Sully ( 2016 )

فیلم Sully با بازی تام هنکس داستان واقعی فاجعه‌ای است که روی هوا به معجزه تغییر شکل داد. همراه نقد این فیلم در زومجی باشید.

«سالی» اگرچه فیلم زندگینامه‌ای استانداردی درباره‌ی شخصیتی واقعی در رویدادی واقعی است که نمونه‌اش را بارها و بارها دیده‌ایم و اگرچه بر همین اساس می‌توان از همان ابتدا حدس زد که انتهای این قصه به کجا می‌رسد، اما بزرگ‌ترین دستاورد فیلم این است که موفق می‌شود کماکان این مسیر را به سواری نفسگیر، تاثیرگذار، درگیرکننده‌ و البته متعجب‌کننده‌ای بدل کند. متعجب‌کننده از این جهت که در کمال شگفتی دوتا از بهترین‌ و خوش‌ساخت‌ترین فیلم‌های ۲۰۱۶، فیلم‌های زندگینامه‌ای که براساس ماجراهای واقعی هستند بودند. اولی «دیپ‌واتر هورایزن» بود که اصلا فکرش را نمی‌کردم به یکی از بهترین بلاک‌باسترهای پرهیجان و جذابم در میان فیلم‌های سال بدل شود و دومی هم «سالی» است که خب، فیلم به مراتب بهتری از «دیپ‌واتر هورایزن» است و بالاخره وقتی کلینت ایستوود و تام هنکس در بهترین روزهایشان به سر می‌برند غیر از این هم انتظار نمی‌رود. «تک‌تیرانداز امریکایی»، آخرین فیلم کلینت ایستوود به‌طور غیرقابل‌بخششی ناامیدم کرد. بنابراین اگرچه از مدت‌ها قبل در انتظار «سالی» بودم، اما خودم را آماده‌ی هرچیزی کرده بودم. «سالی» شاهکار عجیب و غریبی نیست، حرکت غافلگیرکننده‌ای انجام نمی‌دهد، داستان پیچیده‌ای که قبلا کم و بیش به شکل دیگری در جای دیگری نشنیده باشید ندارد و خیلی استاندارد و مهجور است. اما راستش را بخواهید استاندارد و مهجور بودن خود یک هنر است و هرکسی را نمی‌توانید پیدا کنید که توانایی ساخت چنین فیلم‌هایی را داشته باشد. فیلم‌هایی که آن‌قدر متمرکز و صیغل‌خورده هستند که همین ساده‌بودنشان غافلگیرتان می‌کنند. «سالی» چنین فیلمی است.

علاقه‌ی فراوانم به فیلم اما به دورانی که در آن ساخته و عرضه شده هم مربوط می‌شود. باورتان نمی‌شود چقدر دلم برای چنین فیلم‌هایی تنگ شده بود. فیلم‌هایی که روایتگر داستان بی‌سروصدا و بی‌زرق‌و‌برق یک قهرمان معمولی و واقعی که دنیای امروز شدیدا به امثال آنها نیاز دارد هستند. فیلم‌هایی درباره‌ی قهرمانانی که هیچ فرقی با ما نمی‌کنند و اگر آنها را در خیابان ببینیم متوجه‌شان نمی‌شویم. چون نه لباس عجیب و غریبی به تن دارند و نه بین ساختمان تار می‌افکنند. قهرمانانی که ما فقط و فقط یک قدم تا وارد شدن به جمع بسیار بسیار اندک آنها فاصله داریم، اما برداشتن همان یک قدم بعضی‌وقت‌ها آن‌قدر جسارت و شجاعت می‌خواهد که هرکسی قادر به انجام آن نیست. برای اینکه بدل به یک قهرمان شویم، لازم نیست حتما جوکر را شکست بدهیم یا با پریدن جلوی قطاری که از کنترل خارج شده، جان مسافرانش را نجات بدهیم. برای اینکه قهرمان شویم کافی است همان یک قدم را برداریم و البته بعضی‌وقت‌ها برداشتن آن قدم از مبارزه با دلقک جرم و جنایت هم دشوارتر به نظر می‌رسد و خب، تماشای فیلم‌هایی که به آدم‌هایی می‌پردازند که در برداشتن آن قدم موفق بوده‌اند، خیلی لذت‌بخش و الهام‌بخش است. و مهم‌تر از تمام اینها، این‌جور فیلم‌ها که با ظرافت خاصی به قهرمانان عادی و عمل قهرمانانه‌شان می‌پردازند خیلی خیلی مورد نیاز هستند.



