با این که می دونم احتمالا باید خیلی ضعیف باشه ولی فقط به خاطر جرج کلونی دلم نمیاد نبینمش
حالا ما که پول بلیت و اشتراک خاصی پرداخت نمی کنیم. یه بار به خاطر کلونی می بینم

چرت و پرت محض

بورات ساگدیِف، روزنامه نگار قزاقستانی، بعد از سپری کردن چهارده سال در یک کمپ کار اجباری در قزاقستان به اتهام ریختن آبروی مردم کشورش به خاطر فیلم اول، این بار از سمت رییس جمهور قزاقستان مامور میشه مامور میشه تا یک بار دیگه به ایالات متحده امریکا (یا اون طور که خودش میگه US & A!) سفر کنه، اما این بار با هدیه ای ارزشمند تا از این طریق بتونن نظر مساعد رییس جمهور امریکا رو جلب کنن! در "بورات 2"، به کارگردانی جیسون والینر، در اولین تجربه ساخت فیلم بلند خودش، بر خلاف فیلم اول که متمرکز بر به تمسخر گرفتن آداب و رسوم بدوی و عقب مانده ی ملت قزاقستان بود (و به همین دلیل هم برای سال ها نمایش این فیلم در این کشور ممنوع شده بود و نمی دونم الان هم اینطور هست یا نه)، این بار داستان فیلم بر موضوعات روز کشور ایالات متحده شامل ویروس کرونا، تبعیض علیه زنان و زن ستیزی، نژاد پرستی و برتری جویی نژادی سفید پوستان با نگاهی به دولت دونالد ترامپ و سیاست های این رییس دولت جمهوری خواه متمرکز شده. در این فیلم که به شیوه ی فیلم نخست در سبک Mockumentary (یا Docucomedy) یعنی ترکیب حوادث و شخصیت های ساختگی با قالب مستند و ژانر کمدی ساخته شده، به مانند اولین شماره از فیلم، با انبوهی از انواع و اقسام موقعیت ها و دیالوگ های کمدی روبرو هستیم که معمولا حول محور شوخی های جنسی یا نژادی یا زبانی می چرخن و البته به طور مرتب، ترامپ و معاون اولش، مایکل پنس، و بانوی اول، ملانیا ترامپ، و رودی جولیانی، وکیل شخصی ترامپ و شهردار اسبق نیویورک، هدف انواع طعنه ها و کنایه ها و تمسخرها قرار می گیرن. جدای از این شوخی های مرسوم در فیلم های کمدی با نقش آفرینی ساشا بارون کوهن، فیلم نخست در خندوندن مخاطبش به مراتب موفق تر بود و موقعیت ها و دیالوگ های واقعا خنده داری خلق کرده بود، که در این بازگشت دوباره، با این که هنوز می تونین سکانس های خنده دار نه چندان کم تعدادی رو از ابتدا تا انتهای فیلم پیدا کنید، ولی اون جذابیت و تازگی فیلم اول رو نمی بینید و ممکنه زودتر از چیزی که فکر می کنین براتون بی مزه و یخ بشه. البته این به معنای آن نیست که با فیلم خسته کننده ای طرفیم. منتها در مقایسه با فیلم نخست، نه اون جذابیت و تازگی قبلی باقی مونده و نه شوخی ها و کنایه ها اون قدرت و ظرافت لازم رو دارن، ولی با این همه، "بورات 2" همچنان قادره تا لحظات خنده دار و جذابی رو براتون خلق کنه، البته اگر که طرفدار دو آتیشه ی ترامپ نباشید!

