فقط در صورتی این فیلم رو ببینین که با فیلم های با ریتم کند و معناگرا مشکلی نداشته باشین
این یک فیلم خاص برای مخاطب خاص خودشه و مطمئنا اگه با دیدی غیر این به تماشاش بشینین ناامید میشین و نمیتونین تا آخر تحملش کنین
A Ghost Story فیلمی مبتنی بر تصویره, نه دیالوگ. سبک فیلم برداری خاص فیلم هم موید همین نکته ست چون قراره در طول فیلم سکانس هایی ثابت و یا با کمترین اتفاق رو به مدت گهگاه چند دقیقه ببینین (مثلا سکانس خوردن پای سیب توسط M که به تنهایی حدود 5 دقیقه طول میکشه) و فقط نظاره گر اتفاقی عادی باشین که در بطن خودش دریایی از احساسات رو مخفی کرده...من که خیلی احساساتی شدم از دیدنش
امتیاز من 9 از 10 به این اثر واقعا زیبا و آرام و دوست داشتنی
من که میگم امتیازی جز 10 برازنده ش نیست
یک اثر بشدت خوش ساخت و دلچسب که همه عناصرش در جای درستشون استفاده شدن
میشه بارها دیدش و هر بار لذت برد
بازی ها عالین مخصوصا جان مالکوویچ و کاترین کینر (که دلربایی و جذبه خیلی خاصی داره) و البته جان کیوسَک دوست داشتنی و کامرون دیاز
حتما ببینید
کمدی کلامی خوبی داره و دیالوگ ها در موقعیتی که استفاده میشن طنازی خوبی دارن و کلی میتونین باهاشون بخندین
ترکیب جونا هیل و مایکل سرا واقعا جالب از آب در میاد و وقتی به این دو نفر, ست روگن و کریستوفر مینتس-پلس هم اضافه بشن, نتیجه ی کار مطمئنا خوشایند میشه
من بهش 7 از 10 میدم. ارزش دیدن دوباره رو هم داره ولی یه سری سکانس ها به نظرم زیادی بودن و اگه نبودن یا کوتاه تر بودن هم حوصله سربر نمیشدن هم مخاطب بین خنده هاش وقت خالی پیدا نمیکرد.اگه مدت فیلم 90 دقیقه بود مثلا, خیلی تاثیرگذار تر میشد. حس میکنم یه جاهایی زیادی کشش دادن
فیلم عالی و خوش ساختیه با یه پایان منطقی
9 از 10
حتما توصیه میکنم ببینید...البته ریتم تندی نداره ولی هم کمدیش هم درامش دلچسب و دلنشینه
بازی ثورا برچ و استیو بوسمی هم عالیه
یک فیلم کاملا متوسط و معمولی
من بهش 5 از 10 میدم (فقط یک بار شاید بشه دیدش ولی همون یه بارم با اینکه کلا یک ساعت بیشتر نیست ولی تحملش یکم سخت بود واسم. با ارفاق دادم 5 وگرنه 4 کافی بود واسش)
مشخص بود که تیم نویسندگیش هیچ ایده خاصی برای پایانش نداشتن و همینطوری یه چیزی سر هم کردن (یکی از مایوس کننده ترین و به اصطلاح anti-climactic ترین پایان ها رو این فیلم داشت...شروعش خوب بود...هرچند کلیشه ای...ولی در ادامه ی عمر کوتاهش اصلا نتونست حس تنش و اضطراب رو درست دربیاره و پایانشم که فقط میتونم بگم پوچ بود)
نبینین هم هیچی از دست ندادین
فیلم خیلی خوبی بود
امتیاز من 8 از 10
سوفیا کاپولا نشون داده که الحق و الانصاف دختر فرانسیس فورد کاپولای بزرگه و راه و رسم کارگردانی رو در محضر پدرش خوب یاد گرفته
ویژگی مشترکی که در تقریبا در تمام آثار سوفیا کاپولا به چشم میخوره توجه به جنس زن و نیازها و دغدغه های ذهنی و جسمی اون بوده و همیشه زن ها در مرکز توجه فیلم های کاپولای دختر قرار داشتن. از Virgin Suicides تا Lost in Translation و ماری آنتوانت تا Somewhere و The Bling Ring
این فیلم هم از این قاعده مستثنی نیست
در کنار بازی های دلچسب از تمام بازیگران، فیلم برداری و نورپردازی زیبا و بجا، موسیقی درخور فیلم که بدرستی تغییر ریتم میده و کارگردانی عالی، باعث میشه تماشای فیلم حتما توصیه بشه
درست میگین شما
اون قسمت از خلاصه فیلم اشتباهه
