فیلم بسیار خوب و الهام بخش و تاثیرگذاری بود در ژانر کمدی/درام بیوگرافی ورزشی که بسیار بسیار از دیدنش لذت بردم
امتیاز ---------8 از 10---------- رو لایق این فیلم می دونم
این فیلم بر اساس مستندی به اسم The Wrestlers: Fighting with My Family محصول 2012 ساخته شده که مسیر رسیدن به موفقیت کشتی کج کار معروف بریتانیایی، سرایا جید بویس (سرایا نایت) معروف به پیج رو روایت میکنه. بازیگری که برای نقش اصلی این فیلم در نظر گرفتن (فلورنس پیو) به نظر انتخاب کاملا مناسبی بوده چون از نظر استیل و شکل ظاهری شباهت غیرقابل انکاری به پیج واقعی داره و این یکی از نکات قوت فیلم محسوب میشه (حتی بازیگر نقش کودکی پیج یعنی توری الن راس هم شباهت بالایی هم به فلورنس پیو و هم به پیج واقعی داره و این نشون دهنده وسواس و دقت کارگردان فیلم، استیفن مرچنت هستش که اتفاقا خودش هم در نقش یکی از کاراکترهای فرعی فیلم بازی کرده).
جدای از مساله شباهت، بازی فلورنس پیو (که پیش از این در دو فیلم Lady Macbeth و Outlaw King به یک چهره سینمایی تبدیل شده) بسیار استادانه و باورپذیر هست و جذابیت ظاهری و کاریزمای درونی این بازیگر هم در هر چه تاثیرگذارتر بودن نقشش بسیار موثر بوده. به جز فلورنس پیو، تمامی بازیگران فیلم حتی نقش های کوچک و فرعی در ایفای نقش هاشون کاملا موفق عمل کرده ن و این فیلم یکی از بهترین بازی ها رو در بین فیلم های 2019 تا به اینجا به نمایش گذاشته (از لنا هدی یا همون سرسی لنیستر معروف گرفته در نقش مادر پیج تا نیک فراست دوست داشتنی و بانمک در نقش پدر پیج و جک لودن در نقش برادر پیج و همینطور وینس وان در نقش مربی و دواین جانسون در نقش خودش). بنابراین بازی ها همه خوب و نکته مثبت دیگه ی این فیلم هستن.
از نکات مثبت دیگه ی فیلم هم میشه به موسیقی متن احساس برانگیز و شورانگیز، پرداختن به روابط میان شخصیت های داستان در مسیر درست، لهجه بریتانیایی خانواده ی پیج (!)، افت و خیز های مناسب داستان، دیالوگ ماندگار Dick me dead, bury me pregnant (!)، حضور دواین جانسون در نقش خودش که من عاشقشم واقعا، بار عاطفی و احساسی داستان که عمدتا به دوش پیج و برادرش زک قرار داره و بارها در طول فیلم احساسات بیننده رو برانگیخته خواهد کرد، و همینطور طنازی نهفته در تعاملات بین کاراکترهای فیلم مخصوصا در بخش بریتانیایی فیلم (به دلیل حضور نیک فراست) اشاره کنم.
فیلم نکته منفی خیلی خاص و جلب توجه کننده ای نداره که بخواد آزار دهنده باشه. شاید تصویری که از WWE در این فیلم نمایش داده میشه خیلی فانتزی تر از چیزی باشه که در واقعیت هست و شاید بشه گفت اگه کارگردان زمان بیشتری در اختیار داشت قطعا میتونست زوایای پر تعداد تری از گوشه و کنار این ورزش رو به نمایش بکشه ولی در کل همونطور که گفتم نمیشه ایراد مهمی به فیلم گرفت
فیلم نسبتا خوبی بود که با ارفاق برای یک بار دیدن ارزش وقت گذاشتن رو داشت
من بهش امتیاز ******* 6 از 10 ******* دادم
اما نظرم اینه که قسمت اول این فیلم (Happy Death Day) در نوع خودش کافی بود (خصوصا با توجه به اینکه ایده ی داستانی فیلم ایده ای تازه و بکر نبوده و قبلا بارها به مراتب بهتر از این فیلم از این ایده استفاده شده) و ساخت قسمت دوم چندان ضرورتی نداشت. مخصوصا اینکه در پایان قسمت اول نشونه ای برای ساخت قسمت دوم وجود نداشت چون داستان با یک پایان خوش به انتها میرسه و این نشون میده که تولید یک دنباله صرفا در جهت سیاست های شیردوشی هالیودد بوده!