"ساحره ها" به عنوان دومین اقتباس بلند سینمایی از رمانی به همین نام نوشته ی رولد دال، نویسنده انگلیسی، در سال 1983 و بعد از فیلم ساحره های 1990 به کارگردانی نیکولاس روگ، این بار در دستان توان مند کارگردان نام آشنای سینمای هالیوود یعنی رابرت زمکیس گرامی (که آثار شناخته شده و تحسین شده ای مثل سه گانه ی "بازگشت به آینده" و "فارست گامپ" رو در کارنامه حرفه ای بلند بالای خودش می بینه) قرار گرفته تا بعد از گذشت نزدیک به سه دهه و ترساندن کودکان دهه 80 میلادی، در این بازآفرینی نوین که بر خلاف رمان و فیلم، نه در انگلستان و نروژ، بلکه در آلابامای اواخر دهه 60 جریان داره و نه داستان یک کودک نروژی انگلیسی، بلکه ماجرای کودکی افریقایی امریکایی و سیاه پوست رو دنبال می کنه، این بار برگشته تا کودکان عصر جدید رو هم از ترس های فانتزی و کودکانه ی خودش بی نصیب نگذاره. جا داره به حضور گیرمو دل تورو و خود شخص زمکیس در تیم نویسندگی فیلم نامه ی این اثر کودکانه هم اشاره ای داشته باشم و همینطور نقشی که دل تورو و آلفونسو کوارون در مقام تهیه کننده ی فیلم ایفا کردن. به این ها اضافه کنید موسیقی زیبا و شورانگیز "ساحره ها" رو به دست توانای آلن سیلوستری، آهنگساز کاربلد سینما، که سطح موسیقی آثارش همیشه چند سر و گردن از بسیاری از آهنگسازان معاصر بالاتر بوده و در این فیلم هم به انتقال حس ماجراجویی، هیجان و وحشت فانتزی اثر به مخاطبین غالبا کودک و نوجوان خودش کمک کرده. "ساحره ها" ما رو به امریکای سال های پایانی دهه 60 میلادی و به سرزمین آفتابی آلاباما می بره. جایی که چارلی، پسر بچه سیاه پوستی که به تازگی والدینش رو در سانحه ای از دست داده، به مادربزرگش آگاتا (اکتاویا اسپنسر دوست داشتنی و گرم) سپرده میشه و این دو از دست ساحره هایی که به رهبری ساحره ی اعظم (ان هثوی با لهجه روسی غلیظ و آرایشی همزمان اغواکننده و رعب آور) قصد دارن تمام کودکان زمین رو به موش تبدیل کنن تصمیم به فرار و نهایتا مبارزه می گیرن. این فیلم بیشتر مخاطبین کودک رو هدف قرار داده، بنابراین اگر کودک درونتون چندان حس و حال نداره و ذوق دوران کودکی در وجودتون محو شده، دیدن این فیلم رو بهتون توصیه نمی کنم چون احتمالا برای ذائقه یک فرد بزرگسال عادی، زیادی فانتزی و کودکانه محسوب بشه. ولی اگه بزرگسالی با کودک درونی پر تحرک و بیدار هستید یا کودکی در خانواده دارید، "ساحره ها" با موسیقی سحرانگیز، بازی های تماشایی، فضای شاد و پر انرژی و در عین حال، مرموز و جذاب، طراحی صحنه، لباس، مو و فیلم برداری فریبنده، می تونه به شدت شما رو شیفته خودش کنه. باید اعتراف کنم انتظار چنین فیلم پر جنب و جوش و جذابی رو از "ساحره ها" نداشتم و مخصوصا چون هنوز نتونستم فیلم اصلی رو تماشا کنم، بنابراین ملاکی هم برای مقایسه نداشتم و تونستم با دید بازتری به تجربه این اثر بشینم. "ساحره ها" با ترکیبی دل چسب از فانتزی، کمدی، ترس و هیجان در فضایی کودکانه و شاد و پر تب و تاب، می تونه تقریبا هر سلیقه ای رو خشنود و راضی نگه داره

