این فیلم بخشی از یک مجموعه فیلم چند قسمتی هست که فعلا دو نسخه ازش منتشر شده. لازمه قبل از دیدن این فیلم، نسخه قبلی رو ببینید که اسمش هست Fear Street Part 1: 1994. البته بعد از این فیلم هم یک نسخه با اسم Fear Street Part Three: 1666 منتشر میشه که برای تکمیل داستان ضرورت داره اون رو هم در آینده نزدیک ببینید. هر چند که در ابتدای این فیلم یک آنچه گذشت کوتاه و مختصر از اتفاقات فیلم اول براتون نمایش داده میشه اما توصیه می کنم اگه قراره این فیلم رو تجربه کنید، قبلش بهتره فیلم اول رو ببینید. در مقام مقایسه با فیلم اول، 1978 به طرز محسوسی پخته تر، تر و تمیز تر، جذاب تر و مرموز تر از آب در اومده، که انتظار این پیشرفت محسوس نسبت به 1994 رو نداشتم. هر چند که هنوز هم با یک فیلم تینیجری کاملا معمولی طرفیم که در قیاس با آثار خوب این سبک، تقریبا هیچ حرفی برای گفتن یا هیچ نوآوری یا نکته ی بدیع و تازه ای برای ارائه نداره اما خب در این دوران برهوت سینما، یک بار تجربه ش خالی از لطف نیست، اون هم صرفا برای گذران وقت و تفریح زودگذر، چون به محض اتمام از خاطرتون محو میشه. نکته ی خوب و وجه تمایز این فیلم با فیلم اول در پرداختن به پیشینه ی داستانی شخصیت ساحره یا سارا فی یر هست و وعده ای که برای روشن شدن علت و ریشه ی این طلسم نحس در فیلم بعدی داده میشه. در نهایت باید Fear Street 1978 رو یک اثر کاملا معمولی و بی ادعا در ژانر پرطرفدار و پر ترافیک ترسناک معمایی بدونم که ندیدنش شما رو از هیچ چیز خاصی محروم نمی کنه و دیدنش هم زیان به خصوصی رو به شما نمی رسونه
Shiva Baby داستان یک دختر جوان یهودی با گرایش بایسکشوال (تمایل به هر دو جنس مذکر و مونث) رو در عصر یک روز عادی در درون خونه ای روایت می کنه که به تازگی کسی رو از دست دادن و بستگان درجه یک مرحوم، برای برگزاری مراسم شیوا (مراسم مخصوص یهودیان که در اون به مدت یک هفته برای متوفی عزاداری می کنن) در منزل خانواده اون مرحوم جمع شدن. کاراکتر دنیل، دختر یهودی داستان فیلم، در یک فضای بسته ای که می تونه حس کلاستروفوبیا (وحشت از محیط های بسته و تنگ و محدود) رو به بیننده منتقل کنه، همزمان با دوست دختر سابقش از یک طرف، و با شوگر ددی خودش از طرف دیگه، ملاقات می کنه و همین هم اون رو در موقعیت دشواری قرار می ده که باید راهی برای خلاصی ازش پیدا کنه. اگرچه فیلم به طور رسمی در ژانر کمدی جای داده شده ولی گاها نشانه هایی از ژانر وحشت (البته نه به اون معنای کلیشه ای) هم در اون به چشم می خوره که موسیقی فیلم و نماهای بسته و نزدیک هم مزید بر این علت شده. Shiva Baby ایده نسبتا تازه و متفاوتی داره و همین داستان نو در ترکیب با بازی های ستودنی، فیلم برداری دلچسب و موسیقی مناسب احوالات کاراکتر اصلی داستان، این اولین تجربه ی کارگردانی اِما سِلیگمن رو به اثری دیدنی تبدیل می کنه
ایده تازه ای نداره و در اجرای این ایده کلیشه ای هم هیچ خلاقیتی به خرج نداده
Fatherhood حرف تازه و خاصی برای گفتن نداره. صرفا یک کمدی درام کاملا معمولی که آن چنان هم نمی تونه احساسات تماشاگر رو قلقلک بده. اگر فیلمی برای دیدن ندارید یک بار تجربه این فیلم ضرری نمی تونه داشته باشه ولی انتظار خاصی هم ازش نداشته باشید
فیلم شیرین و دوست داشتنی ای بود