درباره این دنباله باید بگم میشه به سه بخش تقسیمش کرد: بخش اول حدودا یک ساعت طول میکشه و به نظرم ضعیف ترین بخش فیلم هم همین بخش اولشه. خیلی شلخته، در هم و بر هم، بی نظم، شلوغ و در واقع بیننده رو از یک سکانس به سکانس بعدی بدون نظم خاصی دنبال خودش میکشونه. حفره های فیلمنامه که تعدادشون کم هم نیست در این بخش بیشتر از دو بخش دیگه توی ذوق میزدن. اما بخش دوم قوی ترین بخش فیلم بود که حدودا بیست دقیقه ای به درازا کشید. این بخش بار عاطفی و احساسی و به طور خلاصه پیام اصلی فیلم رو در خودش گنجونده و از هر نظر، چه کیفیت بازی ها، چه دیالوگ ها، چه پیوستگی روایت داستان، بالاتر از دو بخش دیگه ست. و در نهایت بخش سوم مجددا به روال بی نظم و شلخته و بی منطق بخش اول برمیگرده و فیلم به پایان میرسه، نوع پایان بندی فیلم هم به گونه ای هستش که ازش بوی یک دنباله احتمالی سومی هم به مشام می رسید که اصلا از هالیوود بعید نیست. در واقع میشه گفت اگه کیفیت بخش های اول و سوم همتراز بخش میانی بود با فیلم خیلی تمیزتر و بهتری طرف بودیم که یقینا بازخوردهای مناسب تری هم دریافت میکرد. اما در کل برای سرگرم شدن و یکبار دیدن خوبه اما اگه ندیدین هم چیزی از دست نمیدین. نقطه قوت اصلی فیلم هم بازی جسیکا روث در نقش کاراکتر اصلی، تریسا گلبمن هست. هم بازی خوبی ارائه میده هم جذابیت و کاریزمای خاصی داره و هم میتونه انواع حالات روحی کاراکتر تری گلبمن رو در طول فیلم به خوبی منعکس کنه که من خودم خیلی پسندیدم بازیش رو.
با احترام به نظر شما، این مورد رو جزو نکات قوت سریال میدونم و خیلی خوشحالم که Game of Thrones مسیر سریالی مثل Walking Dead رو در پیش نگرفت و با یک ضرب آهنگ منطقی و نسبتا تند داستان رو جلو برد. جایی خوندم که نویسنده ی رمان های منبع اقتباس سریال، آقای جرج مارتین، عقیده داشته سریال باید یه سه چهار فصل دیگه ادامه می داشته تا بتونه جزییات داستانی بیشتری رو در خودش بگنجونه ولی باید این نکته رو در نظر داشته باشیم که در اینجا ما با مدیوم تصویری طرفیم و نه مدیوم متن؛ طبیعتا در آثار مکتوبی نظیر رمان های بلند و نمایش نامه گنجاندن کوچکترین جزییات و تشریحات و توصیفات ریز و درشت نه تنها امری مذموم نیست بلکه عنصری مطلوب و خوشایند هم به شمار میاد (البته به شرط به کار گیری صحیح) اما در آثار تصویری مثل فیلم های سینمایی و سریال ها به دلیل اینکه با طیف گسترده تری از مخاطبین رو به رو هستیم، مطلوب این هست که جزییات رو تا جایی که به داستان ضربه نزنه در حد متوسط و معقول نگهداریم تا تماشای اثر برای غالب مخاطبین خسته کننده نشه. چنین موردی در آثار مکتوبی که ذکر کردم با توجه به گستره ی محدودتر مخاطب و تفاوت های بینادین میان متن و تصویر عملا پیش نمیاد
سرگرم کننده و در حد خودش خوب و لذت بخش بود.
