Deadpool 2 ( 2018 )

ددپول 2فیلمی با محوریت شخصیت کامیک بوکیِ بیش فعال و دیوانه و البته وراج ، ولی دوست داشتنی و محبوب

ددپول 2 پس از وقایع قسمت اول رخ میدهد و داستان با خودکشی شخصیت ددپول شروع میشود که طبق دیالوگ فیلم، بریم ببینیم چی شده با فلش بکی حدودا پنج دقیقه ای همراه میشویم که دلیل خودکشی رو توضیح بده.
ددپول تصمیم میگیره با نامزدش به زندگی عادی ادامه بدن که با کشته شدن اون ددپول هم تصمیم به خودکشی میگیره و ادامه داستان...

ادامه داستان هم ورژن پیشرفته ترمیناتوره حالا با یخورده تغییرات که خود وید ویلسون یا همون ددپول (رایان رینولدز) اشاره ای هم به سارا کانر و تشابه داستان میکنه.

مردی از اینده برای نجات خانواده ش به زمان حال سفر میکنه تا قاتل همسر و دخترش رو از بین ببره،
یه شخصیت بدمنِ خوشتیپ و احساساتی که واقعا (جاش برولین) به خوبی از خجالت این نقش دراومده بود.

از اونجایی که در راس کار ، دیوید لیچ قرار داره، مطمعنا مملو از صحنه های اکشن و خون و خونریزی هستش که باتوجه به علاقه کارگردان به پرداخت به جزئیات و استفاده نکردن از cgi و ضرب اهنگ سریع فیلم، مطمعنا مخاطب رو از لحاظ هیجان، ارضا میکنه.

فیلمبرداری این کار یکی دیگه از پوئن های کاملا مثبت این فیلمه که واقعا تحسین برانگیزه و جایی برای گله مندی نداره .

در کنار همه ی این خوبی ها، شوخی های ددپول با ابرقهرمانان و استفاده گاه و بیگاه از اون شخصیتها توی فیلم لحظات خوبی رو برای مخاطب رقم میزنه ولی این برخورد یجورایی ددپول رو بالاتر از همه نشون میده که البته طبق دیالوگها ددپول خودش رو یه خدا میدونه.

فیلم چون در رده بزرگسال قرار داره، کاملا با شوخیهای جنسی( هم از لحاظ تصویری و هم دیالوگی) عجین شده که این امر یکم رده بندی سنی رو محدود کرده.
و یکی دیگه از نقاط ضعف این فیلم موسیقی متنه، که خیلی با فضای فیلم هماهنگ نیست و یکم ناموزونه.

ولی در کل فیلم مفرح و سرگرم کننده ای هستش و مطمعنا ارزش دو ساعت وقت گذاشتن و پشیمون نشدن رو داره...


تا یادم نرفته دیالوگ نویسی فیلم فوق‌العاده ست و واقعا بعضی از دیالوگها فلسفی و کاملا پخته هستند.

در کل من به این فیلم امتیاز 8.4رو میدم.

ددپول نقش مهمی در سینمای ابرقهرمانی دارد چرا که توانست دنیای نسبتا شاد و خوشحال این گونه آثار را به وجهه‌ای از خشونت و شوخی‌های بزرگسالانه ببرد و نظر منتقدین و مخاطبین را جلب کند. دنیای سینمایی مارول گیشه‌های سینما را به تسخیر خود در آورده و کافیست با نیم نگاهی به جدول باکس آفیس کنونی، متوجه این مساله بشوید. سیاست‌های دقیق مدیران استودیوی دیزنی نیز در کنار مارول بی تاثیر نبوده و این دو کمپانی توانستند لااقل در عالم سینما از رقیب فعلی خود، دی...


صفحه فیلم


ددپول نقش مهمی در سینمای ابرقهرمانی دارد چرا که توانست دنیای نسبتا شاد و خوشحال این گونه آثار را به وجهه‌ای از خشونت و شوخی‌های بزرگسالانه ببرد و نظر منتقدین و مخاطبین را جلب کند. دنیای سینمایی مارول گیشه‌های سینما را به تسخیر خود در آورده و کافیست با نیم نگاهی به جدول باکس آفیس کنونی، متوجه این مساله بشوید. سیاست‌های دقیق مدیران استودیوی دیزنی نیز در کنار مارول بی تاثیر نبوده و این دو کمپانی توانستند لااقل در عالم سینما از رقیب فعلی خود، دی سی، جلو بزنند (و البته در باقی موارد همچون صنعت بازی های ویدئویی و انیمیشن و... همچنان عقب‌تر هستند.)



اما خارج از همکاری دیزنی و مارول، هنوز برخی از شخصیت‌های این ناشر کمیک آمریکایی تحت لیسانس دیزنی قرار نگرفتند و دو بخش نسبتا بزرگ مارول در دستان استودیوی فاکس قرن بیستم باقی مانده است (شاید جالب باشد بدانید که کاراکتر هالک هم در حقیقت هنوز برای کمپانی فیلمسازی یونیورسال است که به صورت توافقی در فیلم‌های مارول-دیزنی حضور دارد.) «مردان ایکس» و« ۴ شگفت انگیز» دو بخشی هستند که هنوز دیزنی نتوانسته حق و حقوقشان را از فاکس بخرد و دنیای سینمایی مجزای خودشان را دارند.



