Deadpool 2 ( 2018 )

نخستین قسمت از « ددپول » یک اتفاق عجیب و غیرمنتظره در سینما بود. شخصیتی که کمپانی فاکس قرن بیستم چندان علاقه ای به ساخت یک اثر مستقل درباره آن نداشت و بطور تلویحی آن را فاقد ارزش می دانست. اما رایان رینولدز با پیگیری های فراوان و در کنار آن، انتشار یک ویدئوی آزمایشی از این شخصیت در فضای مجازی و محبوبیتش نزد مخاطبین، سرانجام کمپانی را مجاب کرد تا عنوان مستقل « ددپول » را با درجه سنی مخصوص بزرگسال اکران نماید، اثری که به موفقیت غیرقابل باوری نیز در سینما دست پیدا کرد. موفقیت « ددپول » به حدی بود که ساخت قسمت دوم بلافاصله در دستور کار قرار گرفت و برخلاف روند تولید قسمت نخست، اینبار تبلیغات و امکانات وسیعی برای ساخت « ددپول 2 » در اختیار سازندگان قرار گرفت.

« ددپول 2 » پس از وقایع قسمت نخست رخ می دهد. وید ویلسون یا همان ددپول ( رایان رینولدز ) پس از آزادی همسرش و بازگشت به زندگی عادی، حالا به دنبال ثبات و زندگی طبیعی خودش است اما بزودی متوجه پسر نوجوانی می شود که قدرت های خارق العاده ای دارد. او می بایست از این پسر نوجوان در مقابل نیروی پلیدی که از آینده به حال فرستاده می شود تا او را نابود کند ( جاش برولین ) محافظت نماید. اما ددپول نمی تواند به تنهایی از پس چنین کاری بر بیاید و...

تغییر مهمی که در « ددپول 2 » رخ داده، تغییر کارگردان فیلم می باشد که براساس آن دیوید لیچ جایگزینِ تیم میلر شده است. فردی که بیش از دو دهه ساخت و طراحی صحنه های اکشن در هالیوود را برعهده داشته و در این حرفه نیز بی نظیر است. با اینحال لیچ در سالهای اخیر به کارگردانی روی آورده و آثار اکشنی نظیر « بلوند اتمی » را روانه سینما کرد ( البته کماکان مشخص نیست که او در ساخت قسمت اول « جان ویک » نیز نقش داشته یا خیر! ). لیچ به اندازه کافی برای ساخت یک اثر اکشن قابل اعتماد بود که تیم تهیه کنندگان و رایان رینولدز، او را به پروژه دعوت نمایند تا قسمت دوم « ددپول » حال و هوا و ضرباهنگ تندتری به خود بگیرد و این تصمیم نیز به ثمر نشسته است.

« ددپول 2 » در مقایسه با قسمت نخست از ضرباهنگ به مراتب سریع تری برخوردار است و مجال چندانی به مخاطب برای اندیشیدن نمی دهد. حضور لیچ در مقام کارگردان و تجربه فراوان او برای طراحی سکانس های اکشن، این فرصت را برای قسمت دوم « ددپول » به وجود آورده تا فیلم از خلاقیت های بیشتر تصویری در مقایسه با قسمت اول برخوردار شود و همچنین هیجان را همواره در اوج نگه دارد. هنر طراحی و کارگردانی سکانس های اکشن، از جمله ویژگی های « ددپول 2 » می باشد که به نظر نمی رسد بتواند کسی را ناامید کند چراکه به حدی هنرمندانه و با جزئیات ترسیم شده که هر چشمی را به خود خیره خواهد کرد؛ به انضمام اینکه لیچ ثابت کرده که خیلی علاقه ای به استفاده از CGI در اکشن ندارد و این یک مزیت بزرگ برای مخاطب خواهد بود.

دیگر ویژگی « ددپول 2 » که در قسمت نخست برگ برنده را در اختیار سازندگان قرار داده بود و عامل محبوبیت اثر نزد تماشاگران سینما گردید، شوخی های پی در پی و بامزه قهرمان داستان بود که در عین حماقت آمیز بودن، تصویری صمیمی از این اَبَرقهرمان نزد مخاطب ایجاد کرده بود. خوشبختانه در قسمت دوم نیز شوخی های ددپول حفظ شده و او در طول داستان از فرهنگ های اجتماعی گرفته تا شوخی با اَبَرقهرمانان سینما، با زبان نیش و کنایه یاد می کند و مخاطب را به خنده وا می دارد. البته شاید درک برخی از شوخی های این شخصیت برای آن دسته از تماشاگرانی که اطلاعی از مناسبت های پشت پرده قهرمانان « مردان ایکس » و حتی حق امتیاز آنها که در دستان کمپانی فاکس قرن بیستم هست ندارند، گنگ به نظر برسد. اما در مجموع، به سختی می توان به شوخی های این شخصیت در طول داستان نخندید!

با اینحال « ددپول 2 » علی رغم اینکه توانسته در شوخی ها و ضرباهنگ و کارگردانی بخش اکشن فیلم، از قسمت نخست پیشی بگیرد، اما در عین حال ایراداتی را نیز به خود می بیند از جمله اینکه در قسمت دوم یکدندگی ددپول کمرنگ تر شده و او تمایل بیشتری برای ائتلاف از خود نشان می دهد که در نقطه مقابل آنچه که از او در قسمت نخست شاهد بودیم می باشد. در قسمت اول، ددپول ساز و کار خاص خودش را داشت و ابداً نمی توانست در چارچوب گروه بگنجد و همین رویکرد او باعث بروز اتفاقات بامزه ای شده بود. اما در قسمت دوم این ویژگی در او کمرنگ تر شده و حالا او شکل و شمایل بیشتری به دسته اَبَرقهرمانان یافته است. فیلم همچنین در بخش هایی از داستان متوسل به تحریک احساسات عاطفی مخاطب می شود که بهرحال خیلی با حال و هوای کلی فیلم که دائم در حال دست انداختن خودش است، هماهنگ نیست.