"عشق و هیولاها" به کارگردانی مایکل متیوز، کارگردان اهل افریقای جنوبی، و با بازی دیلن اُبراین و جسیکا هنویک، از اون دسته فیلم های حال خوب کن و پر انرژی و با نشاط و پر از تحرک و شادابیه که شاید در نگاه اول، مخاطب رو به یاد فیلمی مثل "زامبی لند" بندازه، از این نظر که هر دو در فضایی پسا آخرالزمانی جریان دارن و ماجرای سفر پر مخاطره گروهی رو بقا و یافتن مکانی جدید برای زندگی روایت می کنن. با این حال، بر خلاف "زامبی لند" که آخرالزمانی زامبی زده رو به تصویر می کشید، آخرالزمان در "عشق و هیولاها" زمانی رخ میده که سیارکی بزرگ به نام آگاتا 616 به سمت زمین در حرکته و قدرت های جهان با موشک های مجهز به کلاهک هسته ای این سیارک رو نابود کرده و تشعشعات و مواد شیمیایی حاصل از این انفجار مهیب، باعث میشن برخی از گونه های حیوانات بر روی کره زمین جهش پیدا کنن و به موجوداتی غول پیکر تبدیل بشن و در جنگی که بین انسان ها شکل میگیره 95 درصد جمعیت نابود بشن و بقیه هم برای بقا به پناهگاه های زیرزمینی رو بیارن! این خلاصه رو همون ابتدای فیلم از زبان جوئل داوسون (دیلن اُبراین) با چند طرح کارتونی می بینیم و می شنویم و از اون جاست که با دیلن در سفرش برای رسیدن به عشقش در این سرزمین خطرناک همراه می شیم. شیرینی ذاتی این بازیگر و بازی واقعا دوست داشتنیش در این فیلم و دیالوگ های کوتاه ولی شیرین و دلچسبی که از زبانش خارج میشه و سیر تحول شخصیت جوئل از یک پسر دست و پا چلفتی و یک عضو بدردنخور از این کلونی آخرالزمانی به یک جوان شجاع و جسور، با این که شاید کلیشه ای و تکراری باشه، ولی چون خوب اجرا شده به دل می شینه. البته نیمه ابتدایی فیلم یعنی قبل از رسیدن جوئل به اِیمی (جسیکا هنویک) و مخصوصا رابطه کوتاه ولی دلچسبش با دو بازمانده دیگه در مسیر، به مراتب از نیمه دوم پر تنش تر و مرموزتر و ماجراجویانه تر کار شده ولی در کل می تونم این فیلم رو یک فیلم جمع و جور بدونم که می تونه حال تقریبا هر بیننده ای رو از دیدنش خوب کنه

فیلم The Trial of Chicago 7 به کارگردانی آرون سورکین، در دومین تجربه کاری خودش در مقام کارگردان (بعد از فیلم Molly's Game با بازی جسیکا چستین) به داستان محاکمه هفت نفر از معترضین به جنگ ویتنام در سال های پایانی دهه 1960 در امریکا و مشخصا در ایالت ایلینوی و شهر شیکاگو می پردازه. آرون سورکین رو در هالیوود بیشتر به عنوان نویسنده فیلم نامه می شناسن. فیلم نامه نویس پر آوازه ای که در کارنامه ی حرفه ایش، آثار معروفی مثل The Social Network - Moneyball و Steve Jobs رو میشه مشاهده کرد. سورکین فیلم نامه ی این اثر رو ابتدا در سال 2007 نوشته بود و قرار بود استیون اسپیلبرگ، کارگردانی فیلمی بر اساس این فیلم نامه رو بر عهده بگیره و از بازیگران غیر سرشناس استفاده بشه. با این حال، بعد از مشکلاتی که بر سر بودجه و غیره رخ داد، در نهایت این پروژه اجرایی نشد و تا امروز به تاخیر افتاد. حضور سورکین به عنوان کارگردان و نویسنده، فیلم نامه این کار رو به شدت جذاب و قوی کرده. فیلم روایت گر چیزی قریب به یک سال از یک محاکمه کیفری رو دنبال می کنه و در این بین، فلش بک هایی به گذشته و اتفاقاتی که منجر به درگیری بین تظاهرات کنندگان در کنگره ملی حزب دموکرات در 1968 و نیروهای پلیس شهر شیکاگو شده زده میشه و همین طور مجادله ها و بحث میان سر دسته های گروه های مخالف جنگ ویتنام در مقر مرکزی یکی از گروه ها هم به موازات جلسات دادگاه، به تصویر کشیده می شه. روایت داستان بسیار جذاب و پر تحرک و پویاست و با وجود مدت زمان بیش از دو ساعته ی فیلم و در حالی که بخش اعظم فیلم در دادگاه می گذره، همین نویسندگی قوی و بازی های به شدت جذاب، باعث می شن تماشای این اثر (که در حالت عادی ممکنه خسته کننده به نظر برسه) به هیچ وجه ملال آور و تکراری نشه و تا سکانس پایانی و دراماتیک فیلم، من بیننده رو تماما جذب خودش کنه. باید بگم با فیلمی بسیار خوش ساخت و گیرا طرف بودم که از ابتدا تا انتهاش لذت بردم. فیلمی که اشارات ضمنی زیادی هم به رویداد های این روزهای ایالات متحده امریکا و تحولات سیاسی جاری در این کشور داره و برای هر مخاطب علاقه مند به آثار درام با محوریت دادگاه دل چسب و جذاب باشه