زمزمه‌هایی مبنی بر اقدام این دو استودیو به گوش می‌خورد و خبر داده‌اند که دیزنی قصد خرید فاکس را دارد که البته فعلا خبر کمی روی هوا مانده، چرا که کمپانی مخابرات کامکست COMCAST قصد دارد با رقم بالاتری فاکس را بخرد و وسوسه فاکس شاید باعث به هم خوردن این ادغام شود؛ ادغامی که برای طرفداران رویای ترکیب دنیای ایکس من و انتقام جویان را به همراه داشت. (دنیای سریالی نت فلیکس مارول هم که کاملا مجزا از جهان سینمایی‌اش است و شامل کاراکترهایی چون پانیشر و الکترا و بی‌باک و... می‌شود)



به هر حال تا اطلاع ثانوی به علت وجود این لایسنس‌های جداگانه برای دو استودیو، خبری از دیدن همزمان ددپول و اسپایدرمن روی پرده سینما نیست. فاکس از پتانسیل ایکس من تا امروز خوب بهره بده و سود خوبی هم از این کاراکترها به جیب زده است. ساخت فیلم‌های مجزای ولورین (که آخرین آن با نام لوگان اکران شد) راه را برای ساخت اسپین‌آف‌های مجزای دیگر از کاراکترهای مردان ایکس باز کرده و ددپول و در آینده نزدیک به احتمال زیاد شخصیت «گامبیت» هم دچار فرنچایز سینمایی خود خواهند شد.



(در مورد ۴ شگفت انگیز اما فاکس تا امروز خوب عمل نکرده و احتمالا مجبور شود برای بار دوم هم این سری را ریبوت کند چرا که اگر چند سالی از این کاراکترها فیلم نسازد، به صورت اتوماتیک لایسنس مجوزش از چهار شگفت انگیز خارج می‌شود!)



هوشمندی دست‌اندرکاران فاکس اما به سمت ددپول نرفت و این تلاش‌های رایان رینولدز بود که توانست آنها را برای ساخت ددپولی مجزا راضی کند. او که در فیلم ولورین هم همین نقش را البته با هیبتی بسیار داغون‌تر برعهده داشت! با هزار مکافات و ساخت ویدئویی تست از این شخصیت توانست چراغ سبز سران فاکس را برای ساخت فیلم جداگانه ددپول بر عهده گیرد. (در این بین احتمالا عرضه بازی ویدئویی ددپول و استقبال نسبی مخاطبان از این شخصیت هم چندان در تصمیم استودیوی فاکس بی تاثیر نبود.)



فیلم نخست با بودجه 58 میلیون دلاری ساخته شد و فروشی 800 میلیون دلاری با خود به همراه داشت!همین امر هم باعث شد که فاکس قرن بیستم دستور کار فیلم دوم را هرچه سریعتر صادر کند و بودجه آن هم دوبرابر زیاد کرد. اما جدا از این روده‌درازی‌ها درباره فاکس و مارول و... آیا ددپول 2 توانسته فرمول موفقیت فیلم نخست را تکرار کند یا همانند اکثر دنباله‌های سینمایی دچار یک سقوط نسبی در قسمت دوم خود شده است؟



خطر لوث شدن داستان: قصه ددپول جدید چند مدت بعد از قسمت اول آغاز می‌شود، زمانی که وید ویلسون (با بازی رایان رینولدز) دیگر به لباس ابرقهرمانی ددپول خود عادت کرده و همراه همسر زیبایش ونسا (با بازی مورنا باکارین) زندگی خوب و خوشی دارند و حتی قصد بچه‌دار شدن هم دارند. در گیرو این دار این تصمیم و گذر عمر زندگی خود هستند که عده‌ای خلافکار به منزلشان حمله کرده و با کشتن ونسا، ددپول را داغدار می‌کنند.



ددپول که خودش را نیز مسبب مرگ عشقش می‌داند پیراهن خود را پاره کرده و رو به بیابان می‌رود! او سعی می‌کند خودش را بکشد ولی به علت ویژگی سوپرقهرمانی‌اش هیچ‌جوری نمی‌میرد و از سر ناچاری پیش دوستان ایکس‌منی‌اش می‌رود. کلوسوس به او پیشنهاد می‌کند که ددپول به گروه ایکس من‌ها به صورت کارآموز وارد شود. ددپول هم در وهله اول مقاومت می‌کند و بعد تصمیم می‌گیرد که به عنوان کارآموز به آنها ملحق شود. اما اوضاع درست پیش نمی‌رود و ددپول نهایتا تصمیم به ساخت گروهی به سرکردگی و قوانین مخصوص به خود موسوم به گروه ایکس فورس X FORCE می‌گیرد... پایان خطر لوث شدن داستان



نمی‌توان برای ددپول 2 یک حکم کلی صادر کرد و آن را یک دنباله ضعیف دانست اما از طرفی هم نمی‌توان آن را یک فیلم عالی دانست. ضعف‌هایی در برخی بخش‌ها خود را آشکار می‌کند ولی در برخی سکانس‌ها هم انصافا بهتر از نسخه اول عمل می‌کند. شلوغی بیش از حد فیلم نسبت به نسخه اول، باعث بروز اشکالاتی در کلیت فیلمنامه شده ولی هسته اولیه داستان آنقدرها هم بد نیست.