بهش 7 میدم و به نظرم منتقدین خیلی کم لطفی کردن در حق این فیلم. سکانس های درگیری و تعقیب و گریز هیجان انگیزی در فیلم هست و اینکه نسخه بعدی هم قطعا ساخته میشه خبر خوشحال کننده ایه. در کل فیلم جالبی بود البته اگه سخت گیرانه بهش نگاه نکنین و انتظار یه چیزی مثل اونجرز رو ازش نداشته باشین
شاید بشه اینطور گفت که هیچ عاملی به اندازه ی قابل پیش بینی بودن و خطی و یکنواخت بودن داستان و فیلمنامه, به این اثر ضربه نزده. Alpha در همه زمینه ها از تمام آثاری که در این حال و هوا یعنی نمایش زندگی انسان های بدوی در ده ها هزار سال قبل ساخته شدن یک سر و گردن بالاتره (که شناخته شده ترینش رو میتونم بگم فیلم 10000 BC هست) - چه در زمینه بازیگری و کارگردانی چه موسیقی و فیلم برداری و چه سکانس های اکشن و هیجان انگیز و عاطفی ولی فقدان یک فیلمنامه پر کشش و پر پیچ و خم که دارای پستی بلندی های داستانی مناسب و کافی باشه در نهایت اجازه نمیده که فیلم از یک اثر ماجراجویانه و به نوعی Coming-of-age کاملا معمولی که تجربه بلوغ فکری و جسمی یک نوجوان و روایت مسیر رسیدن او به خودشناسی هست فراتر بره. اگر نبود جذابیت های ذاتی ارتباط انسان و حیوان - خصوصا سگ گرگی - و نماهای برفی و وحشی و بدیع فیلم, این اثر حتی همون مخاطبین رو هم نمیتونست جذب کنه
------------------------------------------
نمیدونم دقیقا ولی فک میکنم این اولین تجربه مستقل کارگردانی آلبرت هیوز باشه که پیش از Alpha, چند تا فیلم دیگه رو همراه با برادر دوقلوش Allen Hughes کارگردانی کرده که به نظرم شناخته شده ترین اون آثار The Book of Eli هست با بازی دنزل واشینگتون - گری الدمن و میلا کونیس (اثر خاص و جالبی هم هست که پیشنهاد میکنم وقت کردین ببینین - مخصوصا اگه طرفدار ژانر پسا-آخرالزمانی هستین).
-----------------------------------------
در کل فیلم نسبتا خوبی بود و ارزش یک بار تماشا رو داشت اما این فیلمی نیست که بخوام هرگز دوباره ببینمش و یا آرشیوش کنم. من امتیاز ------ 6 ------ رو براش در نظر گرفتم. اگر از فیلم های ماجراجویانه با تم طبیعت وحشی و تلاش برای بقا در فضایی عصر حجری و قبایلی خوشتون میاد تماشای این اثر رو از دست ندید
ددپول شناخته شده تر و مهمتر از چیزیه که کسی بخواد به کسی در مورد دیدن یا ندیدنش توصیه ای بکنه!
قطعا تماشای این دنباله برای تمامی سینما دوستان و مخصوصا علاقه مندان به آثار ابرقهرمانی و اقتباس های کمیک بوکی واجبه!
ددپول = بانمک ترین شخصیت ابرقهرمانی تاریخ (تنها رقیبش Iron Manه که انگشت کوچیکه ش نمیشه!)
امتیاز من به این فیلم خیلی خوب -----8 -----
در دانلود و تماشای این دنباله ی خوش ساخت شک نکنید ولی با خانواده نبینین و ترجیحا با زبان اصلی (لذت دیدن این فیلم, اگر بتونین متوجه اشارات ریز درون بعضی از دیالوگ های ددپول و برخی سکانس های فیلم بشین صدبرابر میشه که البته برای فهم کامل این اشارات علاوه بر دیدن سایر آثار ابرقهرمانی باید دانش خوبی هم از فیلم های هالیوودی داشته باشین)
هیچ چیزی, مطلقا هیچ چیزی, در دنیا, بیشتر از تماشای یک فیلم متفاوت و خوش ساخت حال من رو خوب نمیکنه
----------------------------------
خوشحالم که بعد از تجربه یک دوجین اثر گیشه ای و خسته کننده و تکراری, یک فیلم متفاوت و البته عالی دیدم
----------------------------------