فیلم به شدت خسته کننده و ملال آوری بود. فیلم نامه هم که بر اساس رمانی به همین اسم به قلم جین آستن نوشته شده بود داستانی بسیار خاله زنکی رو روایت می کرد از دخترک پولدار و مغروری که تو کار همه دخالت می کرد. حتی اگه به فیلم های تاریخی با این سبک و سیاق علاقه دارید هم با ندیدن این فیلم هیچ چیزی رو از دست نمی دین. با این که بازی ها، موسیقی، طراحی صحنه و گریم و طراحی لباس ها زیبا و برازنده بودن ولی به دلیل داستانی کم رمق و خسته کننده، ارزش دیدن برای من نداشت

عالی بود از همه نظر...از تک تک جهات یک اثر خوش ساخت و تمیز و استادانه بود
درامی گیرا با ریتمی معقول (نه تند و شتاب زده و نه خیلی کند و خسته کننده) که جوانی تا میان سالی و کهن سالی یک کشاورز و خانواده ش، و تضاد ها و سایش های بین این فرد و همسایه کشاورز و لجباز و بد عنقش رو به تصویر می کشه. داستان این فیلم نشون داد که هیچ چیز ماندگار نیست، گاهی زحمت های طاقت فرسای یک فرد در طول سال ها کار و تلاش بی وقفه خیلی راحت به باد میره. پس تا زنده ای زندگی کن، محبت کن، و قدر لحظه هات و عزیزانت رو بدون.

بله. استریپر هستن یا بهتره بگم بودن. داستان این فیلم واقعیه و بر اساس مقاله ای به قلم "جسیکا پرسلر" که در سال 2015 در نشریه New York Magazine چاپ شد نوشته شده و ماجرای یک عده استریپر نیویورکی رو روایت میکنه که مشتری های پولدار و دونه درشتشون رو چیز خور میکردن و در حالی که طرف تو هپروت بود پولش رو از تو کارتش خالی میکردن!