با این که مضامین فمینیستی و همجنس گرایانه هم در این فیلم وجود داره (مثل اشاره ای که در یکی از سکانس های میانی فیلم به وودی آلن و حواشی اخیر این کارگردان میشه یا وجود یکی دو تا کاراکتر همجنس گرا در فیلم) ولی این مضامین بر فضای کلی فیلم غالب نشده و آزاردهنده و شعارگونه و مزاحم نیستن
این فیلم می تونه هم زمان که لبخند رضایت به لبتون میاره همون قدر هم شما رو متاثر و اندوهناک کنه. از اون فیلم های حال خوب کنه که من از تماشاش واقعا لذت بردم
یه درام ملایم با کمی چاشنی عاشقانه و کمی طنازی با بازی های دل چسب، داستان خوب، پایان منطقی و کارگردانی قابل قبول از هر جهت
یه فیلم خوب دوست داشتنی دیگه از مدس میکلسن و سینمای دانمارک
آندرس توماس ینسن و توماس وینتربرگ دو تا کارگردان درجه یک دانمارکی هستن
یکی Another Round رو ساخت و اون یکی هم Riders of Justice رو
هر چند که من فیلم اول رو به دومی ترجیح میدم، ولی "سواران عدالت" هم با فضای کمیک و اکشن خاص خودش و یک داستان انتقام (که انصافا همیشه جذابه) و بازی ماهرانه میکلسن (که ثابت کرده از پس هر نقشی بر میاد و واقعا بودنش در هر فیلم می تونه مخاطب رو راغب کنه به تماشاش) همه باعث شدن تجربه این فیلم جذاب و لذت بخش باشه
قشنگه. ارزش دیدن داره
تنش کافی داره داستانش. درام خوبی داره. سکانس های هیجان انگیزشم خوب کار شدن
بندیکت کامبربچ از اون دسته بازیگرایی هست که می تونه هر فیلمی رو با جذابیت و مهارتش قابل تماشا کنه
Fatherhood حرف تازه و خاصی برای گفتن نداره. صرفا یک کمدی درام کاملا معمولی که آن چنان هم نمی تونه احساسات تماشاگر رو قلقلک بده. اگر فیلمی برای دیدن ندارید یک بار تجربه این فیلم ضرری نمی تونه داشته باشه ولی انتظار خاصی هم ازش نداشته باشید
با این که مضامین فمینیستی و همجنس گرایانه هم در این فیلم وجود داره (مثل اشاره ای که در یکی از سکانس های میانی فیلم به وودی آلن و حواشی اخیر این کارگردان میشه یا وجود یکی دو تا کاراکتر همجنس گرا در فیلم) ولی این مضامین بر فضای کلی فیلم غالب نشده و آزاردهنده و شعارگونه و مزاحم نیستن
این فیلم می تونه هم زمان که لبخند رضایت به لبتون میاره همون قدر هم شما رو متاثر و اندوهناک کنه. از اون فیلم های حال خوب کنه که من از تماشاش واقعا لذت بردم
یه درام ملایم با کمی چاشنی عاشقانه و کمی طنازی با بازی های دل چسب، داستان خوب، پایان منطقی و کارگردانی قابل قبول از هر جهت
آندرس توماس ینسن و توماس وینتربرگ دو تا کارگردان درجه یک دانمارکی هستن
یکی Another Round رو ساخت و اون یکی هم Riders of Justice رو
هر چند که من فیلم اول رو به دومی ترجیح میدم، ولی "سواران عدالت" هم با فضای کمیک و اکشن خاص خودش و یک داستان انتقام (که انصافا همیشه جذابه) و بازی ماهرانه میکلسن (که ثابت کرده از پس هر نقشی بر میاد و واقعا بودنش در هر فیلم می تونه مخاطب رو راغب کنه به تماشاش) همه باعث شدن تجربه این فیلم جذاب و لذت بخش باشه
پس باز به جرات می تونم بگم تا حالا اصلا فیلم خوب ندیدین
تنش کافی داره داستانش. درام خوبی داره. سکانس های هیجان انگیزشم خوب کار شدن
بندیکت کامبربچ از اون دسته بازیگرایی هست که می تونه هر فیلمی رو با جذابیت و مهارتش قابل تماشا کنه
حتما ببینید
برایان کاکس عالیه مخصوصا وقتی میگه Fuck off!!