروع میشه و آخرش هم اوج کاره.
لوکیشن‌های طبیعی و بکر به کمک فیلم‌برداری خوب چنان حسی به آدم میده که خودت رو می‌تونی همونجا ببینی. اما صحبت در مورد طراحی لباس که برخی از دوستان اشاره کردن خیلی چیزی به چشم نمیاد، چون اصلا به خاطر محیط تابستونی اکثرا بدون لباس هستن. یا صحبت در مورد صحنه‌های نامتعارف فیلم؛ تمیزکاری بعد از هم‌آغوشی روی تخت و اون صحنه هلوی معروف و گاز زدن بعدش همچین "هیچی" هم نیست. فیلم برای بهترین ترانه نامزد اسکار شده نه موسیقی متن. انصافا هم فوق‌العاده است. اگر مشکلی با جنس موافق دارید شاید بتونید ترانه رو در مورد جنس مخالف در نظر بگیرید و لذت ببرید. یه نکته منفی فیلم این بود که از فراموش نکردن همدیگه صحبت کردن و همه می‌دونیم که چه جنس مخالف و چه موافق، چه در فرهنگ ما و چه غربی، این کار توصیه نمیشه. ولی نکته بسیار مثبت فیلم توجه به احساسات نوجوون‌هاست حتی اگر مطابق میل همه نباشه. دیالوگ‌های قشنگی هم این وسط رد و بدل میشه(مثلا از طرف پدر یا الیور). اگر مذهبی هم باشید باز این نکته می‌تونه برای شما آموزنده باشه.
در مجموع نمیشه گفت فیلم بدیه اما مطمئنا نمادگرایی این فیلم رو یه لول بالاتر آورده. شاید بشه با فیلم Wind River مقایسه کرد. هر چند که فیلم عاشقانه نیست و تفاوت‌هایی وجود داره اما اونجا هم فیلم ریتم آهسته‌ای داره، مشکلات درونی و دغدغه‌ها آزار میده، لوکیشن‌های طبیعی وجود داره(نه تابستونی، بلکه زمستونی)، بازی خوب و صحنه‌های تاثیرگذار در آخر فیلم، دیالوگ‌های موندگار، تراژیک بودن و... . اما در نهایت این فیلم خیلی مظلوم واقع شد.

فیلم "لیگ عدالت" دنباله‌ای بر فیلم "بتمن علیه سوپرمن" است که ابرقهرمان‌های DC دور هم جمع می‌شوند تا باز هم دنیا را نجات دهند. این فیلم نسبت به مورد قبلی اشکالات کمتری دارد اما این به معنی کم بودن مجموع اشتباهات نیست و هنوز هم پایین‌تر از نمونه مشابه، اونجرز، قرار دارد. این پاراگراف به طور کامل به بررسی اشکالات اختصاص دارد. مشکلی بزرگی در فیلم‌های ابرقهرمانی(حتی در نمونه‌های مارول) وجود دارد این است که مشخص نیست هر شخصیت چه توانایی‌هایی دارد و چرا در برخی مواقع از آنها استفاده می‌کند و برخی مواقع استفاده نمی‌کند.مثلا واندر وومن در صحنه‌های ابتدایی مانند برق گلوله‌ها را دفع می‌کند اما در مبارزه با شخصیت منفی این کار را انجام نمی‌دهد. یا زن‌های نیرومند دیوار سنگی ثقیل را نگه‌داری می‌کنند اما یک دقیقه بعد در حال مرگ یکی از آنها اسب را از رویش بلند نمی‌کند. یا مردی با زندگی در زیر دریا در هوا پرش‌های کیلومتری می‌کند. قطعا این صحنه‌ها باعث عدم تاثیرگذاری فیلم می‌شود. سوپر من زمانی که دوباره زنده می‌شود از بالاتنه لخت است و با یک زیر شلواری در حال مبارزه است(یکی از مسخره‌ترین لحظات فیلم، چیزی شبیه به سیبیل خدای جنگ در واندر وومن). فیلم در انتها به طور کامل به جلوه‌های ویژه متکی است. شخصیت ضعیف بتمن، کپی شخصیت از مرد آهنین، استفاده از ایده تکراری موجوداتی شبیه به حشره و حساب باز کردن بیش از حد بر روی لبخندهای گال گادوت از دیگر اشکالات فیلم است.