رایان رینولدز که اصلی ترین دلیل برای حضور این شخصیت بر پرده سینما بود، در قسمت دوم نیز کار خود را به خوبی انجام داده و می توان گفت تصویر ددپول بدون حضور او در سینما غیرممکن است. رینولدز با حضور در « ددپول » علاوه بر موفقیت این شخصیت در سینما، خودش را نیز در دنیای بازیگری احیا کرد، بازیگری که رفته رفته در حال از دست دادن جایگاهش به عنوان یک ستاره بود. جاش برولین نیز در نقش منفی ، بهترین انتخاب بوده و مخاطب به راحتی می تواند با او و دنیای عجیبش ارتباط برقرار نماید و البته هرگز او را به عنوان یک بَدمن جدی نگیرد! در این میان نباید از بازیگر نوجوان فیلم که تمام دعواها بر سر اوست گذشت و به بازی خوب او نیز اشاره ای نکرد.

« ددپول 2 » در میان آثار اَبَرقهرمانی که روزگار پر رونقی را در سینما می گذرانند، وضعیت به مراتب بهتری دارد. اثری که ابداً خود را جدی نمی گیرد و حتی دیگر اَبَرقهرمانان و رویکردهایشان را به چالش می کشد و حتی سازندگان خودش را هم دست می اندازد. این وضعیت باعث شده تا « ددپول » بتواند ارتباط نزدیک تری با مخاطب خود برقرار نماید و شوخی های تیز و نافذش نیز خنده را به لبان مخاطب بیاورد و در کنار آن، صحنه های اکشن جذابی خلق نماید که تماشای آنها قطعا لذت بخش است. با اینحال نمی توان انکار کرد که « ددپول 2 » همان روند کلیشه ای را طی می کند که دیگران آثار اَبَرقهرمانی در سینما طی کرده اند. کلیشه های رایج این ژانر در « ددپول 2 » نیز قابل رویت است تنها با این تفاوت که در اینجا اَبَرقهرمان داستان دیدگاهی مضحک به اتفاقات اطرافش دارد و زندگی را سخت نمی گیرد!

فیلم "ددپول 2" دومین قسمت از این مجموعه نسبتا متفاوت با آثار ابرقهرمانی است که با بودجه 110 میلیون دلاری توانست 700 میلیون دلار در فروش گیشه کسب کند. اولین نکته این است که فیلم یک کمدی واقعی است. در بیشتر فیلمهای ابرقهرمانی دیالوگ‌های خنده‌داری می‌شنویم یا صحنه‌های خنده‌داری را می‌بینیم اما این‌ها برای پر کردن بخش‌های کوچک فیلم و تعادل در جدیت داستان است. با این حال لحظات کمدی، در اصلِ ددپول نهادینه شده است و حذف انها فیلمنامه را ناقص می‌کند. بنابراین ژانر این فیلم کمدی و اکشن است. در ابتدای فیلم بنظر می‌رسد با یک داستان کلیشه‌ای و یک انگیزه برای انتقام روبرو هستیم اما تغییرات غیرقابل پیشبینی هستند.
ددپول خشن است، واقعا خشن است. به علاوه شوخی‌های جنسی زیادی دارد که فیلم را برای افراد کم سن و سال غیرمناسب کرده است. این اتفاق در مورد فیلم‌های ابرقهرمانی کمتر رخ می‌دهد. چرا که قشر زیادی از علاقه‌مندان به این سبک فیلم‌ها را کودکان و نوجوانان تشکیل می‌دهند. بهرحال فیلم کاملاً سرگرم کننده است و سکانس‌های اکشن آن نیز به خوبی اجرا شده است. ایرادی که می‌توان به کارگردان(یا دیگر عوامل مربوطه) گرفت در مورد شخصیت پردازی "راسل" و البته "کِیبل" است که در واقع یک کپی ناقص از ترمیناتور است. اما شخصیت پردازی و ایفای نقش سایرین کامل است. از ترانه‌ها و موسیقی متن نیز نباید گذشت که انتخاب‌ها کاملا مناسب با فیلم است.
پایان فیلم قابل قبول است. با این حال چیزی در آن لنگ می‌زند. هر چقدر هم که فیلم را ددپول‌وار و بی‌قانون در فیلمنامه بدانیم اما بنظر می‌رسد هدف اصلی کمی تفاوت داشته است. پیام انتهایی فیلم آنچنان که باید درک نمی‌شود. از طرفی فیلم انگار ماهیت وجودی خاصی ندارد و صرفا چند موضوع مختلف برای ساختن نسخه دوم فیلم، کنار هم قرار گرفته‌‌ است. به همه این‌ها نداشتن ضد قهرمان واقعی را هم اضافه کنید.
احتمالا کسی که ددپول1 را پسندیده باشد از نسخه دوم هم راضی باشد اما نباید انتظار یک شاهکار را داشت.
فرشاد رضایی