Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales ( 2017 )

Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesمرده‌ها قصه نمی‌گویند پنجمین قسمت از مجموعه‌ی محبوب دزدان دریایی کارائیب محسوب می‌شود؛ مجموعه‌ای که شاید دیگر چه در باکس‌آفیس و چه در خلق ایده‌های متفاوت، تمام شده باشد. مرده‌ها قصه نمی‌گویند احتمالا از لحاظ درآمدزایی به پای فیلم‌های قبلی این فرانشیز نمی‌رسد، ولی مسلما شایستگی لقب بلاک‌باستر تابستانی را دارد و یکی از موردانتظارترین دنباله‌های سال 2017 به شمار می‌رود. این مجموعه مدام در حال تکرار خودش است و همان مفاهیم، استعارات و پیچش‌های داستانی کار شده را به مخاطب عرضه می‌کند که تغییری در این رویه نمی‌بینیم. از نکات مثبت فیلم می‌توان به این اشاره کرد که فیلمنامه‌نویس «جف نیثِنسِن» و کارگردانان «یواخیم رانینگ» و «اسپن سندبرگ»، همین کلیشه‌های مرسوم موجود در این مجموعه را بهتر از فیلم‌های پایان دنیا (قسمت سوم) و بر امواج بیگانه (قسمت چهارم) به هم چفت و بست داده‌اند.

Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesیکی از دلایلی که شاید باعث دلسردی هواداران این مجموعه شود، این است که کاپیتان «جک اسپارو (جانی دپ)» آن شخصیت پست کاریزماتیک همیشگی را ندارد بلکه ترکیبی از چیزهای مختلف است. این کاراکتر، که زمانی ماجراجویی‌هایش دیدنی بود، بخش زیادی از جذابیتش در هر ظاهری را از دست داده. فیلمنامه دیگر آن پیچ و تاب همیشگی را ندارد و دپ هم مجبور به ظاهرسازی شده. ما در این فیلم تنها سایه‌ای از کاپیتان جک اسپاروی همیشگی می‌بینیم؛ گویی با یک اسپاروی قلابی طرفیم که با شوخی‌های تک‌خطی مزه‌پرانی می‌کند و تلوتلوخوران دائما از چاله درمی‌آید و به چاه می‌افتد و پشت سر هم دچار حوادث ناگوار می‌شود. خوشبختانه اسپارو در مرده‌ها قصه نمی‌گویند، دست کم جرقه‌ای از سرزندگی همیشگی‌اش را دارد. جالب‌ترین لحظه‌ی مربوط به او را باید همان سکانس‌ فلش‌بک دانست.

پس از اکران فیلم بر امواج بیگانه، اهمیت حضور «ویل ترنر (اورلاندو بلوم)» و «الیزابت سوان (کیرا نایتلی)» به عنوان ارکان اصلی این مجموعه بیش از پیش مشخص شد. آن‌هایی که تصور می‌کنند دزدان دریایی کارائیب، تماما درباره‌ی کاپیتان جک اسپارو است در اشتباهند. اگرچه اهمیت حضور این کاپیتان دیوانه بر کسی پوشیده نیست، ولی حذف ویل و الیزابت از فیلم، (به معنای واقعی کلمه) منجر به تلوتلوخوردن اسپارو شد (به شخصیت اسپارو نیز ضربه زد). از بهترین اتفاق‌های این قسمت می‌توان به بازگشت همین تعادل به فیلم اشاره کرد. ویل و الیزابت دوباره حضور دارند؛ پسر آن‌ها «هنری (برنتون توایتز)» که علاقه‌ی وافری به ستاره‌شناسی به نام «کارینا اسمیت (کایا اسکودلاریو)» دارد نیز به داستان اضافه شده. ویل در نقش پیری خود حضور کوتاهی داشته و الیزابت نیز در آخرین صحنه‌ی فیلم مختصرا جلوی دوربین رفته است. در مرده‌ها قصه نمی‌گویند هدف به دست آوردن نیزه‌ی سه شاخه‌ی خدای دریاست؛ وسیله‌ای جادویی که قدرت را به فرد بخشیده و نفرین‌ها را خنثی می‌کند. در این جستجو، کاپیتان جک و خدمه‌اش به هنری، کارینا و باربوسای (جفری راش) نامیرا ملحق شده‌اند. آن‌ها توسط عده‌ای دریانورد مصمم و یک روح ناکام به نام «سالازار (خاویر باردم)» تعقیب می‌شوند که تشنه‌ی انتقام هستند.

