Fences ( 2016 )

اسکار 2016 به دلایلی چون استفاده از بازیگران سفیدپوست به جای افراد رنگین‌پوست و غلبه‌ی چشمگیر سفیدپوستان در محصولات سینمایی مطرح و شاخص، دچار حواشی بسیاری شد. اسامی حاضر در فهرست‌های مختلف جوایز امسال توانسته این کمبود را جبران کند. یکی از شاخص‌ترین آثار امسال فیلم "حصارها" است که از نمایشنامه اثر «آگوست ویلسون» و برنده‌ی جایزه پولیتزر و تونی در سال 1983 اقتباس شده. تمامی بازیگران فیلم سیاه‌پوست هستند که فستیوالی از بازی‌های خوب و دیدنی، و دیالوگ‌هایی تکان‌دهنده و هوشمندانه به تماشاگران تقدیم کرده‌اند. اگرچه می‌توان ضعف نسبی فیلم را در انتقال خام اتمسفر تئاتری نمایشنامه به فضای سینمایی آن نامید، اما جنس اثر به قدری متقاعدکننده از آب درآمده که توجه بیننده از نمایشنامه به خود فیلم متمرکز شود.
Fences (2016)"حصارها" سومین تجربه‌ی پشت دوربین «دنزل واشنگتن» محسوب شده که بعد از قریب به یک دهه سکان هدایت فیلمی را بر عهده گرفته. شش سال زمان برده که «واشنگتن»، نمایش را از صحنه‌ی تئاتر (که خود او در سال 2010 نقش اصلی را در برادوی به عهده داشت) به دنیای سینما انتقال دهد. سبک کارگردانی او کاملا به ذات نوشته وفادار است که البته این رویکرد عامدانه بوده و موفق هم به سرانجام رسیده. همچنین هنرنمایی این بازیگر توانمند در این فیلم را می‌توان در ردیف آثاری چون شکوه، مالکوم‌ایکس و روز تمرین نشاند که می‌توان از آن‌ها به عنوان مثالی از استعداد و تطبیق‌پذیری یک بازیگر نام برد.
Fences (2016)داستان فیلم در پیتسبرگ (شهرستانی در ایالت پنسیلوانیا) در اواخر دهه 1950 رخ می‌دهد. "حصارها" با وجود وفاداری به نمایشنامه‌ی ویلسون، از فرهنگ آفریقایی-آمریکایی در پس‌زمینه بهره برده و موضوعاتی چون حقوق مدنی و تغییرات نژادی را مطرح می‌کند. شخصیت اصلی، «تروی (دنزل واشنگتن)»، بازیکن سابق لیگ بیسبال سیاه‌پوستان بوده که قبل از الغای قانون حذف تبعیض نژادی و تاسیس لیگ اصلی بیسبال فعالیت کرده. او افسوس می‌خورد که چرا هرگز فرصت بازی در مسابقات مهم‌تر با پول بیشتر را نداشته. اکنون که 53 سال سن دارد و هجده سال از ازدواجش با «رز (وایولا دیویس)» گذشته، هنوز هم اشتیاقی برای بیان اصطلاحات بیسبال در وجودش به چشم می‌خورد. هنوز هم از اصطلاحاتی چون حمله، توپ و بیرون استفاده می‌کند.


تروی در بخش زباله مشغول به کار است و آرزویش ارتقا از پشت کامیون، جایی که سال‌هاست با دوستش «بونو (استفن هندرسون)» در آن جا کار می‌کند، به سِمَت راننده‌ است که اگر این اتفاق بیفتد او اولین راننده‌ی سیاه‌پوست ماشین حمل زباله خواهد بود. این مرد با همسرش رز و پسر دبیرستانی‌شان «کوری (جووان آدپو)» در خانه‌ای کوچک زندگی می‌کند. تروی همچنین از ازدواج قبلیش یک پسر بزرگ به نام «لیون (راسل هرنزبی)» دارد. برادرش «گابریل (مایکلتی ویلیامسون)» در جنگ مجروح شده و تا یافتن مکانی برای خودش در خانه‌ی او سکونت یافته.