من امتیاز ----- 9 ----- رو برای این فیلم در نظر گرفتم که به فیلم های "عالی" میدم
----------------------------------
و اما این فک کنم اولین تجربه ی John Krasinski در زمینه بازی در فیلم های ژانر ترس باشه (کرازینسکی تجربه کارگردانی دو فیلم دیگه رو در کارنامه داره که هر دو در ژانر کمدی-درام هستن ---> Brief Interviews with Hideous Men محصول 2009 و The Hollars محصول 2016). جان کرازینسکی در فیلم های کمدی و درامِ زیادی بازی کرده ولی فک نمیکردم تو یه فیلمی مثل این فیلم هم انقد زیبا ایفای نقش کنه. خانم Emily Blunt هم که در این فیلم در نقش مادر خانواده ی اَبوت (اِوِلین) ظاهر شدن همسر واقعی جان کرازینسکی هستن. البته در هیچ کجای فیلم (تا جایی که حافظه م یاری میکنه) به اسم کاراکتر ها اشاره ای نمیشه اما در تیتراژ پایانی میتونین اسم همه اعضای خانواده ی Abbott رو ببینین (Evelyn - Lee - Regan - Marcus)
---------------------------------
از بازی های زیبا و موثر همه اعضای چهارنفره خانواده ی Abbott که بگذریم, می رسیم به موسیقی کاملا هماهنگ با فضای فیلم اثر مارکو بلترامی که آثار شناخته شده ای مثل Logan, World War Z, I Robot, Hellboy و The Hurt Locker رو در کارنامه دارن. قطعا در فیلمی که بیشتر دیالوگ ها در اون با زبان اشاره رد و بدل میشن موسیقی سهم مهمی رو در رسوندن حس ترس و اضطراب بر عهده داره
----------------------------------
تصویر سازی ها و نماهایی که فیلم بردار این اثر اون ها رو ثبت کرده هم همگی به القای حس دلهره و ترس به بیننده کمک میکنن و از این حیث هم با یک اثر عالی و خوش ساخت طرف هستیم. البته ترس در این فیلم بیشتر از نوع ترس های ناگهانی یا Jump Scare هستش که شما یدفه یه چیزی میپره جلوتون و یه سکته ناقص می زنین!! چون اصولا وقتی هم عامل ترس مشخصه و هم عامل تحریک کننده ی ترس رو می شناسیم ترس واقعی معنایی نداره و بیشتر حالت دلهره و اضطراب ناشی از مواجهه با منبع ترسه که به میدان میاد. شاید بشه این فیلم رو بیشتر از یک فیلم ترسناک, یک اثر دلهره آور و هیجان انگیز دونست!
---------------------------------
فیلم جز یک صحنه ی بوسیدن خیلی مختصر و زن و شوهری (!) چیز دیگه ای مطلقا نداره و در کنار خانواده می تونین راحت ببینینش و لذت ببرین
---------------------------------
در کل تماشای این فیلم رو به همه فیلم دوستان عزیز توصیه میکنم. فیلمی که بیش از یک بار شایسته دیده شدن هستش و صد البته باید در آرشیو هر فیلم بازی باشه
"شاید تماشای این فیلم بتونه نگاه ما رو به ناشنوایان جامعه اندکی در جهت مثبت تغییر بده!"
یه سریال خیلی معمولی در ژانر فانتزی
اگه واقعا به این سبک علاقه دارین همون ارباب حلقه ها رو چند بار ببینین بازم. به نظرم بهتره
یا GoT رو ببینین که خییییییییییییییییییلی سرتره. اگه دیدینش دوباره ببینینش که یه قسمت از GoT شرف داره به کل این سریال نوجوان پسند و آبکی در ژانر عشقولانه ی فانتزیِ اِلفی!
خلاصه کنم: ارزش دیدنش خیلی کمه (فصل یک بدک نیست. یه تلاشایی کردن. اما فصل دوم جدا آبکی و کشداره و باعث میشه تجربه نسبتا خوب فصل یک هم بد جلوه داده بشه)
5 از 10 اونم فقط بخاطر فصل 1
فصل 2ش 2 از 10
شما ها رو رائفی پور و عباسی و امثالهم اینطوری کردن
بذا ده بیست سال دیگه میفهمی کجای کاری
فعلا گرمی. اشکال نداره. منم سن تو بودم کله م داغ بود. به مرور که بیای تو اجتماع؛ سرد میشی!