مرده‌ها قصه نمی‌گویند با 129 دقیقه، کوتاه‌ترین قسمت از مجموعه‌ی دزدان دریایی کارائیب محسوب می‌شود که البته زمان مناسبی دارد. لحظات اکشن به وفور وجود دارند، گویی در حال تماشای یک قسمت از لونی تونز هستیم (خانه‌ی فرار، ملاقات با گیوتین، اسکی روی آب با کوسه‌های مرده و...)، و تعدادی خرده‌داستان که با پرداختی بهتر می‌توانستند جذاب‌تر از این تعریف شوند. شخصیت‌های فیلم هنگامی که باید دلنشین باشند دلنشین هستند (مثل هنری و کارینا)، هنگامی که باید لوده باشند لوده هستند (مثل کاپیتان اسپارو و باربوسا) و هنگامی که باید با دهانی کف‌آلود شرارت خود را به نمایش بگذارند، همانگونه هستند (مانند کاپیتان سالازار). پنجمین قسمت این مجموعه با همان فرمول همیشگی ساخته شده و سومین اثر سرگرم‌کننده‌ی این مجموعه به شمار می‌رود. نمی‌توان در این سطح انتظار بیشتری از این فیلم داشت.

مرده‌ها قصه نمی‌گویند تلاش می‌کند بیشتر از هر چیز به فیلم نفرین مروارید سیاه شبیه باشد که البته اتفاق خوبی‌ست (تنها دنباله‌ی لذت‌بخش، صندوقچه‌ی مرد مرده بود). این قسمت نسبت به میل شدید «گور وربینسکی» در نمایش افراط در لهو و لعب و بی‌مهارتی «راب مارشال»، تغییر جهت قابل توجهی داشته. این اثر به عنوان اولین پروژه‌ی عظیم هالیوودیِ یواخیم رانینگ و اسپن سندبرگِ اهل اسکاندیناوی، تحسین برانگیز است. این دو با در دست گرفتن سکان کارگردانی این فیلم، نشان دادند که توانایی خلق صحنه‌های اکشن و کار با جلوه‌های ویژه‌ی عظیم را به خوبی بلدند. در مرده‌ها قصه نمی‌گویند از تعلیق کاسته شده و بر شوخ‌طبعی داستان افزوده شده ‌است. مصالحه‌ی منصفانه‌ای‌ست، البته همین خصوصیت دزدان دریایی کارائیب را از مجموعه‌ای چون ایندیانا جونز متمایز می‌سازد.

توایتز و اسکودلاریو به عنوان تازه‌واردهای فیلم، روسفید بیرون آمده‌اند؛ حتی در بده‌بستان‌ها با بازیگری چون جانی دپ کم نمی‌آورند. توایتز پیش از این در فیلم بخشنده، و اسکودلاریو در دونده مارپیچ بازی کرده‌، ولی با حضور در این فیلم گام بزرگی در مسیر پیشرفت خود برداشته‌اند. آن‌ها به خوبی با هم هماهنگ شده‌‌اند و شجاعت و انرژی کاراکتر اسکودلاریو به مثابه‌ی پادزهری‌ست برای کاپیتان جک اسپاروی کم حرف دپ. نچسب‌ترین نقش‌آفرینی فیلم متعلق است به «پل مک‌کارتنی» در نقش عموی جک. مسلما، یک اسطوره‌ی بی‌روح برای این فرانشیز سینمایی کفایت نمی‌کند.