تام هنکس پارسال در «پل جاسوس‌ها»، ساخته‌ی استیون اسپیلبرگ نقش یکی از همین قهرمانان عادی را بازی کرده بود و حالا در «سالی» نقش شخصیتی را بازی کرده است که از خصوصیت یکسانی بهره می‌برد. و می‌دانید آن قدم کوچک اما مهم و این عمل قهرمانانه که فقط عده‌‌ی اندکی از ما توانایی و جرات انجام آن را داریم چیست؟ انجام بی‌شرط و شروط و تمام و کمال وظیفه و کاری که بهمان محول شده است. درست مثل «پل جاسوس‌ها» که هنکس در آن نقش وکیل امریکایی یک جاسوس روسی را در دوران جنگ سرد بازی می‌کرد و با تمام مشقت‌ها و وسوسه‌هایی که می‌شد، سعی می‌کرد پای وظیفه‌اش بیاستد و وکالت جاسوس روسی را به بهترین شکل ممکن انجام دهد، او در «سالی» خلبان هواپیمایی است که به محض بلند شدن از یکی از فرودگاه‌های نیوریوک موتورهایش را از دست می‌دهد و او تصمیم می‌گیرد بهترین و تنهاترین روش ممکن را انتخاب کند و هواپیما را روی آب‌های رودخانه‌ی هادسون بنشاند. خلبان سالی این کار را می‌کند و او با استفاده از تجربه، مهارت و کمی معجزه موفق می‌شود تمام مسافران را زنده نگه دارد.

«سالی» خیلی استاندارد و مهجور است. اما راستش را بخواهید استاندارد و مهجور بودن خود یک هنر است
ماجرا اما به اینجا خلاصه نمی‌شود. اگرچه بسیاری سالی را به عنوان قهرمان ملی معرفی می‌کنند، اما خیلی زود هیئت تحقیق امنیت حمل و نقل کشور وارد عمل می‌شود تا ببیند آیا سالی می‌توانسته تصمیم دیگری اتخاذ کند یا تنها راه، فرود آمدن روی رودخانه بوده است؟ آیا او با جان مسافران بازی کرده است یا می‌توانسته به روش دیگری هواپیما را در مکان امن‌تری فرود بیاورد؟ پس با فیلمی طرفیم که به خاطر فرود معجزه‌آسای هواپیما و جلوگیری از یک فاجعه‌ی بزرگ و نجات تک‌تک مسافرانش معروف است. برخلاف «دیپ‌وارتر هورایزن» که از همان چند دقیقه‌ی اول انتظار یک فاجعه‌ی مرگبار آتشین را که دیر یا زود خواهد رسید می‌کشیدیم، در «سالی» می‌دانیم که همه‌چیز چگونه ختم به خیر می‌شود و کارگردان هم از همان ابتدا با شروع کردنِ فیلمش بعد از فرود آمدن هواپیما و وسط یکی از کابوس‌های وحشتناک سالی بهمان سرنخ می‌دهد که خود ماجرا مهم نیست، بلکه ما با شخصیت اصلی فیلم کار داریم. خب، به نظرتان چنین فیلمی چگونه می‌تواند هیجان‌انگیز و نفسگیر شود؟