میخواستم یک سری حقایق خوندنی رو درباره "داستان اسباب بازی 4" با شما به اشتراک بذارم:
------------------------------------------------------------------------------------------------------
1) "داستان اسباب بازی 4" اولین تجربه کارگردانی فیلم بلند کارگردان "جاش کولی" به حساب میاد؛ کولی 39 ساله تا قبل از این فقط دو انیمیشن کوتاه رو کارگردانی کرده بود: یکی "جرج و اِی جِی" (با الهام از شخصیت های انیمیشن Up) و دیگری "اولین قرار رایلی" (برگرفته از انیمیشن Inside Out) که هر دو در سایت موجود هستن. البته جاش کولی در تیم ساخت انیمیشن هایی مثل "شگفت انگیزان"، "ماشین های 1 و 2"، "بالا"، "رَتَتویی" و "Inside Out" هم به عنوان بخشی از گروه داستان نویسی حضور داشته و در کل فرد مورد قبولی برای کارگردانی "داستان اسباب بازی 4" محسوب می شده.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
2) "داستان اسباب بازی 4" با فروش کمی بیش از یک میلیارد دلاری در سراسر جهان (یک میلیارد و 58 میلیون)، بعد از "اونجرز"، "شیرشاه"، "مرد عنکبوتی" و "کاپیتان مارول"، عنوان پنجمین فیلم پر فروش سال 2019 رو تا این لحظه به خودش اختصاص داده. نکته جالب دیگه اینکه این انیمیشن با این میزان فروش، جایگاه 32مین فیلم پرفروش تاریخ و 6مین انیمیشن پر فروش تاریخ رو هم از آن خودش کرده.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
3) قراره در تاریخ 12 نوامبر 2019 و همزمان با آغاز به کار شبکه تلویزیونی اختصاصی دیزنی به اسم "دیزنی +"، یک سری انیمیشن کوتاه ده قسمتی به اسم "فورکی سوال می پرسد" (Forky Asks a Question) به صورت انحصاری از این شبکه پخش بشه. علاوه بر این، یک فیلم انیمیشنی کوتاه با عنوان "زندگی لامپی" (Lamp Life) هم که ماجراهای کاراکتر بو پیپ رو از زمان جدا شدنش از وودی تا ملاقات دوباره این دو شخصیت روایت خواهد کرد هم قراره از این شبکه پخش بشه. همچنین در خصوص دنباله ی داستان اسباب بازی هم اخبار ضد و نقیضی به گوش میرسه؛ از یک طرف، مارک نیلسن، تهیه کننده داستان اسباب بازی 4، تاکید کرده که استودیوی پیکسار به جای ساختن دنباله داستان اسباب بازی 4، به دنبال ساخت انیمیشن های کاملا جدید خواهد بود و تام هنکس هم در برنامه اِلِن شو اذعان کرده که داستان اسباب بازی 4 آخرین نسخه از این سری انیمیشن خواهد بود، و از طرف دیگه، همون آقای نیلسن وجود یک دنباله رو تماما رد نکرده و در واقع پل ها رو سالم نگه داشته و تصمیم رو به آینده موکول کرده. بعیده دیزنی این سری انیمیشن پرطرفدار رو بازنشسته کنه و شدیدا امیدوارم داستان اسباب بازی با ایده ها و کاراکترهای جدید برگرده.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
4) از شخصیت دوک کابوم یا همون بدلکار کانادایی داستان (با صدای کیانو ریوز)، قبلا درسکانس هایی از انیمیشن "شگفت انگیزان 2" در داخل گهواره جک جک استفاده شده و این اولین حضور این کاراکتر در یکی از انیمیشن های دیزنی پیکسار نیست. همچنین خوبه بدونید که شخصیت دوک کابوم از یک بدلکار امریکایی به اسم Evel Knievel و اسباب بازی هایی که از این فرد ساخته شده الهام گرفته. بدلکاری که در سال 2007 و در 69 سالگی به دلیل بیماری تنفسی در گذشت.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
5) در یکی از سکانس های ابتدایی فیلم، ماشینی زیر بارون دیده میشه که قراره بسته ای حاوی اسباب بازی های مستعمل رو با خودش ببره. پلاک اون ماشین RMRF97 هست. داستان پشت این پلاک به ماجرای حذف شدن سهوی فایل های انیمیشن "داستان اسباب بازی 2" از درون سرورهای پیکسار برمیگرده و RMRF97 کد فرمانی بود که دستور این حذف سهوی و ناگهانی رو داده بود. خوشبختانه یکی از کارمندان پیکسار، هارد حاوی فایل های فیلم رو در رایانه شخصی خودش بک آپ گرفته بود، در غیر اینصورت میشه گفت انیمیشنی به اسم داستان اسباب بازی 2 هرگز اکران نمیشد!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
6) وقتی کاراکتر Buzz دکمه روی سینه ش رو فشار میده هر بار یک دیالوگ منحصربفرد شنیده میشه. یکی از این دیالوگ ها اینه: Open the Pod Bay Doors. این خط دیالوگ اشاره داره به دیالوگ مشابه و معروفی در فیلم "2001: ادیسه فضایی" از استنلی کوبریک.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
7) تام هنکس (وودی)، تیم الن (باز)، والاس شان (رکس) و جان رتزنبرگر (Hamm) تنها صداپیشگانی هستن که در هر چهار نسخه اصلی از انیمیشن داستان اسباب بازی حضور داشتن.