امتیاز ---------8 از 10---------- رو لایق این فیلم می دونم
این فیلم بر اساس مستندی به اسم The Wrestlers: Fighting with My Family محصول 2012 ساخته شده که مسیر رسیدن به موفقیت کشتی کج کار معروف بریتانیایی، سرایا جید بویس (سرایا نایت) معروف به پیج رو روایت میکنه. بازیگری که برای نقش اصلی این فیلم در نظر گرفتن (فلورنس پیو) به نظر انتخاب کاملا مناسبی بوده چون از نظر استیل و شکل ظاهری شباهت غیرقابل انکاری به پیج واقعی داره و این یکی از نکات قوت فیلم محسوب میشه (حتی بازیگر نقش کودکی پیج یعنی توری الن راس هم شباهت بالایی هم به فلورنس پیو و هم به پیج واقعی داره و این نشون دهنده وسواس و دقت کارگردان فیلم، استیفن مرچنت هستش که اتفاقا خودش هم در نقش یکی از کاراکترهای فرعی فیلم بازی کرده).
جدای از مساله شباهت، بازی فلورنس پیو (که پیش از این در دو فیلم Lady Macbeth و Outlaw King به یک چهره سینمایی تبدیل شده) بسیار استادانه و باورپذیر هست و جذابیت ظاهری و کاریزمای درونی این بازیگر هم در هر چه تاثیرگذارتر بودن نقشش بسیار موثر بوده. به جز فلورنس پیو، تمامی بازیگران فیلم حتی نقش های کوچک و فرعی در ایفای نقش هاشون کاملا موفق عمل کرده ن و این فیلم یکی از بهترین بازی ها رو در بین فیلم های 2019 تا به اینجا به نمایش گذاشته (از لنا هدی یا همون سرسی لنیستر معروف گرفته در نقش مادر پیج تا نیک فراست دوست داشتنی و بانمک در نقش پدر پیج و جک لودن در نقش برادر پیج و همینطور وینس وان در نقش مربی و دواین جانسون در نقش خودش). بنابراین بازی ها همه خوب و نکته مثبت دیگه ی این فیلم هستن.
از نکات مثبت دیگه ی فیلم هم میشه به موسیقی متن احساس برانگیز و شورانگیز، پرداختن به روابط میان شخصیت های داستان در مسیر درست، لهجه بریتانیایی خانواده ی پیج (!)، افت و خیز های مناسب داستان، دیالوگ ماندگار Dick me dead, bury me pregnant (!)، حضور دواین جانسون در نقش خودش که من عاشقشم واقعا، بار عاطفی و احساسی داستان که عمدتا به دوش پیج و برادرش زک قرار داره و بارها در طول فیلم احساسات بیننده رو برانگیخته خواهد کرد، و همینطور طنازی نهفته در تعاملات بین کاراکترهای فیلم مخصوصا در بخش بریتانیایی فیلم (به دلیل حضور نیک فراست) اشاره کنم.
فیلم نکته منفی خیلی خاص و جلب توجه کننده ای نداره که بخواد آزار دهنده باشه. شاید تصویری که از WWE در این فیلم نمایش داده میشه خیلی فانتزی تر از چیزی باشه که در واقعیت هست و شاید بشه گفت اگه کارگردان زمان بیشتری در اختیار داشت قطعا میتونست زوایای پر تعداد تری از گوشه و کنار این ورزش رو به نمایش بکشه ولی در کل همونطور که گفتم نمیشه ایراد مهمی به فیلم گرفت
من بهش امتیاز ******* 6 از 10 ******* دادم
اما نظرم اینه که قسمت اول این فیلم (Happy Death Day) در نوع خودش کافی بود (خصوصا با توجه به اینکه ایده ی داستانی فیلم ایده ای تازه و بکر نبوده و قبلا بارها به مراتب بهتر از این فیلم از این ایده استفاده شده) و ساخت قسمت دوم چندان ضرورتی نداشت. مخصوصا اینکه در پایان قسمت اول نشونه ای برای ساخت قسمت دوم وجود نداشت چون داستان با یک پایان خوش به انتها میرسه و این نشون میده که تولید یک دنباله صرفا در جهت سیاست های شیردوشی هالیودد بوده!
