انتظار نداشتم این فیلم بتونه انقدر متاثر کننده و تامل برانگیز باشه
"چهار روز خوب" روایت ساده ی رابطه ی بین یک مادر سال خورده و دختر سی و یک ساله ش هست که شدیدا با اعتیاد به هروئین درگیره و این قراره آخرین شانس این دختر برای بازگشت به یک زندگی عادی و امید به آینده ای روشن تر باشه
"چهار روز خوب" هم این ظرفیت رو داره که با داستان ساده و روایت نزدیک و بی پرده ش شما رو اندوهگین کنه و هم در لحظاتی لبخند رضایت رو بر لبانتون بنشونه. یک فیلم حال خوب کن که با دو بازی واقعا دوست داشتنی از گلن کلوس و میلا کونیس قطعا ارزش دیده شدن و تحسین شدن رو داره

فیلم شیرین و دوست داشتنی ای بود
با این که مضامین فمینیستی و همجنس گرایانه هم در این فیلم وجود داره (مثل اشاره ای که در یکی از سکانس های میانی فیلم به وودی آلن و حواشی اخیر این کارگردان میشه یا وجود یکی دو تا کاراکتر همجنس گرا در فیلم) ولی این مضامین بر فضای کلی فیلم غالب نشده و آزاردهنده و شعارگونه و مزاحم نیستن
این فیلم می تونه هم زمان که لبخند رضایت به لبتون میاره همون قدر هم شما رو متاثر و اندوهناک کنه. از اون فیلم های حال خوب کنه که من از تماشاش واقعا لذت بردم
یه درام ملایم با کمی چاشنی عاشقانه و کمی طنازی با بازی های دل چسب، داستان خوب، پایان منطقی و کارگردانی قابل قبول از هر جهت

انیمیشن زیبایی بود درباره ارزش و اهمیت خانواده، بها دادن به استعداد ها و توانایی های عزیزانمون و اینکه تفاوت نسل ها نباید باعث شه که اعضای خانواده نتونن با هم ارتباط برقرار کنن.
من حقیقتا لذت بردم. با این که ایده داستانی بکر و خلاقانه ای نداره ولی هم کوچیک تر ها و هم بزرگ تر ها بدون شک از دیدنش لذت می برن و چه بهتر که همراه همدیگه این انیمیشن رو تماشا کنن.
سبک انیمیشن هم بی شباهت به سبک سل شید نیست و کلا با انیمیشن هایی که دیدیم کمی متفاوته از این نظر که به نظرم زیبا کار شده بود
کاملا توصیه میکنم ببینید

سلام
مورتال کامبت 2021 یک ریبوت یا نوعی بازسازی از سری فیلم های مورتال کامبت هست که خودشون هم بر اساس یک سری بازی معروف به همین اسم ساخته شدن و خیر، نیازی به دیدن فیلم دیگه ای نیست

سلام
سال نوی شما هم مبارک
منظورتون رو دقیق متوجه نشدم
خود فایل فیلم رو نمی تونین باز کنین یا این که زیرنویس چسبیده ش عمل نمی کنه و نشون داده نمیشه؟
اگه اولی باشه که دلیل خاصی به ذهنم نمی رسه. چون زیرنویس چسبیده ارتباطی به باز شدن یا نشدن فایل فیلم نداره. شاید بهتره برنامه ی پلیرتون رو عوض کنید. در هر صورت سعی کنین از نرم افزار هایی مثل KMPlayer استفاده کنین که سرعت و قابلیت های خیلی بیشتری نسبت به پلیرهای پیش فرض سیستم دارن
برای نشون داده شدن زیرنویس چسبیده، در نرم افزار KMPlayer و موقع پخش فیلم، کلید های ترکیبی Alt و X رو با هم بزنید تا زیرنویس نمایش داده بشه. اگه هم تو گوشی می بینید، در خیلی از اپلیکیشن ها مثل MXPlayer این امکان وجود داره که زیرنویس رو فعال یا غیر فعال کنین