مرده‌ها قصه نمی‌گویند هر آن‌چه را که مخاطب سال 2017 می‌پسندد، داراست. فیلم از ریتم تندی برخوردار است ولی چیز جدیدی برای ارائه ندارد و شاید بزرگی آن، خاطره‌ی خوب ماجراجوییِ بی‌نظیر نفرین مروارید سیاه را خراب کند. ساخت این فیلم هزینه‌ی زیادی برای دیزنی داشته که هیچ‌گاه آن را به یک فیلم اورجینال تخصیص نمی‌دهند. پس باید برای جبران این هزینه، تماشاگران را به تحسین و تمجید وا دارد تا به تماشای فیلم بروند. اما هیبت و شکوه دزدان دریایی کارائیب مانند گذشته نیست. مرده‌ها قصه نمی‌گویند یک اثر مناسب ولی زودگذر تابستانی‌ست که شاید آخرین فیلم از این مجموعه نباشد.


مترجم: بابک مؤیدزاده
منبع: نقد فارسی

مرده‌ها قصه نمی‌گویند احتمالا از لحاظ درآمدزایی به پای فیلم‌های قبلی این فرانشیز نمی‌رسد، ولی مسلما شایستگی لقب بلاک‌باستر تابستانی را دارد و یکی از موردانتظارترین دنباله‌های سال 2017 به شمار می‌رود. این مجموعه مدام در حال تکرار خودش است و همان مفاهیم، استعارات و پیچش‌های داستانی کار شده را به مخاطب عرضه می‌کند که تغییری در این رویه نمی‌بینیم. Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesمرده‌ها قصه نمی‌گویند پنجمین قسمت از مجموعه‌ی محبوب دزدان دریایی کارائیب محسوب می‌شود؛ مجموعه‌ای که شاید دیگر چه در باکس‌آفیس و چه در خلق ایده‌های متفاوت، تمام شده باشد. مرده‌ها قصه نمی‌گویند احتمالا از لحاظ درآمدزایی به پای فیلم‌های قبلی این فرانشیز نمی‌رسد، ولی مسلما شایستگی لقب بلاک‌باستر تابستانی را دارد و یکی از موردانتظارترین دنباله‌های سال 2017 به شمار می‌رود. این مجموعه مدام در حال تکرار خودش است و همان مفاهیم، استعارات و پیچش‌های داستانی کار شده را به مخاطب عرضه می‌کند که تغییری در این رویه نمی‌بینیم. از نکات مثبت فیلم می‌توان به این اشاره کرد که فیلمنامه‌نویس «جف نیثِنسِن» و کارگردانان «یواخیم رانینگ» و «اسپن سندبرگ»، همین کلیشه‌های مرسوم موجود در این مجموعه را بهتر از فیلم‌های پایان دنیا (قسمت سوم) و بر امواج بیگانه (قسمت چهارم) به هم چفت و بست داده‌اند. یکی از دلایلی که شاید باعث دلسردی هواداران این مجموعه شود، این است که کاپیتان «جک اسپارو (جانی دپ)» آن شخصیت پست کاریزماتیک همیشگی را ندارد بلکه ترکیبی از چیزهای مختلف است. ما در این فیلم تنها سایه‌ای از کاپیتان جک اسپاروی همیشگی می‌بینیم؛ گویی با یک اسپاروی قلابی طرفیم که با شوخی‌های تک‌خطی مزه‌پرانی می‌کند و تلوتلوخوران دائما از چاله درمی‌آید و به چاه می‌افتد و پشت سر هم دچار حوادث ناگوار می‌شود. Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesیکی از دلایلی که شاید باعث دلسردی هواداران این مجموعه شود، این است که کاپیتان «جک اسپارو (جانی دپ)» آن شخصیت پست کاریزماتیک همیشگی را ندارد بلکه ترکیبی از چیزهای مختلف است. این کاراکتر، که زمانی ماجراجویی‌هایش دیدنی بود، بخش زیادی از جذابیتش در هر ظاهری را از دست داده. فیلمنامه دیگر آن پیچ و تاب همیشگی را ندارد و دپ هم مجبور به ظاهرسازی شده. ما در این فیلم تنها سایه‌ای از کاپیتان جک اسپاروی همیشگی می‌بینیم؛ گویی با یک