جواب چیزی است که اگر به درستی صورت بگیرد می‌تواند در حد گران‌قیمت‌ترین و پرزد و خوردترین اکشن‌ها درگیرکننده شود و آن هم بررسی روان سالی بعد از این ماجرا و دوگانگی و تشویشی است که تحقیقات هیئت امنیت حمل و نقل بر او تحمیل کرده است. اگرچه بسیاری از مردم کوچه و خیابان او را قهرمان می‌دانند، اما آن کسانی که باید قهرمان‌بودن و عمل بزرگی را که انجام داده است بدون چون و چرا قبول کنند، این کار را نمی‌کنند و او را پای میز بازجویی و دادگاه می‌کشانند. فقط به خاطر اینکه ثابت کنند خلبان مقصر این فرود خطرناک و وحشتی بوده که بر مسافران وارد شده است. فقط به خاطر اینکه این اتفاق رزومه‌ی خوبی برای شرکت خط هوایی و جیب‌های بیمه‌شان نبوده است. اما به این فکر نمی‌کنند که اگر به خاطر خلبان نبود، ممکن بود بیش از ۲۰۰ نفر آدم کشته شوند. شاید انگیزه‌ی احمقانه‌ای باشد، اما وجود دارد و کاریش نمی‌توان کرد. همین تحقیقات کاری می‌کند تا سالی که خیالش از کاری که کرده راحت است، دچار دودلی بشود که نکند من با جان مسافران بازی کرده‌ام. نکند من کارم را به درستی انجام نداده‌ام.



ایستوود در شخصیت‌پردازی سالی کم‌نظیر ظاهر شده است. در «سالی» با تصویر کلیشه‌ای و زیبای قهرمانی که از درون رسانه‌ها و تلویزیون شکل می‌گیرد طرف نیستیم. به خاطر همین است که می‌گویم ما به چنین فیلم‌هایی برای به تصویر کشیدن شخصیت واقعی قهرمانان‌مان نیاز داریم. رسانه‌ها به‌طور اتوماتیک همان قهرمانان عادی که بهتان گفتم را آن‌قدر درخشان و دست‌نیافتی رنگ‌آمیزی می‌کنند که این «عادی» به «خارق‌العاده» تغییر شکل می‌دهد. رسانه‌ها ریشه‌های متصل‌کننده‌ی قهرمان به زمین را قطع می‌کنند و آن را به چیزی بدل می‌کنند که مردم به جای حس کردن آنها، فقط قادر به غبطه خوردن به آنها هستند. چون رسانه‌ها کاری می‌کنند تا فکر کنیم چنین آدم‌هایی یک در میلیون اتفاق می‌افتند. شاید به زبان نیاوریم، اما در ناخودآگاه بهمان ثابت می‌شود که ما نمی‌توانیم یکی از این قهرمانان باشیم. ما خارق‌العاده نیستیم.

فیلم نه تنها طرف «سالی» را نمی‌گیرد، بلکه اتفاقا او را با بحران دردناکی روبه‌رو می‌کند و اجازه می‌دهد تا باور کنیم که ممکن است او قهرمان نباشد
«سالی» اما فیلمی نیست که تعریف و تمجید رسانه‌ها را ادامه بدهد. در عوض فیلم نه تنها طرف «سالی» را نمی‌گیرد، بلکه اتفاقا او را با بحران دردناکی روبه‌رو می‌کند و اجازه می‌دهد تا باور کنیم که ممکن است او قهرمان نباشد. در جایی از فیلم به این نتیجه می‌رسیم که شاید سالی واقعا تصمیم اشتباهی گرفته باشد. شاید او با جان مسافران بازی کرده است و فقط یک معجزه بوده که جلوی فاجعه را گرفته است. اما حتی در تمام این مدت هم نه تنها کمی از ایمانم به سالی کاسته نشد، بلکه قوی‌تر هم شد. چون حالا به جای یک قهرمان ناب و ایده‌آل، با آدم عادی و غیرکاملی طرفیم و همین عادی‌بودن و غیرکامل‌بودن است که آن را به قهرمان زیبایی بدل می‌کند. چون به قول معروف شجاع بودن در زمانی که ترسیده‌ایم مهم است و همین شک‌کردن به خودمان است که ما را به انسان با وجدانی بدل می‌کند. سالی می‌توانست بگوید گور پدرشان و به این تحقیقات اهمیت ندهد، اما همین شک کردن به خودش ثابت می‌کند او می‌خواهد مطمئن شود که لقب «قهرمان» را به اشتباه به دست نیاورده است و همین که سالی ممکن است واقعا قهرمانی که می‌گویند نباشد، قهرمان‌بودنش را بیشتر هم می‌کند. سالی موفق شده از شرایط فلج‌کننده‌ای خود و مسافرانش را زنده بیرون بکشد. دیگر مهم نیست آیا او می‌توانسته به فرودگاه برگردد یا نه. مهم این است که سالی با شجاعتش این کار را با موفقیت انجام داده است و همین متزلزل بودن و وحشت کردن در زمان انجام عمل قهرمانانه که چیزی بیشتر از شغلش نیست است که او را به قهرمان ملموسی برای تماشاگران بدل می‌کند.