چرت و پرت محض

"برای زنده بودن و زندگی کردن، حتما لازم نیست بفهمی که داری می میری!" دیالوگی که یکی دو بار در انتهای فیلم، از دهان زَک سوبیاک، شخصیت اصلی داستان خارج میشه و به نوعی میشه اون رو حاوی پیام اصلی این اثر دونست. این که تا وقت هست زندگی کن و از زندگی کردن لذت ببر، هر چند که برای ما و در شرایط روزگار ما، حتی فکر کردن به یک زندگی شاد و آرام هم سخت باشه! "ابرها"، جدیدترین ساخته ی جاستین بالدونی و با بازی زیبا و دوست داشتنی فین آرگوس، سابرینا کارپنتر و مدیسون ایسمن به حساب میاد که همانند اثر قبلی همین کارگردان یعنی Five Feet Apart، روایت گر ماجرای نوجوانی در حال دست و پنجه نرم کردن با بیماری ای مرگبار (در اینجا سرطان) هست که وقت زیادی برای زندگی براش باقی نذاشته و این جوانِ با رویاهای بزرگ رو مصمم می کنه تا حداکثر تلاشش رو برای شاد کردن دیگران و تحقق رویاهاش انجام بده. چنین داستان های الهام بخش و تاثیرگذاری مخصوصا وقتی درباره یک بیماری کشنده اون هم در ایام نوجوانی و جوانی باشن می تونن به شدت حس همذات پنداری بیننده رو برانگیخته کنن و اون رو به تحسین مبارزه قهرمان داستان با بیماری و تلاشش برای زندگی کردن وادار کنن. فیلم نامه "ابرها" که بر اساس کتابی به قلم لورا سوبیاک با عنوان "کمی بلندتر پرواز کن" نوشته شده و سال پایانی زندگی زک سوبیاک رو روایت می کنه، به خوبی می تونه احساسات مخاطب رو تحت تاثیر قرار بده و حسابی اون رو از نمایش این همه عواطف زیبا و پاک، منقلب کنه. فک می کنم خیلی ها عاشق آثاری با این حال و هوا باشن و این اثر هم در تمام زمینه ها، از بازی های قوی گرفته تا احساسات رقیق و شناور بین شخصیت ها و الهام بخش بودن اون برای خیلی ها و موسیقی دل نشین کار توسط برایان تایلر معروف، می تونه علاقه مندان به ژانر ملودرام های عاشقانه رو کاملا راضی و خرسند نگه داره.

"رازهایی که در سینه داریم" رو شاید بتونم الهام گیری خیلی ضعیفی از فیلم "مرگ و دوشیزه" ی رومن پولانسکی با بازی سیگورنی ویور و بن کینگزلی بدونم. در اون فیلم هم ویور نقش زنی رو ایفا می کنه که به مهمانش شک کرده و گمان می بره که این مرد همون مردی هست که سال ها پیش شکنجه ش کرده و اون رو مورد تجاوز قرار داده. داستان "رازهایی که در سینه داریم" هم زنی رومانیایی به نام مایا رو دنبال می کنه که در امریکای پس از جنگ جهانی دوم به همراه همسر پزشکش و پسربچه خردسالش ظاهرا زندگی آرامی رو می گذرونه تا این که روزی مردی رو می بینه که اون رو یاد خاطرات کابوس وار دوران جنگ و اتفاقات وحشتناکی که برای خودش و خواهرش افتاده بوده می اندازه و به همین خاطر تصمیم به ربایش این فرد می گیره. با این حال، از این شباهت داستانی که بگذریم، هیچ وجه شباهت دیگری بین این دو اثر نمیشه پیدا کرد. باورکردنی نیست که فیلمی با چنین داستانی بتونه تا این اندازه سطحی، خسته کننده و حوصله سر بر باشه. به غیر از یک سکانس هیجان انگیز، حقیقتا حتی در ظاهرا پر تنش ترین سکانس های فیلم هم خبری از اون تنش و استرس و هیجانی که باید از چنین اثری انتظار داشته باشیم نیست. شاید بخشی از دلیل این موضوع رو باید در شخصیت پردازی ضعیف شخصیت مونث اصلی داستان یعنی مایا و روایت تیکه تیکه ی خاطرات زمان جنگ این شخصیت از طریق فلش بک های سیاه و سفید و گنگ و نامعلوم جستجو کرد. جدای از اون، پیشینه داستانی توماس (مردی که مورد ربایش قرار می گیره) هم اون طوری مورد کنکاش قرار نمی گیره که بشه چندان به سرنوشتش اهمیت داد و روند داستان هم از همون اوایل کاملا قابل پیش بینیه که همین هم پایان فیلم رو عملا خالی از هیجان و بدون غافلگیری خاصی می کنه. "رازهایی که در سینه داریم" می تونست بسیار فیلم جذابی باشه ولی در نهایت یک اثر کاملا معمولی رو به ضعیف و خسته کننده ست