برای اینکه کاملا نا امید نشوید نکات مثبت فیلم را هم بیان کنیم. بن افلاک در فیلم بتمن علیه سوپرمن دوست ‌نداشتنی‌ترین شخصیت فیلم بود اما در این فیلم اوضاعش بهتر است. ابرقهرمان جدید فقط سریع است و توانایی‌های بی حد و حصر ندارد و شوخ‌طبعی‌هایش هم تاثیر مثبتی بر فیلم دارد. فیلم سرگرم‌کننده است و بازیگران مشهوری ایفای نقش می‌کنند. در ضمن شاید با توجه به اهمیت کامیک‌بوک‌ها برای افراد آمریکایی که شاید قهرمان‌های دوران کودکیشان بوده‌اند، ساخت یک فیلم از آن کتاب‌ها برایشان با ارزش‌تر باشد. در مجموع فکر می‌کنم امتیازی بین 6 تا 7 برای این فیلم مناسب خواهد بود.

فیلم "پروژه فلوریدا" فیلمی پر معنی و پر از تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. بدون شک این فیلم برتر از برخی نامزدهای اسکار 2018 است. بخشی از فیلم مربوط به زندگی روزمره و ساده کودکان است و بخشی زندگی روزمره و سختی‌های بزرگسالان. فیلم علی رقم داستان ساده جزئیات زیادی دارد. اتفاقات پروژه فلوریدا اگر چه چندان با فرهنگ ایرانی‌ها مشترک نیست اما می‌توان عمق ماجرا و مشکلات را حس کرد. کارگردان سعی نکرده است صحنه‌ها را با موسیقی متن احساسی و از واقعیت دور کند. در مقابل زوایای دوربین مخصوصا از خانه‌های گروهی، زندگی دور افتاده این افراد سطح پایین را به بیننده القا می‌کند. البته نمی‌توان گفت همه مشکلات بزرگسالان به وضعیت جامعه باز می‌گردد و خود آنها نیز گناه‌کار هستند. اما قضاوت بر عهده خود بیننده قرار داده شده است. با اینکه اکثر بازیگران این فیلم نام‌آشنا نیستند اما توانسته‌اند نقش خود را به خوبی ایفا کنند. دلیل این نتیجه‌گیری هم احتمالا این است که نمی‌توان تصور کرد بازیگر دیگری این نقش را ایفا کند و برتری فاحشی نسبت به بازیگران فعلی داشته باشد. بازیگر مشهور فیلم، ویلم دفو است که شاید با بازی در سری قدیمی مرد عنکبوتی هنوز هم برای برخی چهره او چندان دلنشین نیست. با این حال او در این فیلم کاملا متفاوت است. دفو نقش یک آچار فرانسه در یک محوطه بزرگ را بر عهده دارد. سر و کله زدن او با همه، نشان از اعصاب قوی او و بلوغ و تجربه کافی است که می‌تواند رضایت افراد مختلف را جلب کند. او در یک لحظه ممکن است با کسی درگیر شود اما با شروع روز بعد همه چیز فراموش شده و از نو آغاز می‌شود. در نهایت این فیلم اگر چه بی‌نظیر نیست اما در سال کم‌فروغ سینمای هالیوود، جزو نمونه‌های سطح بالا محسوب می‌شود. اگر به دنبال فیلم‌های اکشن نیستید دیدن این فیلم را پیشنهاد می‌کنم.