درباره این دنباله باید بگم میشه به سه بخش تقسیمش کرد: بخش اول حدودا یک ساعت طول میکشه و به نظرم ضعیف ترین بخش فیلم هم همین بخش اولشه. خیلی شلخته، در هم و بر هم، بی نظم، شلوغ و در واقع بیننده رو از یک سکانس به سکانس بعدی بدون نظم خاصی دنبال خودش میکشونه. حفره های فیلمنامه که تعدادشون کم هم نیست در این بخش بیشتر از دو بخش دیگه توی ذوق میزدن. اما بخش دوم قوی ترین بخش فیلم بود که حدودا بیست دقیقه ای به درازا کشید. این بخش بار عاطفی و احساسی و به طور خلاصه پیام اصلی فیلم رو در خودش گنجونده و از هر نظر، چه کیفیت بازی ها، چه دیالوگ ها، چه پیوستگی روایت داستان، بالاتر از دو بخش دیگه ست. و در نهایت بخش سوم مجددا به روال بی نظم و شلخته و بی منطق بخش اول برمیگرده و فیلم به پایان میرسه، نوع پایان بندی فیلم هم به گونه ای هستش که ازش بوی یک دنباله احتمالی سومی هم به مشام می رسید که اصلا از هالیوود بعید نیست. در واقع میشه گفت اگه کیفیت بخش های اول و سوم همتراز بخش میانی بود با فیلم خیلی تمیزتر و بهتری طرف بودیم که یقینا بازخوردهای مناسب تری هم دریافت میکرد. اما در کل برای سرگرم شدن و یکبار دیدن خوبه اما اگه ندیدین هم چیزی از دست نمیدین. نقطه قوت اصلی فیلم هم بازی جسیکا روث در نقش کاراکتر اصلی، تریسا گلبمن هست. هم بازی خوبی ارائه میده هم جذابیت و کاریزمای خاصی داره و هم میتونه انواع حالات روحی کاراکتر تری گلبمن رو در طول فیلم به خوبی منعکس کنه که من خودم خیلی پسندیدم بازیش رو.
بهش 7 میدم و به نظرم منتقدین خیلی کم لطفی کردن در حق این فیلم. سکانس های درگیری و تعقیب و گریز هیجان انگیزی در فیلم هست و اینکه نسخه بعدی هم قطعا ساخته میشه خبر خوشحال کننده ایه. در کل فیلم جالبی بود البته اگه سخت گیرانه بهش نگاه نکنین و انتظار یه چیزی مثل اونجرز رو ازش نداشته باشین
------------------------------------------
نمیدونم دقیقا ولی فک میکنم این اولین تجربه مستقل کارگردانی آلبرت هیوز باشه که پیش از Alpha, چند تا فیلم دیگه رو همراه با برادر دوقلوش Allen Hughes کارگردانی کرده که به نظرم شناخته شده ترین اون آثار The Book of Eli هست با بازی دنزل واشینگتون - گری الدمن و میلا کونیس (اثر خاص و جالبی هم هست که پیشنهاد میکنم وقت کردین ببینین - مخصوصا اگه طرفدار ژانر پسا-آخرالزمانی هستین).
-----------------------------------------
در کل فیلم نسبتا خوبی بود و ارزش یک بار تماشا رو داشت اما این فیلمی نیست که بخوام هرگز دوباره ببینمش و یا آرشیوش کنم. من امتیاز ------ 6 ------ رو براش در نظر گرفتم. اگر از فیلم های ماجراجویانه با تم طبیعت وحشی و تلاش برای بقا در فضایی عصر حجری و قبایلی خوشتون میاد تماشای این اثر رو از دست ندید
قطعا تماشای این دنباله برای تمامی سینما دوستان و مخصوصا علاقه مندان به آثار ابرقهرمانی و اقتباس های کمیک بوکی واجبه!
ددپول = بانمک ترین شخصیت ابرقهرمانی تاریخ (تنها رقیبش Iron Manه که انگشت کوچیکه ش نمیشه!)