ضمن اینکه فیلم به زیرکی از قابلیت شکستن بعد چهارم ددپول (زمانی که این کاراکتر با مخاطب حرف می‌زند)استفاده کرده و با ادای دیالوگ‌هایی چون: «خاک بر سر فیلمنامه نویس این فیلم!» این ضعف‌ها رو پوشانده و به آنها علیت داده است.



کارگردان نسخه دوم تغییر یافته و این بار دیوید لیچ روی صندلی کارگردان نشسته، کسی که در خلق صحنه‌های اکشن فیلم «جان ویک» سهم داشته و فیلم مستقل خودش با نام «بلوند اتمی» هم در همین ژانر اکشن به موفقیت نسبی دست پیدا کرده بود. دیوید لیچ از این تعدد کاراکتر به خوبی بهره برده و به خاطر علاقه شخصی که به عدم استفاده از تکنولوژی‌های کامپیوتری CGI دارد، توانسته صحنه‌های اکشن نابی را بسازد؛ هرچند شاید می‌توانست با توجه به بودجه دوبرابری و کاراکترهای فیلم این صحنه‌ها کمی نفس‌گیرتر هم باشد.

رایان رینولدز برچسب جدانشدنی از شخصیت ددپول است و آنطور که گمانه زنی‌های می‌گوید نقش بسزایی در تعیین دیالوگ‌های این شخصیت دارد. مزه پرانی‌ها و صحبت مستقیم با بینندگان فیلم در ددپول 2 بامزه بوده و طرفدار ان کامیک‌ها را خنده روده‌بر می‌کند و شوخی‌های دیگری هم برای عموم تماشاگران دارد تا فیلم را خیلی شخصی نکند. همان ثانیه شروع فیلم ددپول با دیالوگ «گور بابای ولورین» کلام را آغاز می‌کند و تیتراژی را ارائه می‌کند که فرنچایز جیمز باند را به سخره می‌گیرد. این هجویه‌ها در طول فیلم به وفور دیده می‌شود و نکات ریز خنده‌داری در جای جای فیلم وجود دارد که بیننده هوشمند‌تر را قلقلک می‌دهد.



شوخی‌های رینولدز در این قسمت از فیلم پارا فراتر گذاشته و با رقیب خود یعنی DC هم شوخی می‌کند (جایی در فیلم به شخصیت منفی قصه تیکه می‌پراند که تو خیلی تاریکی! مطمئنی از دنیای سینمایی دی سی نیستی؟) ددپول ترکیب خوبی از اکشن و کمدیست و بالانسی که بین این دو موضوع را در طول مدت زمان خود رعایت می‌کند، ستودنیست.



شخصیت‌های اضافه شده به فیلم زیاد هستند و با اینکه عده‌ای از آنها در دنیای کامیک‌ها اسم و رسمی دارند (البته نه به اندازه ابرقهرمانان اصلی) اما زود هم از فیلم کنار گذاشته می‌شوند. در کل بین این شخصیت‌ها دومینو و کیبل (با بازی جاش برولین) بیشتر از دیگران به چشم می‌آیند (و البته یک شخصیت دیگری که به عنوان سورپرایز در فیلم در نظرگرفته شده و برای اسپویل نشدن فیلم از آوردن اسم آن معذورم) جاش برولین که در جهان سینمایی مارول و دیزنی توانسته ضدقهرمانی بی‌نظیر همچون ثانوس را خلق کند، در این فیلم نقش ساده‌تری دارد که آدم را یاد قهرمانان دهه 80 میلادی و آرنولد سری ترمیناتور و یا رمبو می‌اندازد (اساسا ایده اولیه ساخت شخصیت کیبل هم قهرمانانی چون رمبو و ترمیناتور بود)



به شخصه امید چندانی به فیلم ددپول ۲ نداشتم و تصور می‌کردم که این فیلم هم همانند دیگر آثار سینمایی که تبدیل به یک فرنچایز دنباله‌دار می‌شوند، با ساخت قسمت‌های بعدی خود صرفا بدنبال سودجویی باشد و اصالت فیلم نابود شود. فیلم Deadpool 2 اگرچه تاحدی بازیچه این ماجراها شده و بیشتر از پیش به فیلم‌های ابرقهرمانی روتین این روزها شبیه شده، اما کماکان خون و اصالت کثیف و بامزه کاراکتر ضدقهرمان خود را حفظ کرده و امیدوارم که نهایت در همین تیغ دو لبه پیش برود و سیاست‌های استودیو (به خصوص اگر با دیزنی شاد و شنگول ادغام شود این خشونت و کمدی در خطر قرار می‌گیرد!) بیشتر از این آن را به لغزش در نیاورد که کار خراب می‌شود.