(حاوی اسپویل)
شکل حماقت:
دوست دارید فیلمی بسازید که مورد توجه تمامی منتقدان قرار گیرد؟ دوست دارید فیلمی بسازید که جوایز تمام جشنواره‌ها و مسابقات مهم را درو کند؟ اگر جوابتان بلی است، در مورد روابط عاطفی غیرمتعارف فیلم بسازید؛ مثلاً روابط هم‌جنس‌گرایانه یا روابط جنسی بین انسان و هیولاهای عجیب‌ و غریب. انگار منتقدان با این فیلم‌ها که رو به رو می‌شوند ابا دارند از نقد کردن، می‌ترسند متهم شوند به مخالفت با مضمون، می‌ترسند متهم شوند به تحجر، به عقب‌ماندگی، به سنتی بودن. پس نقد را تقلیل می‌دهند به روابط عمومیِ فیلم شدن، به توجیه اشتباهات و خطاها، به تعریف و تمجید. دلم برایشان می‌سوزد. صدای فریادهایشان را می‌شنوید؟ التماس می‌کنند که نمی‌خواهند ترور شخصیت شوند، نمی‌خواهند مورد هجوم کمپین‌ها و گروه‌های حامی این مضامین قرار گیرند، نمی‌خواهند این فیلمِ آخرشان باشد…
در سال‌های اخیر فیلم‌های این چنینی کم ساخته نشده‌اند، اما قطعاً یکی از بدترینشان همین «شکل آب» (با عنوان اصلی «The Shape of Water») ساخته گیرمو دل تورو است. کارگردانی، فیلم‌برداری، و بازیگری را رها کنید، بیایید بچسبیم به فیلم‌نامه. اگر فیلم را دیده‌اید، سعی کنید به سوالات زیر پاسخ دهید. اگر فیلم را ندیده‌اید، حتماً موقع دیدن فیلم به سوالات زیر فکر کنید تا بفهمید با چه اثر احمقانه‌ای مواجهید. یا علی مددی!
اجازه بدهید با صریح‌ترین سوال شروع کنم، صحنه‌های خودارضایی چه کمکی به فیلم کرده؟ داستان را پیش می‌برند؟ شخصیت را می‌سازند؟ اشتباه نکنید! جهت‌گیری من ابداً اعتقادی نیست. سوالم این است که چرا هالیوودِ امروز حاضر شده صحنه‌های جنسی مشمئزکننده را به هر قیمتی و بدون این که داستان ایجاب کند حُقنه کند در تولیداتش؟
چطور من باور کنم این موجود عجیب و غریب و زخمی توانسته مسیر خانه تا سینما را طی کند بدون این که ردِ خونی از خود به جا بگذارد؟ سپس ایستاده و غرق تماشای فیلم شده، در حالی که می‌داند خطر انسان‌ها تهدیدش می‌کند و لازم است سریعاً برگردد درون آب؟ اصلاً چطور وارد سالن شده بدون این که کسی او را ببیند؟ سینماها تا این حد بی‌ در و پیکرند؟ اگر بله، پس این همه آمار و ارقام در مورد تعداد تماشاچیان و فروش، کوچکترین اعتباری ندارد (البته بدون در نظر گرفتن این رویه منطقی نیز این آمار و ارقام چندان معتبر نیستند. چرا؟ همین فیلم به وسیله همین آمار اعتبار یافته).
چطور یک خدمت‌کار می‌تواند بدون کوچکترین مراقبت و نظارتی وارد سری‌ترین اتاق یک مرکز مطالعاتِ فضایی شود و آن‌جا نهار بخورد؟ جالب‌تر این که تنها کسی که متوجه حضور پنهانی او می‌شود یک جاسوس روسی است. این اتاق با این درجه محرمانگی نباید مراقبت‌های شدید‌تری داشته باشد؟ همین سوال‌ها به چگونگی دزدیدن این هیولا نیز وارد است!
چطور من باور کنم موجودی که به شدت ضعیف شده و باید هر چه سریع‌تر آزاد شود می‌تواند بعد از اصابت چندین گلوله و «مرگ» با استفاده از قدرت‌های ماورایی خود را زنده کند؟ اصلاً این چه «خدایی» است که کچل را مودار می‌کند، خود را زنده می‌کند، اما قادر نیست جلوی ضعیف شدن خود را بگیرد؟
آیا ممکن است بتوان یک مرد بالغ را با فرو کردن انگشت درون سوراخی که گلوله در بدنش ایجاد کرده روی زمین کِشید؟ واقعاً ممکن است؟
چرا نزدیک‌ترین دوست خدمت‌کار کوچکترین واکنشی به رابطه جنسی او و هیولای داستان نشان نمی‌دهد؟ مگر نه این که در نظر او این موجود یک هیولای ترسناک است؟ اصلاً هیولا نه، حیوان که هست! واقعاً این موضوع تا این حد طبیعی است؟
آشکار شدن تمایلات هم‌جنس‌گرایانه مرد همسایه چه کمکی به پیشرفت داستان می‌کند؟ آیا راه دیگری وجود ندارد برای باورپذیر کردن رابطه انسانی زن خدمتکار و مرد همسایه؟ مرد همسایه حتماً باید هم‌جنس‌گرا باشد تا عدم وجود تمایلات جنسی بین این دو طبیعی به نظر برسد؟ تا این حد سقوط کرده‌اید رفقای روشن‌فکر غربی؟ کلاهتان را بالاتر بگذارید!