"و آن گاه رقصیدیم"، محصول مشترک سینمای سوئد و گرجستان، نماینده ی کشور سوئد در نود و دومین مراسم جوایز آکادمی در بخش برترین آثار سینمای ملل بود که پس از نمایش در جشنواره فیلم کن 2019، به مدت یک ربع مورد تشویق ایستاده حضار قرار گرفت و جزو فیلم هایی بود که بهترین بازخوردها رو از جشنواره کن دریافت کرد. داستان فیلم هم کاملا جشنواره ای نوشته شده و مشخصه که با هدف بردن جایزه و مطرح شدن در جشنواره کن و اسکار، این داستان رو انتخاب کردن! "و آن گاه رقصیدیم" روایت گر بخشی از زندگی حرفه ای و شخصی مراب، مرد جوان رقصنده ی گرجستانی ای هست که همراه با دوست دختر و سایر دوستانش در آرزوی پیوستن به گروه رقص ملی گرجستان به سر می بره. با ورود ایراکلی، مرد جوان رقصنده ی دیگری به گروه، مراب احساسات و آینده حرفه ای خودش رو دستخوش تغییرات می بینه و ادامه ماجرا. اگه از تم هم جنس گرایانه فیلم بگذریم (که البته در نیمه ابتدایی فیلم خبری ازش نیست) سایر ویژگی های فیلم از جمله سکانس های رقص و موسیقی محلی گرجستانی و بار درام داستان که در رابطه بین شخصیت های محوری داستان خلاصه شده، فیلم خوش ساختی رو به مخاطب تحویل میده. هر چند که کارگردان و نویسنده تلاش کردن تا با گنجوندن موضوع هم جنس گرایی و اشاراتی که به مهاجرت از گرجستان یا علاقه کاراکترهای اصلی به فرهنگ و موسیقی غربی میشه، فیلم رو مطابق سلیقه جشنواره ای در بیارن و بهش فضایی گلوبالیستی و جهان گرایانه بدن و با وجود اعتراض هایی که پس از نمایش فیلم در کشور گرجستان نسبت به محتوای هم جنس گرایانه ی این اثر انجام گرفت، اما در کل با فیلم خوش رنگ و لعاب و دل نشینی طرفیم که چندان در نمایش این موضوع خاص زیاده روی نمی کنه و پایان واقع گرایانه ای هم داره

فیلم چندان بدی نبود. شروعش نسبتا خوب و امیدوار کننده ست و مخاطب رو مشتاق می کنه تا از ادامه داستان سر در بیاره اما نیمه دوم فیلم، یعنی جایی که موجودات بیگانه فضایی وارد ماجرا میشن و زوج داستان ما قصد فرار و نجات جان خودشون رو دارن خیلی در هم و بی هدف کار شده و پایان فیلم هم که اصلا برای من مفهوم نبود. در کل می تونم بگم ارزش تماشای زیادی نداره اما اگه وقت آزاد و حجم اضافه دارین می تونین یک بار تجربه ش کنین ولی انتظار چیز خاصی رو ازش نداشته باشین