فیلم هیچ‌وقت سالی را به عنوان انسان ایده‌آل و بی‌عیب و نقصی رنگ‌آمیزی نمی‌کند، اما دستاوردهایش را هم فراموش نمی‌کند. بنابراین وقتی سکانس طولانی از کار افتادن موتور هواپیما و فرود اضطراری بر روی رودخانه‌ی سرد هادسون از راه می‌رسد، ایستوود آن را به شکلی که از چنین سکانسی انتظار داریم کارگردانی نمی‌کند. هدف این سکانس درباره‌ی فرود ناموفق یا موفقِ هواپیما نیست. هدف این سکانس بازسازی گوشه‌ای از حال‌و‌هوای فلج‌کننده و نفسگیر داخل کابین خلبان و وحشتی که مسافران تجربه می‌کردند است. در این نقطه از داستان می‌دانیم که یکی از کابوس‌های سالی سقوط احتمالی هواپیمایش در شهر و برخورد با ساختمان‌ها است. او نمی‌خواهد زنده‌کننده‌ی خاطره‌ی بد نیویورکی‌ها از آخرین هواپیمایی که با ساختمان‌های این شهر برخورد کرد باشد. از طرف دیگر می‌بینیم که پس از برخورد پرند‌ه‌ها به موتورهای هواپیما، چگونه آنها برای لحظاتی روی هوا معلق می‌شوند و فقط ثانیه‌های اندکی برای گرفتن بهترین تصمیم‌ ممکن دارند. و در این لحظات می‌توانیم احساس مسئولیت سنگین و استرس شدید ناشی از آن که سالی را در زیر خود دفن کرده است را در صورت هنکس ببینیم. این سکانس به تماشاگران ثابت می‌کند که هرکسی قادر به حفظ کنترلش در آن شرایط و تصمیم‌گیری نیست. سالی اما از آن سربلند بیرون می‌آید. البته در حالی که قلبش در دهانش است!