امتیاز من به این فیلم خیلی خوب -----8 -----
در دانلود و تماشای این دنباله ی خوش ساخت شک نکنید ولی با خانواده نبینین و ترجیحا با زبان اصلی (لذت دیدن این فیلم, اگر بتونین متوجه اشارات ریز درون بعضی از دیالوگ های ددپول و برخی سکانس های فیلم بشین صدبرابر میشه که البته برای فهم کامل این اشارات علاوه بر دیدن سایر آثار ابرقهرمانی باید دانش خوبی هم از فیلم های هالیوودی داشته باشین)
----------------------------------
خوشحالم که بعد از تجربه یک دوجین اثر گیشه ای و خسته کننده و تکراری, یک فیلم متفاوت و البته عالی دیدم
----------------------------------
من امتیاز ----- 9 ----- رو برای این فیلم در نظر گرفتم که به فیلم های "عالی" میدم
----------------------------------
و اما این فک کنم اولین تجربه ی John Krasinski در زمینه بازی در فیلم های ژانر ترس باشه (کرازینسکی تجربه کارگردانی دو فیلم دیگه رو در کارنامه داره که هر دو در ژانر کمدی-درام هستن ---> Brief Interviews with Hideous Men محصول 2009 و The Hollars محصول 2016). جان کرازینسکی در فیلم های کمدی و درامِ زیادی بازی کرده ولی فک نمیکردم تو یه فیلمی مثل این فیلم هم انقد زیبا ایفای نقش کنه. خانم Emily Blunt هم که در این فیلم در نقش مادر خانواده ی اَبوت (اِوِلین) ظاهر شدن همسر واقعی جان کرازینسکی هستن. البته در هیچ کجای فیلم (تا جایی که حافظه م یاری میکنه) به اسم کاراکتر ها اشاره ای نمیشه اما در تیتراژ پایانی میتونین اسم همه اعضای خانواده ی Abbott رو ببینین (Evelyn - Lee - Regan - Marcus)
---------------------------------
از بازی های زیبا و موثر همه اعضای چهارنفره خانواده ی Abbott که بگذریم, می رسیم به موسیقی کاملا هماهنگ با فضای فیلم اثر مارکو بلترامی که آثار شناخته شده ای مثل Logan, World War Z, I Robot, Hellboy و The Hurt Locker رو در کارنامه دارن. قطعا در فیلمی که بیشتر دیالوگ ها در اون با زبان اشاره رد و بدل میشن موسیقی سهم مهمی رو در رسوندن حس ترس و اضطراب بر عهده داره
----------------------------------
تصویر سازی ها و نماهایی که فیلم بردار این اثر اون ها رو ثبت کرده هم همگی به القای حس دلهره و ترس به بیننده کمک میکنن و از این حیث هم با یک اثر عالی و خوش ساخت طرف هستیم. البته ترس در این فیلم بیشتر از نوع ترس های ناگهانی یا Jump Scare هستش که شما یدفه یه چیزی میپره جلوتون و یه سکته ناقص می زنین!! چون اصولا وقتی هم عامل ترس مشخصه و هم عامل تحریک کننده ی ترس رو می شناسیم ترس واقعی معنایی نداره و بیشتر حالت دلهره و اضطراب ناشی از مواجهه با منبع ترسه که به میدان میاد. شاید بشه این فیلم رو بیشتر از یک فیلم ترسناک, یک اثر دلهره آور و هیجان انگیز دونست!
---------------------------------
فیلم جز یک صحنه ی بوسیدن خیلی مختصر و زن و شوهری (!) چیز دیگه ای مطلقا نداره و در کنار خانواده می تونین راحت ببینینش و لذت ببرین
---------------------------------
در کل تماشای این فیلم رو به همه فیلم دوستان عزیز توصیه میکنم. فیلمی که بیش از یک بار شایسته دیده شدن هستش و صد البته باید در آرشیو هر فیلم بازی باشه
"شاید تماشای این فیلم بتونه نگاه ما رو به ناشنوایان جامعه اندکی در جهت مثبت تغییر بده!"
اگه واقعا به این سبک علاقه دارین همون ارباب حلقه ها رو چند بار ببینین بازم. به نظرم بهتره
یا GoT رو ببینین که خییییییییییییییییییلی سرتره. اگه دیدینش دوباره ببینینش که یه قسمت از GoT شرف داره به کل این سریال نوجوان پسند و آبکی در ژانر عشقولانه ی فانتزیِ اِلفی!
خلاصه کنم: ارزش دیدنش خیلی کمه (فصل یک بدک نیست. یه تلاشایی کردن. اما فصل دوم جدا آبکی و کشداره و باعث میشه تجربه نسبتا خوب فصل یک هم بد جلوه داده بشه)
5 از 10 اونم فقط بخاطر فصل 1
فصل 2ش 2 از 10
بذا ده بیست سال دیگه میفهمی کجای کاری
فعلا گرمی. اشکال نداره. منم سن تو بودم کله م داغ بود. به مرور که بیای تو اجتماع؛ سرد میشی!