The Post ( 2017 )

یکی از بزرگترین رسوایی های تاریخ ایالات متحده مربوط به دوران ریاست جمهوری نیکسون می باشد. فردی که از رسوایی واترگیت گرفته تا اوراق پنتاگون، جنجال های زیادی را در دوران کاری خود رقم زد. یکی از مهمترین رسوایی های مربوط به دوران او، انتشار اسنادی است که سالها بعد به « اوراق پنتاگون » مشهور شد. اسنادی که افشار می کرد نیکسون و مسئولان دولتی درباره جنگ ویتنام به افکار عمومی دروغ گفته اند و این جنگ ابداً با تصویری که آنها ارائه داده بودند، شباهت نداشت.

در آن دوران نیویورک تایمز برخی از این اسناد را منتشر کرد اما مورد تهدید جدی قرار گرفت و اتهام هایی نظیر خیانت و تهدید امنیت ملی گریبانگیرش شد. پس از آن اما نوبت به واشنگتن پست و رئیس آن که زنی نسبتاً محافظه کار به نام کری گراهام بود رسید تا این اسناد را بررسی و شرایط انتشار آن را مهیا نماید. در واقع در آن مقطع، گراهام با هوشمندی از مشکلی که برای نیویورک تایمز ایجاد شده بود استفاده کرد تا بتواند نام واشنگتن پست بیش از پیش مطرح نماید و نام خود را در تاریخ رسانه جاودانه نماید.

داستان فیلم درباره کی گراهام ( مریل استریپ ) است. زنی که در آن دوران ریاست نشریه واشنگتن پست را برعهده داشت. او به تازگی پی برده که اسنادی درباره حضور آمریکا در جنگ ویتنام وجود دارند که می توانند رسوایی سختی برای کاخ سفید به همراه داشته باشد. اما از سوی دیگر، پس از اینکه نیویورک تایمز که رقیب واشنگتن پست محسوب می شود، قصد داشته تا بخشی از اسناد را منتشر نماید با تهدید کاخ سفید مواجه شده و همین موضوع باعث پیچدگی شرایط شده است و...

« پست » در نگاه اول شباهت هایی به « اسپاتلایت » دارد که موضوع آن اثر نیز درباره افشاگری یک نشریه از فسادی عظیم بود. اثری موفق که مورد توجه قرار گرفت و بیانگر بخشی مهم از تاریخ رسانه ای در ایالات متحده بود. اما مقایسه « پست » و « اسپاتلایت » چندان معقولانه به نظر نمی رسد چراکه اثر جدید اسپیلبرگ سیطره بیشتری بر موضوع جنجالی اش دارد و سعی کرده آن را از جهت های گوناگون مورد بررسی قرار دهد، برخلاف « اسپاتلایت » که متمرکز بر گفتگوهای دو نفره بود و تقریباً هیچ لحظه ای در فیلم وجود نداشت که افراد در دفتر نشریه در حال گفتگو با یکدیگر نباشند. البته این نکته را هم باید اضافه کرد که اسپیلبرگ در « پست » دغدغه هایی بیش از به نمایش گذاشتن افشاگری های اوراق پنتاگون داشته است.

در « پست » اسپیلبرگ بطور مشخص متمرکز بر قهرمان داستان یعنی کی گراهام است. زنی سرسخت که علی رغم نقش بسیار پررنگ او در افشای فساد کاخ سفید، تا به امروز کمتر به او پرداخته شده است و مخصوصاً در رسوایی ملقب به « واترگیت » که خیلی نامش مطرح نشد، نقش او انکار ناپذیر بوده است. اما تاریخ هرگز آنطور که شایسته نام این بانو بوده به او نپرداخته و حالا در « پست » اسپیلبرگ این فرصت را پیدا کرده تا داستان یکی از بزرگترین رسوایی های کاخ سفید را حول محور شخصیت او برای مخاطب روایت کند و از دید او ، روند افشای اسناد را بررسی نماید.

اسپیلبرگ در پرداخت و به تصویر کشیدن کی گراهام تا حد زیادی موفق بوده و مخصوصاً با بازی قابل توجه مریل استریپ، جزئیات تصویری فوق العاده ای از او در اختیار مخاطب قرار میگیرد. گراهام زنی سرسخت اما محافظه کار بود و با توجه به لغزان بودن شرایط کاری اش که از دیدگاه ضد زن در آن دوران سرچشمه می گرفت، خیلی نمی توانست به یکباره همانند همکاران مردش، طغیان نماید و شبیه به رهبر جنشِ ضد فساد گردد. این وجه از شخصیت گراهام به خوبی در « پست » به تصویر کشیده شده و اضطراب و نگرانی دائمی او از روند افشای اسناد که به خوبی توسط استریپ به تصویر کشیده شده، در شخصیت او نمایان است. گراهام شخصیتی سرسخت و مدیری توانا بود اما در عین حال نمی توانست تحت تاثیر اجتماع دوران خود قرار نگیرد و اسپیلبرگ به خوبی مجموعه احساسات چند گانه گراهام در شرایط مختلف را در پرورش شخصیت او نمایان ساخته و استریپ نیز به خوبی آن را به اجرا گذاشته است.