درباره‌ی بازی هنکس در این فیلم هم نمی‌دانم چه چیزی باید بگویم که تاکنون گفته نشده. او باری دیگری موفق به شگفت‌زده کردن طرفدارانش می‌شود. اگر می‌خواهید متوجه کلاس بازیگری هنکس شوید، کافی است به تفاوت‌های بین دو سکانس نسبتا مشابه در دو فیلم نسبتا مشابه او نگاه کنید: «کاپیتان فیلیپس»، ساخته پاول گرین‌گرس و «سالی». هر دو فیلم سکانسی دارند که در آنها کاراکتر هنکس بعد از یک واقعه‌ی وحشتناک در حال چک شدن توسط دکتر است. خب، هنکس می‌توانست همان بازی‌ای را که در «کاپیتان فیلیپس» ارائه داده بود، در «سالی» هم بدهد. اما فرق بازیگر افسانه‌ای با معمولی در همین جزییات معلوم می‌شود. حقیقت این است که شاید این دو کاراکتر در موقعیت مشابه‌ای باشند و شغل‌های هردویشان (ناخدا و خلبان) شبیه به هم باشد، اما هر دو شخصیت‌های متفاوتی هستند و هنکس در بازی کردن آنها این موضوع را کاملا در نظر گرفته است. بنابراین در حالی که ما کاپیتان فیلیپس را در صحنه‌ی مذکور شوکه و وحشت‌زده و در حالی که هنوز نجاتش را باور نکرده و آماده‌ی زدن به زیر گریه است می‌بینیم، هنکس سالی را در صحنه‌ی مشابه‌ای در حال دست‌و‌پنجه نرم کردن با یک انفجاری درونی بازی می‌کند. اگر در اولی با مردی طرفیم که مثل بچه وحشت کرده است، در دومی با مردی طرفیم که با تمام وجود دارد سعی می‌کند تا این بچه‌ی گریان را که سعی می‌کند بیرون بیاید مخفی نگه دارد. دو فیلم متفاوت و دو صحنه‌ی مشابه که گوشه‌ای از توانایی استادانه‌ی هنکس را به تصویر می‌کشند. «سالی» را تماشا کنید.

منبع:زومجی

شما فقط باید این را احساس کنید که درون یک هواپیما در آسمان هستید که می خواهد به درون رودخانه ای سرد در زمستان سقوط کند.

بازیگران :

تام هنکس (Tom Hanks) در نقش چیسلی سالنبرگ
لورا لینی (Laura Linney ) در نقش لورین سالنبرگ
آرون اکهارت (Aaron Eckhart) در نقش جف اسکیل
آنا گان (Anna Gunn) در نقش الیزایت دیویس
مایک اومالی (Mike O’Malley) در نقش چالز پورتر

کارگردان : کلینت ایستوود (Clint Eastwood)

نویسنده (کتاب) : چیسلی سالنبرگ، جفری زاسلو (Jeffrey Zaslow)

نویسنده : تاد کومارنیکی (Todd Komarnicki)

فیلمبردار : تام استرن (Tom Stern)

آهنگساز : کریستین جیکوب (Christian Jacob)، تیرنی ساتون باند (Tierney Sutton Band)

فیلم Sully به معجزه سال ۲۰۰۹ در هادسون می پردازد، فرود اضطراری پرواز ۱۵۴۹ هواپیمایی آمریکا بر روی آب که به هیچ یک از ۱۵۵ مسافر و خدمه هیچ آسیبی نرسید و همه زنده از هواپیما خارج شدند.

کاپیتان سالی، خلبان سرباز کهنه کار که در زیر فشار زیاد خونسردی خود را حفظ کرد و کاری غیر ممکن را انجام داد. تام هنکس که در نقش کاپیتان سالی می باشد، بار دیگر به ما یاد آوری کرد که چرا او هنوز بهترین شخصیت هالیوود از زمان جیمز استوارت (James Stewart) در Mr. Smith Goes to Washington می باشد.

هنکس به ما آنچه که برای آن در فیلم های Apollo 13 و Saving Private Ryan و Cast Away و Captain Phillips و حتی سرهنگ وودی در سریال Toy Story ستایش شده است را نشان می دهد. او بار دیگر به خوبی مردی را مجسم کرد که درون آب و هواپیمای در حال غرق شدن به عقب و جلو می رود تا مطمئن شود قبل از اینکه خودش از هواپیما خارج شود، همه در امان باشند.

همچنین فیلم Sully فرصتی را برای کارگردان کلینت ایستوود ۸۶ ساله فراهم کرد تا از سبک وسترن کمی فاصله بگیرد. در این داستان به جای جنگ و دوئل، داستان قهرمانی را روایت می کند که در مقابل ماموران انجمن ملی امنیت حمل و نقل قرار دارد که با شبیه ساز های کامپیوتری، آنالیزهای کامپیوتری و نگرانی بیمه ای این جرات را پیدا کردند که تصمیم گیری سریع کاپیتان سالنبرگ را در آسمان زیر سوال ببرند. آنها ترجیح می دادند که پس از برخورد پرنده به هواپیما و از کار افتادن هر دو موتور، او در باند فرودگاه فرود می آمد، کاپیتان با توجه به تجربه ۴۰ ساله اش سریع متوجه شد که این کار غیر ممکن است.