سرجوخه جان مک برنی، سرباز زخمی و فراری ارتش شمالی ها (در سال سوم جنگ داخلی امریکا) بوده، نه یک خلبان (اولین هواپیمای امروزی رو برادران رایت در 1903 به پرواز در آوردن)
ارزش یه بار دیدن رو داره
7 از 10
این یک فیلم خاص برای مخاطب خاص خودشه و مطمئنا اگه با دیدی غیر این به تماشاش بشینین ناامید میشین و نمیتونین تا آخر تحملش کنین
A Ghost Story فیلمی مبتنی بر تصویره, نه دیالوگ. سبک فیلم برداری خاص فیلم هم موید همین نکته ست چون قراره در طول فیلم سکانس هایی ثابت و یا با کمترین اتفاق رو به مدت گهگاه چند دقیقه ببینین (مثلا سکانس خوردن پای سیب توسط M که به تنهایی حدود 5 دقیقه طول میکشه) و فقط نظاره گر اتفاقی عادی باشین که در بطن خودش دریایی از احساسات رو مخفی کرده...من که خیلی احساساتی شدم از دیدنش
امتیاز من 9 از 10 به این اثر واقعا زیبا و آرام و دوست داشتنی
یک اثر بشدت خوش ساخت و دلچسب که همه عناصرش در جای درستشون استفاده شدن
میشه بارها دیدش و هر بار لذت برد
بازی ها عالین مخصوصا جان مالکوویچ و کاترین کینر (که دلربایی و جذبه خیلی خاصی داره) و البته جان کیوسَک دوست داشتنی و کامرون دیاز
حتما ببینید
ترکیب جونا هیل و مایکل سرا واقعا جالب از آب در میاد و وقتی به این دو نفر, ست روگن و کریستوفر مینتس-پلس هم اضافه بشن, نتیجه ی کار مطمئنا خوشایند میشه
من بهش 7 از 10 میدم. ارزش دیدن دوباره رو هم داره ولی یه سری سکانس ها به نظرم زیادی بودن و اگه نبودن یا کوتاه تر بودن هم حوصله سربر نمیشدن هم مخاطب بین خنده هاش وقت خالی پیدا نمیکرد.اگه مدت فیلم 90 دقیقه بود مثلا, خیلی تاثیرگذار تر میشد. حس میکنم یه جاهایی زیادی کشش دادن
چه کاریه خب! همون انگلیسی شو بذارین بهتره که بجای همچین ترجمه ای!
9 از 10
حتما توصیه میکنم ببینید...البته ریتم تندی نداره ولی هم کمدیش هم درامش دلچسب و دلنشینه
بازی ثورا برچ و استیو بوسمی هم عالیه
من بهش 5 از 10 میدم (فقط یک بار شاید بشه دیدش ولی همون یه بارم با اینکه کلا یک ساعت بیشتر نیست ولی تحملش یکم سخت بود واسم. با ارفاق دادم 5 وگرنه 4 کافی بود واسش)
مشخص بود که تیم نویسندگیش هیچ ایده خاصی برای پایانش نداشتن و همینطوری یه چیزی سر هم کردن (یکی از مایوس کننده ترین و به اصطلاح anti-climactic ترین پایان ها رو این فیلم داشت...شروعش خوب بود...هرچند کلیشه ای...ولی در ادامه ی عمر کوتاهش اصلا نتونست حس تنش و اضطراب رو درست دربیاره و پایانشم که فقط میتونم بگم پوچ بود)
نبینین هم هیچی از دست ندادین
افتضاح
1 از 10
امتیاز من 8 از 10
سوفیا کاپولا نشون داده که الحق و الانصاف دختر فرانسیس فورد کاپولای بزرگه و راه و رسم کارگردانی رو در محضر پدرش خوب یاد گرفته
ویژگی مشترکی که در تقریبا در تمام آثار سوفیا کاپولا به چشم میخوره توجه به جنس زن و نیازها و دغدغه های ذهنی و جسمی اون بوده و همیشه زن ها در مرکز توجه فیلم های کاپولای دختر قرار داشتن. از Virgin Suicides تا Lost in Translation و ماری آنتوانت تا Somewhere و The Bling Ring
این فیلم هم از این قاعده مستثنی نیست
در کنار بازی های دلچسب از تمام بازیگران، فیلم برداری و نورپردازی زیبا و بجا، موسیقی درخور فیلم که بدرستی تغییر ریتم میده و کارگردانی عالی، باعث میشه تماشای فیلم حتما توصیه بشه
اون قسمت از خلاصه فیلم اشتباهه
سرجوخه جان مک برنی، سرباز زخمی و فراری ارتش شمالی ها (در سال سوم جنگ داخلی امریکا) بوده، نه یک خلبان (اولین هواپیمای امروزی رو برادران رایت در 1903 به پرواز در آوردن)