چهار دانشمند جوان در حال انجام آزمایشی جدید بطور اتفاقی نیروهای ماورای طبیعی بدست می آورند. اکنون آن ها باید از این نیروی خود برای مبارزه با فردی ظالم که قصد تسخیر دنیا را دارد، استفاده کنند...
سر و صدای منفی به راه افتاده دور و بر توليد پردردسر «چهار شگفت انگيز»(Fantastic Four) ممکن است باعث شود که بيننده های باهوش با بيم و نگرانی به فيلم نزديک شوند. شايد در کمال تعجب، اين فيلم فرقی با ساير فيلم های ابرقهرمانی سال ۲۰۱۵ نداشته باشد. اين وضعيت بيش از آنکه گويای کيفيت آخرين محصول کمپانی مارول روی پرده باشد نشان می دهد که امسال تا چه حد برای ارتش کتاب های کميک ناراحت کننده و نااميدکننده بوده است. می توانستم بگويم که اين فيلم بهترين تکرار اکشن زنده ماجراهای اين تيم ستودنی است اما آن با توجه به اسلاف خود (يک فيلم بی کيفيت از راجر کورمن و يک اقتباس مسخره از 00ها) آن طور که بايد تحويل گرفته نشده است. شايد طرفدارهای «چهار شگفت انگيز» کلاسيک از ديدن آنچه جاش ترانک کارگردان (کرونيکل/Chronicle) ساخته است شوک زده شوند. آن‌هایی که اميدوار به ديدن يک اقتباس وفادار به کتاب هستند محکوم به نااميدی اند. (نبود يک حضور کوتاه از استن لی به خوبی نشان می دهد که اتفاقات تا کجاها منحرف شده اند.) اما اين کارگردان برای ساخت يک تقليد کورکورانه به کار گرفته نشده است. نيت از آوردن او به هم ريختن همه چيز بوده است و نمی توان گفت که او نتوانسته از پس ماموريت خود برآيد. برای يک فيلم ابرقهرمانی مارولی، همه چيز تيره و تار بوده است (حداقل تا به الان). لحن اين فيلم بيشتر به «بتمن های» نولان نزديک است تا به کارهای پرزرق و برقی که قبلاً از مجموعه های سينمایی مارول ديده بوديم.
هنوز معلوم نيست که چرا فيلم سازها تصور کرده اند که بيان دوباره داستان چهار شگفت انگيز ضروری بوده است. )سه تا از چهار اکشن زنده فيلم های «چهار شگفت انگيز» روی همين زمين باير کاشته شده اند). درست است که اين يکی کمی با فيلم های قبلی که از آن ديده ايم کمی متفاوت است، اما اين تفاوت آنقدر نيست که بتوان از دل آن يک داستان تازه بيرون کشيد. (و صراحتاً بگويم، مکانيک تغييرشکل بی نهايت پيچيده است). برای تغيير ماجرا، خوب می شد اگر فيلم از شر الزام مولفه «نحوه به وجود آمدن آن ها» خلاص می شد و يک راست سراغ يک داستان جالب تر می رفت. افسوس، اين اتفاق اينجا رخ نداده است. بنابراين، دوباره با نسخه تعمير شده نسخه سال ۲۰۰۵ روبرو می شويم البته به جز حضور بازيگران جوانتر و يک لحن متفاوت.
در اين بازسازی «چهار شگفت انگيز» پنج کاراکتر اصلی دور هم جمع می شوند تا روی يک وسيله دورگردی کار کنند. وقتی که سفر به يک منطقه منفی به طرز وحشتانکی اشتباه از آب در می آيد، همگی دچار تغيير شکل می شوند- ريد ريچارد (مايلز تلر) از محدوديت های خود در قالب آقای شگفت انگيز دور می شود، سو استورم (کيت مارا) به عنوان دختر نامرئی از نظرها دور می شود، جانی استورم (مايکل بی جوردن) به شکل اشيا در می آيد و ويکتور وان دوم (توبی کبل) به شکل اسمش به عنوان دکتر دوم در میآيد. وقتی که انسان ها سوپرانسان می شوند، داستان کار زيادی غير از هموار کردن راه برای اين چهار قهرمان برای مبارزه با دوم خودشيفته، که هدفش تبديل کردن سياره زمين به يک حفره سياه است، نمی کند. انتقامجوها کجا هستند وقتی به آن ها نياز داريد؟ اوه بله آن ها در دنيای ديگری هستند.
لحن تاريک فيلم خوشايند است، گرچه اينجا به اندازه «بتمن آغاز می کند»(Batman Begins) جواب نمی دهد. اين لحن باعث شده که «چهار شگفت انگيز» جدی تر و بزرگسالانه تر از آنچه انتظار می رود به نظر برسد. متأسفانه، حرف زيادی برای گفتن درباره اين فيلم وجود ندارد. نيمی از فيلم (نيمه بهتر آن) صرف معرفی شخصيت ها می شود و نيمه ديگر نيز به نمايش تغيير شکل و مقابله آن ها با دوم به مدت حدود ۴۰ دقيقه می پردازد (از جمله يک پرش زمانی يک ساله مصيبت بار).اوج فيلم خيلی عجولانه ساخته شده است و جنگ نهایی بين ابرقهرمانها به امری عادی در فيلم های کميکی تبديل شده است.
زنان و مردان بازيگر «چهار شگفت انگيز» بازيگران خشک و کاريزماتيکی هستند و نهايت تلاش خود را برای ايفای نقش کاراکترهای فانتزی به کار برده اند. زمان و انرژی کمی صرف ساخت افراد سه بعدی شده است و تعاملات بين فردی آن ضعيف است. مدام روی مولفه «خانواده» تاکيد می شود، اما اين هرگز جواب نمیدهد. هيچگونه حس نزديکی يا رفاقتی ميان اين چهار تن ديده نمی شود. دوستی بن و ريد مصنوعی است. يک رمانس کاذب بين ريد و سو رخ می دهد. در مورد دوم (doom)، اين يک آغاز ننگين برای يکی از بدنام ترين ومنفورترين شخصيت های منفی مارول است. انگيزه های او ضعيف هستند و بازی اش ربطی به شخصيت نمادين موجود در کتاب ندارد. شايد بتوان او را تنها آدم بده کميک هميشگی #۱ ناميد.
افرادی که می توانند «چهار شگفت انگيز» را از کتاب اصلی دور کنند، شايد بهتر از طرفدارهای ديرپای يکی از قديمی ترين مجموعه های مارول بتوانند اين خطاها را ببخشند. به عنوان يک فيلم ابرقهرمانی، اين را می توان نه فيلمی به يادماندنی و نه فراموش شدنی ناميد. نشانه هایی از يک فيلم متقاعد کننده تر ديده می شوند، اما هرگز اينها پرورده نمی شوند و فيلم به طور کلی چيزی شبيه به ازدواج ناخوشايند موضوعات رقيب تبديل می شود. چيز جديدی برای تماشا در اينجا وجود ندارد.
چهار فضانورد که برای ماموریتی به فضا رفته اند، دچار برخورد با گرد و غبار کیهانی میشوند و تحولات عجیبی در تواناییهای آنان به وجود می آید. اکنون آنها باید با هم در مقابل دشمن مشترکشان، یعنی پنجمین سرنشین آن فضاپیما بایستند.