Fences (2016)داستان "حصارها" نگاهی به اتفاقات و بحران‌های موجود در زندگی تروی می‌اندازد. رابطه‌ی او با کوری سفت و سخت پیش می‌رود (همانند رابطه‌ی خیل عظیمی از پدران و پسران نوجوان کله‌شق)، و بارها مشکلات خود با والدینش را برای کوری تعریف می‌کند. وارد یک رابطه‌ی غیرقانونی شده که منجر به بارداری ناخواسته گردیده و همین مشکلاتش را دوچندان می‌کند. صحنه‌ای که نزد رز به خیانت خود اعتراف می‌کند (که برای شرح لغزش و خطای خود از اصطلاحات بیس‌بالی بهره می‌برد)، یکی از احساسی‌ترین و قدرتمندترین لحظات فیلم است. با وجود این که واشنگتن در این لحظه فوق‌العاده است، اما وایولا دیویس صحنه را از آن خود کرده و از حالا می‌توان مجازا تضمین کرد که در مراسم اسکار 2017 در جایگاه مخصوص تحویل جایزه بایستد و سخنرانی خود را ادا کند (کمپانی پارامونت قصد دارد نام او را در شاخه بهترین بازیگر نقش مکمل زن جا کند، شاید چندان درست به نظر نرسد ولی این شیوه سال قبل برای آلیشیا ویکاندر جواب داد؛ چرا امسال برای دیویس جواب ندهد؟).


دیالوگ‌های فیلم به زیبایی نوشته و پرداخته شده که هم با شرایط آن دوران همخوانی دارد هم با شرایط ذهنی شخصیت‌های فیلم. به نظر من «مرگ فروشنده» و «گلن‌گری گلن راس» بهترین مثال‌هایی هستند که می‌توان نمایشنامه‌ی مرجع این اثر را با آن‌ها مقایسه کرد. واشنگتن توانسته گرایش‌ها، اعتقادات و تنش حاکم بر روابط شخصیت‌های فیلمش را به خوبی به تصویر بکشد.


شاید "حصارها" همانند دیگر فیلم‌های درام صادقانه و مستقل که از سر و صدای زیاد برای جلب تماشاگر استفاده نمی‌کنند، در یافتن مخاطب خود دچار مشکل باشد. اما این فیلم که از فیلمنامه‌ای هوشمندانه و نقش‌آفرینی‌هایی قوی بهره می‌برد، شایستگی آن را دارد که توسط تمام کسانی که به بازی‌های خوب و تاثیرات احساسی آثار سینمایی اهمیت می‌دهند مورد توجه قرار گیرد. هنگامی که در اوایل سال 2017 نامزدهای اسکار معرفی شوند، مسلما نام "حصارها" با شایستگی خواهد درخشید.

منبع .نقد فارسی

تروی مکستون (دنزل واشنگتن) فرد ۵۲ ساله ای است که در اواسط دهه ی ۵۰ میلادی به همراه همسر خود رز (ویولا دیویس) و پسرش کوری (جُوان آدپو) در پیتزبورگ زندگی می کند و شغل او نیز جمع آوری زباله می باشد. پس از اینکه رویاهای او در جوانی برای تبدیل شدن به یک بازیکن بیسبال محقق نمی شود، او تمام مدت همراه با دوست صمیمی خود جیم بونو (استیون مک کینلی هندرسون) کار می کند و همراه با هم از خانواده های خود مواظبت می کنند. پسر بزرگ او لیونز (راسل هورنسبی) و برادرش گابریل (مایکلتی ویلیامسون) نیز بازمانده هایی از جنگ جهانی دوم هستند که دچار آسیب ذهنی شده اند.

تروی بار سنگینی از مسئولیت ها را تحمل می کند و باید برای تبدیل پسرش به یک ورزشکار در تلاش باشد و برای او شرایط عضویت در تیم کالج را فراهم کند. او به زودی با این مسئله مواجه می شود که پدری مطمئن، شوهری دلسوز است یا باید به فکر خود باشد و از گذشته ی غم بار خود به فردی قدرتمند بدل شود.

فیلم Fences (حصارها) سومین فیلم به کارگردانی دنزل واشنگتن می باشد، دنزل که برنده ی ۲ جایزه ی اسکار می باشد در این کار خود به خوبی نشان داد که می تواند هم در روی صحنه و هم در پشت صحنه بسیار خوب ظاهر شود، مثل کارهای قبلی او Antwone Fisher و The Great Debaters که حضورش اثر بسیار مثبتی در فیلم ها داشته است. علاوه بر واشنگتن، هم بازی او ویولا دیویس نیز حضور موثری در فیلم داشته است، فیلمنامه ی حصارها از روی کتابی به همین نام اثر آگوست ویلسون اقتباس شده است و به نظر می رسد که این کتاب منبع بسیار مناسبی برای عناصر مختلف فیلم بوده است. این فیلم تجربه ی موفق و تحسین برانگیزی را در زمینه های تفسیری تجربه کرده، اما از لحاظ فروش چندان موفق نبوده است.