همچنین احساس می شود که همانند کاراکتر اصلی، ایستوود بر این باور است که داشتن تجربه ی زیاد در کاری واقعا در جایی ارزشمند می باشد. شما می توانید ایستادگی او را حس کنید که می خواهد به این آدم های تازه به دوران رسیده با آن اقتباس های ابرقهرمانی شان نشان دهد که چگونه از جلوه های ویژه می توان برای بازسازی یک واقعه تاریخی استفاده کرد.

ایستوود استعداد خود را قبلا نیز با فیلم درام Hereafter در سال ۲۰۱۰ ثابت کرده است که در مورد سه نفر مختلف که مرگ را لمس کرده اند می باشد.

اما آیا Sully یک فیلم درام عالی است؟ نه دقیقا، با توجه به این که دو منبع اصلی هستند که تنش های سالی را زیاد می کنند، یک خود سالی که با کابوس هایی در مورد ۱۱ سپتامبر که هواپیماها به برج های دوقلو اصابت کردند و دیگر کسانی که با تهمت زدن سعی دارند که شک و تردید در مورد عمل او را زیاد کنند، اما این کاملا شما را جذب فیلم می کند، راه آسانی نیست که کارگردان و بقیه افراد با وجود واقعه اصلی که کلا ۲۰۸ ثانیه طول کشیده است و همه پایان خوش آن را می دانند، فیلمی جذاب ساخت.

انتخاب آرون اکهارت برای کمک خلبان به ما نشان داد که ایستوود حس انتخاب بازیگری خود را از دست نداده است. ایستوود یک مرد خوش مشرب و بامزه را برای نقش جف اسکیل انتخاب کرد. سالی در طول عمرش در هیچ تشکّلی نبوده است، اما دوستی او با جف اسکیل به سالی شخصیت انسانی تری می دهد. در فیلم کنایه ها و صحبت های بامزه ای بین جف اسکیل و سالی رد و بدل می شود.

تماس تلفنی سالی با همسرش چندان جالب توجه و موفقیت آمیز نبود. ایستوود ممکن است که به لورا لینی یکی از خاطره انگیزترین نقش ها به عنوان همسر مکبث در فیلم Mystic River 2003 را داده باشد، اما او در این فیلم قابل توجه نبود، به سختی می تواند درک کرد که هدایای او و گریان بودنش، او را همسری حامی نشان دهد.

حتی قبل از برخاستن هواپیما از روی زمین، مسافرهای پرواز ۱۵۴۹ به نظر خوب ترین، شادمان ترین و با ملاحظه ترین گروه در حال پرواز برای همیشه بودند. ما زنی در صندلی وسط مشاهده می کنیم که بیان می کند که کودکش دوست دارد اشیا را پرت کند و مردی که کنار پنجره نشسته است، می گوید که او هم دوست دارد اشیا را بگیرد. و سه مرد که در دقایق آخر بلیط این پرواز شوم را بدست می آورند که به طنزی سنگین اشاره می کند.

سالی و اسکیل مجبور می شوند تا برای ادامه ی تحقیقات در نیویورک بمانند و با این کار سالی با ابراز محبت از طرف مردم غریبه رو به رو می شود و او را قهرمان صدا می زنند.

این اولین و بهترین فیلم ایستوود می باشد که ویژگی ها خوبی از موزیک جاز را به کار برده است. پس بار دیگر بیان می کنم که بازیگری همانند John Williams برای کاراکتری همانند سالی که با خونسردی و سکوت تلاش خود را انجام می دهد مناسب نیست. سالی به سادگی بیان می کند که “ما کارمان را انجام دادیم.”