اسپاروی قلابی طرفیم که با شوخی‌های تک‌خطی مزه‌پرانی می‌کند و تلوتلوخوران دائما از چاله درمی‌آید و به چاه می‌افتد و پشت سر هم دچار حوادث ناگوار می‌شود. خوشبختانه اسپارو در مرده‌ها قصه نمی‌گویند، دست کم جرقه‌ای از سرزندگی همیشگی‌اش را دارد. جالب‌ترین لحظه‌ی مربوط به او را باید همان سکانس‌ فلش‌بک دانست. آن‌هایی که تصور می‌کنند دزدان دریایی کارائیب، تماما درباره‌ی کاپیتان جک اسپارو است در اشتباهند. اگرچه اهمیت حضور این کاپیتان دیوانه بر کسی پوشیده نیست، ولی حذف ویل و الیزابت از فیلم، (به معنای واقعی کلمه) منجر به تلوتلوخوردن اسپارو شد (به شخصیت اسپارو نیز ضربه زد). Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesپس از اکران فیلم بر امواج بیگانه، اهمیت حضور «ویل ترنر (اورلاندو بلوم)» و «الیزابت سوان (کیرا نایتلی)» به عنوان ارکان اصلی این مجموعه بیش از پیش مشخص شد. آن‌هایی که تصور می‌کنند دزدان دریایی کارائیب، تماما درباره‌ی کاپیتان جک اسپارو است در اشتباهند. اگرچه اهمیت حضور این کاپیتان دیوانه بر کسی پوشیده نیست، ولی حذف ویل و الیزابت از فیلم، (به معنای واقعی کلمه) منجر به تلوتلوخوردن اسپارو شد (به شخصیت اسپارو نیز ضربه زد). از بهترین اتفاق‌های این قسمت می‌توان به بازگشت همین تعادل به فیلم اشاره کرد. ویل و الیزابت دوباره حضور دارند؛ پسر آن‌ها «هنری (برنتون توایتز)» که علاقه‌ی وافری به ستاره‌شناسی به نام «کارینا اسمیت (کایا اسکودلاریو)» دارد نیز به داستان اضافه شده. ویل در نقش پیری خود حضور کوتاهی داشته و الیزابت نیز در آخرین صحنه‌ی فیلم مختصرا جلوی دوربین رفته است. در مرده‌ها قصه نمی‌گویند هدف به دست آوردن نیزه‌ی سه شاخه‌ی خدای دریاست؛ وسیله‌ای جادویی که قدرت را به فرد بخشیده و نفرین‌ها را خنثی می‌کند. در این جستجو، کاپیتان جک و خدمه‌اش به هنری، کارینا و باربوسای (جفری راش) نامیرا ملحق شده‌اند. آن‌ها توسط عده‌ای دریانورد مصمم و یک روح ناکام به نام «سالازار (خاویر باردم)» تعقیب می‌شوند که تشنه‌ی انتقام هستند. Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesمرده‌ها قصه نمی‌گویند با 129 دقیقه، کوتاه‌ترین قسمت از مجموعه‌ی دزدان دریایی کارائیب محسوب می‌شود که البته زمان مناسبی دارد. لحظات اکشن به وفور وجود دارند، گویی در حال تماشای یک قسمت از لونی تونز هستیم (خانه‌ی فرار، ملاقات با گیوتین، اسکی روی آب با کوسه‌های مرده و...)، و تعدادی خرده‌داستان که با پرداختی بهتر می‌توانستند جذاب‌تر از این تعریف شوند. شخصیت‌های فیلم هنگامی که باید دلنشین باشند دلنشین هستند (مثل هنری و کارینا)، هنگامی که باید لوده باشند لوده هستند (مثل کاپیتان اسپارو و باربوسا) و هنگامی که باید با دهانی کف‌آلود شرارت خود را به نمایش بگذارند، همانگونه هستند (مانند کاپیتان سالازار). پنجمین قسمت این مجموعه با همان فرمول همیشگی ساخته شده و سومین اثر سرگرم‌کننده‌ی این مجموعه به شمار می‌رود. نمی‌توان در این سطح انتظار بیشتری از این فیلم داشت. مرده‌ها قصه نمی‌گویند تلاش می‌کند بیشتر از هر چیز به فیلم نفرین مروارید سیاه شبیه باشد که البته اتفاق خوبی‌ست. این اثر به عنوان اولین پروژه‌ی عظیم هالیوودیِ یواخیم رانینگ و اسپن سندبرگِ اهل اسکاندیناوی، تحسین برانگیز است. این دو با در دست گرفتن سکان کارگردانی این فیلم، نشان دادند که توانایی خلق صحنه‌های اکشن و کار با جلوه‌های ویژه‌ی عظیم را به خوبی بلدند. در مرده‌ها قصه نمی‌گویند از تعلیق کاسته شده و بر شوخ‌طبعی داستان افزوده شده ‌است. Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesمرده‌ها قصه نمی‌گویند تلاش می‌کند بیشتر از هر چیز به فیلم نفرین مروارید سیاه شبیه باشد که البته اتفاق خوبی‌ست (تنها دنباله‌ی لذت‌بخش، صندوقچه‌ی مرد مرده بود). این قسمت نسبت به میل شدید «گور وربینسکی» در نمایش افراط در لهو و لعب و بی‌مهارتی «راب مارشال»، تغییر جهت قابل توجهی داشته. این اثر به عنوان اولین پروژه‌ی عظیم هالیوودیِ یواخیم رانینگ و اسپن سندبرگِ اهل اسکاندیناوی، تحسین برانگیز است. این دو با در دست گرفتن سکان کارگردانی این فیلم، نشان دادند که توانایی خلق صحنه‌های اکشن و کار با جلوه‌های ویژه‌ی عظیم را به خوبی بلدند. در مرده‌ها قصه نمی‌گویند از تعلیق کاسته شده و بر شوخ‌طبعی داستان افزوده شده ‌است. مصالحه‌ی منصفانه‌ای‌ست، البته همین خصوصیت دزدان دریایی کارائیب را از مجموعه‌ای چون ایندیانا جونز متمایز می‌سازد. مرده‌ها قصه نمی‌گویند هر آن‌چه را که مخاطب سال 2017 می‌پسندد، داراست. فیلم از ریتم تندی برخوردار است ولی چیز جدیدی برای ارائه ندارد. ساخت این فیلم هزینه‌ی زیادی برای دیزنی داشته که هیچ‌گاه آن را به یک فیلم اورجینال تخصیص نمی‌دهند. اما هیبت و شکوه دزدان دریایی کارائیب مانند گذشته نیست. مرده‌ها قصه نمی‌گویند یک اثر مناسب ولی زودگذر تابستانی‌ست که شاید آخرین فیلم از این مجموعه نباشد... Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Talesتوایتز و اسکودلاریو به عنوان تازه‌واردهای فیلم، روسفید بیرون آمده‌اند؛ حتی در بده‌بستان‌ها با بازیگری چون جانی دپ کم نمی‌آورند. توایتز پیش از این در فیلم بخشنده، و اسکودلاریو در دونده مارپیچ بازی کرده‌، ولی با حضور در این فیلم گام بزرگی در مسیر پیشرفت خود برداشته‌اند. آن‌ها به خوبی با هم هماهنگ شده‌‌اند و شجاعت و انرژی کاراکتر اسکودلاریو به مثابه‌ی پادزهری‌ست برای کاپیتان جک اسپاروی کم حرف دپ. نچسب‌ترین نقش‌آفرینی فیلم متعلق است به «پل مک‌کارتنی» در نقش عموی جک. مسلما، یک اسطوره‌ی بی‌روح برای این فرانشیز سینمایی کفایت نمی‌کند. مرده‌ها قصه نمی‌گویند هر آن‌چه را که مخاطب سال 2017 می‌پسندد، داراست. فیلم از ریتم تندی برخوردار است ولی چیز جدیدی برای ارائه ندارد و شاید بزرگی آن، خاطره‌ی خوب ماجراجوییِ بی‌نظیر نفرین مروارید سیاه را خراب کند. ساخت این فیلم هزینه‌ی زیادی برای دیزنی داشته که هیچ‌گاه آن را به یک فیلم اورجینال تخصیص نمی‌دهند. پس باید برای جبران این هزینه، تماشاگران را به تحسین و تمجید وا دارد تا به تماشای فیلم بروند. اما هیبت و شکوه دزدان دریایی کارائیب مانند گذشته نیست. مرده‌ها قصه نمی‌گویند یک اثر مناسب ولی زودگذر تابستانی‌ست که شاید آخرین فیلم از این مجموعه نباشد...