چطور زن خدمتکار و هیولای عجیب‌الخلقه پس از باز شدنِ درِ حمام و خالی شدن آب با آن فشار مهیب هنوز سر پا ایستاده‌اند و ذره‌ای تکان نخورده‌اند؟ فشار آب منطقاً و فیزیکاً نباید آن‌ها را تکان می‌داد؟ به نظر می‌آید فشار آب روی در حمام بسیار زیاد است. چطور همچین فشاری به پنجره‌ها وارد نمی‌شود؟
چرا مرد همسایه وقتی با صحنه خورده شدن سر گربه‌اش توسط «خداوند» عزیز مواجه می‌شود ناراحت نمی‌شود؟ همچین صحنه‌ی مشمئزکننده‌ای اگر برای یک گربه خیابانی هم اتفاق بیفتد زجرآور است چه رسد به حیوان خانگی!
چرا رفقای بزرگوار منتظرند باران ببارد، آب بندرگاه بالا بیاید، و دریچه‌ها باز شوند تا این موجودِ جمعِ نقیضین را آزاد کنند؟ نمی‌توانند همان طور که او را سوارِ وَن از مرکز تحقیقات به خانه منتقل کردند بروند سمت ساحل و مستقیماً او را در اقیانوس رها کنند؟ نمی‌توانند؟ صد رحمت به فیلم هندی!
در مورد این فیلم همین طور می‌توان سوال پرسید و هاج و واج ماند. اما دوست دارم در انتها دوباره اشاره کنم به جریان فکری منحرفی که پشت ساخت این فیلم است، رفقایی که از کوچکترین بهانه‌ها برای طرح تمایلاتِ جنسیِ منحرفانه عبور نکرده‌اند اما حاضر شده‌اند فیلمشان با این حجم از حفره‌های منطقی روی پرده برود. در واقع، سوال اصلی که باید پرسیده شود این است: این فیلم با چه هدفی ساخته شده؟ طبیعی جلوه دادن روابط منحرف؟ یا نه، بالاتر، طبیعی جلوه دادن حضور هیولاهایی با قدرت‌های خداوندی بین مردم؟ ذهن ما بینندگان برای چه آینده‌ای در حال آماده‌سازی است؟
وب‌سایت «مسعود شکرنژاد»

انیمه "یک صدای خاموش" که با نام‌های A shape of voice و koe no katachi هم شناخته می‌شود، محصولی پرمحتوا برای افرادی است که از انیمیشن‌های صرفا سرگرم‌کننده هالیوودی خسته شده‌اند. موضوع فیلم پیرامون مهربانی، دوستی و دغدغه‌هایش، مشکلات روابط و احساسات درونی است. همچنین این نکته را یادآور می‌شود که اعمال یک انسان چه نتایجی را به دنبال دارد. فیلم جنبه‌های انسانی و انسانیت رو خیلی مهم دونسته و نشون داده که به خاطر این بخش از زندگی چه تصمیماتی(خوب یا بد) گرفته میشه.
تو این اثر سنت‌شکی‌هایی نسبت به دیگر انیمه‌ها انجام شده و این یه جورایی ریسک برای کارگردان محسوب میشه. انیمه‌ی خوش‌ساختی هست و فقط بعضی قسمت‌ها کمی گیج کننده هست (که شاید به این دلیله که من به جای دوبله، با زیرنویس دیدم). شاید اگر کمی زمان فیلم کمتر می‌شد جذاب‌تر هم می‌شد. در کل ارزش دیدن رو داره. فکر میکنم انیمه your name که اون هم در سال 2016 ساخته شده برتر از این فیلمه و اون رو هم پیشنهاد می‌کنم ببینید.