Mars (TV Mini-Series 2016 )

داستان یک خطی که برای خلاصه‌ی سریال نوشته می‌شود خلاصه‌ی درستی است اما جامع نیست. بله این سریال درباره‌ی یک سفرِ فضایی یا درواقع پایه‌گذاری تمدنی جدید از انسان‌ها در مریخ است. مثل همه‌ی داستان‌های این سبک، مشخص است که قرار است اتفاق‌های بد و خوبی بیفتد که برای خوره‌های این‌جور فیلم‌ها تازگی نخواهد داشت. اما این فقط نیمی از تمام سریال است. نیم دیگر سریال گفت و گوهای مستندی با دانش‌مندان و پژوهش‌گران و فضانوردانِ زمان حاضر است که درباره‌ی رویایِ زندگی در مریخ صحبت می‌کنند. درباره‌ی جنبه‌های سخت و دست‌آوردهای مفید آن.
قدرت ساختار سریال «مریخ» در آن است که اگرچه این دو بخشِ مستند-گفت و گو ، و داستانی را کاملاً و با عناصری واضح از هم تفکیک می‌کند اما این تفکیک به خوبی برنامه‌ریزی و از قبل چیده‌شده‌است. تماشاچی هنگام دیدن سریال از این‌که چندین بار از بستر مستند به بستر داستانی جابه‌جا می‌شود آزرده نمی‌شود. برعکس از آن لذت می‌برد. آن‌چه در بخش داستانی می‌بیند را به‌صورت علمی در بخش مستند می‌فهمد. مانند کلاس درسی که بلافاصله پس از آموزش هر نکته، مثال ملموسی برایِ فهمِ بهترِ آن مطرح می‌شود.
این ساختار اگرچه بدیع نیست و پیش از این در برخی سریال‌ها به ویژه سریال‌های تاریخی یا سریال‌های ژانر پرونده‌های جنایی (True Crime) امتحان شده‌است اما تازگی اش در آن است که درباره‌ی آینده سخن می‌گوید نه گذشته. بخش داستانی سریال هنوز اتفاق نیفتاده است. یا شاید بهتر است بگوییم مثل ژانرهایی که مثال زدیم اتفاق افتاده است و ما در سال 2037 آن را تماشا می‌کنیم.
تماشاچیانِ «مریخ» نباید انتظار جلوه‌هایِ ویژه‌ی شگفت‌انگیزی داشته‌باشند. این سریال را نشنال ژئوگرافی ساخته است نه اچ.بی.او. اما تصاویری که چه در بخش داستانی و چه در مستند از مناظر سیاره‌ی سرخ ارائه می‌کند زیبا و شگفت‌انگیز است.
اگر می‌خواهید مثل دیدن سریال‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی واقعی سرگرم شوید بهتر است این سریال را دانلود نکنید. این یک سریال علمی تخیلی نیست. «مریخ» سریالی است که نشان می‌دهد چه‌گونه علم می‌تواند تخیل و رویاهای ما را تبدیل به واقعیت کند.
(توضیح: عنوانِ این نوشته فقط عنوان است. رایدلی اسکات نقشی در ساخت یا کارگردانیِ این سریال نداشته‌است)