فیلمنامه ی اقتباسی حصارها زمینه ی بسیار مناسبی برای واشنگتن و دیویس فراهم کرد تا خود را دوباره به خوبی مطرح کنند و اگر کسی برای مدتی آنها را فراموش کرده بود بار دیگر تا مدت ها این فیلم و عملکرد خیره کننده ی این دو بازیگر را به یاد خواهد آورد. واشنگتن در قالب کاراکتر تروی در لایه لایه و اکثر دیالوگ های فیلم حضور داشته است، بر خلاف او دیویس در بطن شخصیت رز گفتگوهای کمتری دارد، اما مهربانی و رابطه بین دو شخصیت تروی و رز در فیلم باعث شده است تا هر دوی واشنگتن و دیویس عملکرد تحسین برانگیز و فوق العاده ای را در این همکاری جدید خود داشته باشند.

اگرچه فیلم حصارها اثر شاعرانه و تکان دهنده ای بوده، اما مشکلات نیز داشته است که نمی توان از آنها به راحتی گذشت. به عنوان اولین مشکل باید به رویکرد طولانی فیلم برای رسیدن به برخی نقاط اشاره کرد که باعث القای این حس می شود که مسائل سیاسی و اجتماعی بسیار پیچیده ای را در خود جای داده است، البته تقصیر اصلی این کاستی را باید متوجه نویسنده ی کتاب حصار ها دانست که این کتاب را در دهه ی ۸۰ میلادی به چاپ رسانده است، اما مشکل جدی تر حصارها فیلمبرداری آن می باشد که توسط شارلوت براس کریستنسن (تصویربردار فیلم Far from the Madding Crowd) انجام شده است. مطمئنا او زحمت های خود را برای بهتر بودن فیلم کشیده است، اما با مشاهده ی فیلم، بی تاثیر بودن کار او کاملا مشهود می باشد. این فیلم همچنین مشکل کوچکی در انتقال عناصر داستان ویلسون در قالب فیلم داشته است و کاملا آشکار است که برخی از صحنه های فیلم صرفا طولانی کردن بی فایده ی آنها و پر کردن سکانس ها می باشد.

دنزل واشنگتن به خوبی از پتانسیل های داستان آگوست ویلسون استفاده کرده و کاراکتر تروی ماکستون را به عنوان نقش اصلی فیلم حصار ها معرفی کرده است. اما واشنگتن تنها عملکرد قابل قبول فیلم نبوده است، در کنار او می توان به بازی مایکلتی ویلیامسون در نقش گابریل اشاره کرد، شاید نتوان او را بازیگر اصلی فیلم نامید، اما حضورش در فیلم تاثیر کمتری از دیگر بازیگران و حتی خود واشنگتن نداشته است

سایر بازیگران مکمل فیلم نیز اجرای به یاد ماندنی درحصار ها داشته اند. استیون مک کینلی هندرسون در نقش جیم بونو که در نسخه ای از همین عنوان در سال ۲۰۱۰ نیز حضور داشته است، در فیلم دنزل واشنگتن نیز حضور قانع کننده ای داشته است. راسل هورنسبی در نقش لیونز، پسر بزرگ تروی از ازدواج دیگرش و جوان آدپو در نقش کوری، پسر کوچک تروی از ازدواجش با رز، عملکرد برابر و موثری در فیلم داشته اند و باید از همه ی این بازیگران مکمل، به ویژه در راس آنها ویولا دیویس قدردانی کرد.

در پایان می تواند فیلم Fences (حصارها) را مجموعه ای از عملکرد تاثیرگذار بازیگران خوب خود، به خصوص دیویس و واشنگتن نامید که اقتباس موفقی از کتاب آکوست ویلسون بوده است، اما یکی از ملاک های مهم یک فیلم خوب می تواند فروش بالای آن باشد که در مورد حصارها این اتفاق رخ نداده است و ممکن است برخی ها به این ضعف فیلم دنزل واشنگتن ایراد وارد کنند.