شاید ایرادی که بتوان به اثر وارد دانست آن است که فیلم بیش از آنکه بر واقعیت متمرکز شود، قصد ارایه یک بیانیه اجتماعی مهم درباره ارزش های آزادی را دارد. پیامی که البته ارزشمند است و به خوبی با موسیقی فوق العاده جان ویلیامز و فیلمبرداری حیرت انگیز کامینسکی که در لحظات سخنرانی حماسی فیلم شکل می گیرد، تاثیر عمیقی بر بینش مخاطب می گذرد و او را به اندیشه وا می دارد. اما این اقدام باعث شده تا درام داستان تا حدی کیفیت خود را از دست دهد و حتی به چندگانگی دچار شود. فیلم در لحظاتی به جزئیات واقعی درباره اسناد و مشکلات دسترسی به آن و متعاقباً حفاظت از آن می گوید اما مدتی بعد بر جایگاه گراهام به عنوان یک زن می پردازد که طی آن مخاطب می بایست با رویکرد ضد زنانه اطرافیان او مواجه شوند.

در میان بازیگران فیلم مریل استریپ بر پرده نقره ای می درخشد. استریپ با لهجه جنوبی جالبی که اختیار کرده، توانسته احساس ترس تواٌم با تعهد رسانه ای گراهام را برای مخاطب زنده نماید تا تماشاگر با تماشای او بیشتر پی به ارزش های گراهام در تغییر معادلات سیاسی معاصر تاریخ ایالات متحده ببرد. در کنار بازی خوب استریپ، تام هنکس نیز حضور دارد که با بازی خوب خود، زوج فوق العاده ای با استریپ تشکیل داده و البته این فرصت را در اختیار علاقه مندان به سینما قرار داده تا دو غول بازیگری را در یک قاب مشاهده نمایند. در این میان نباید از بازی درخشان باب اودنکیرک نیز غافل شد که در نقش بن، یکی از بهترین های فیلم به شمار می رود.

با اینحال می توان گفت که « پست » یکی از بهترین آثار سیاسی اسپیلبرگ می باشد که به سبک و سیاق فیلمسازی او ساخته و روانه سینما شده است. در فیلم لحظات بسیار زیادی وجود دارد که ما می توانیم امضای اسپیلبرگ را پای اثر مشاهده نمائیم، مانند استفاده مکرر از نمای " دالی " در حین فیلمبرداری و مخصوصاً تسلط او بر نقطه گذاری های حساس فیلمنامه که بهترین شکل ممکن آن را به تصویر کشیده تا تاثیر مثبتی بر ذهن مخاطب بر جای بگذارد. « پست » جسور است و پیامی برای روزگار امروز بشریت دارد که پاس داشتن مفهوم آزادی در رسانه ها برای جلوگیری از فساد است.

همچنین باید گفت که « پست » در بهترین زمان ممکن ساخته و به اکران درآمده است. فیلم با جزئیات فراوان به یکی از مهمترین افشاگری های تاریخ سیاسی آمریکا می پردازد و جالب آنکه فیلم با تحولات اخیر کاخ سفید همزمان شده تا اکران فیلم فرصت مغتنمی در اختیار مخاطبین سینما قرار دهد تا از تاریخ درس هایی بیاموزند. در سوی دیگر، فیلم همزمان با رشد جنبش های زنان در هالیوود همراه شده که اینبار در فیلم نیز تمرکز بر روی یک مدیر زن و قدرتش در مبارزه با فساد و مدیریت شرایط در یکی از مهلک ترین لحظات تاریخ رسانه ای می باشد.

اسپیلبرگ در « پست » بار دیگر پس از « پل جاسوس ها » به ارزش های آزادی در آمریکا پرداخته است. ارزشی که در سالهای اخیر در ایالات متحده بسیار بیشتر از گذشته مورد توجه قرار گرفته و امروز قدرت رسانه ها در این کشور بسیار بیشتر از آن است که بتوان واقعیتی را از دید اذهان عمومی پنهان ساخت. اثر جدید اسپیلبرگ تنها یک اثر سیاسی درباره یک رسوایی نیست، بلکه می تواند یک نامه عاشقانه در ستایش آزادی و لزوم حفظ و نگهداری آن باشد.