Everybody Knows ( 2018 )

– در این فیلم جدید درام، روانشناختی و پر از دیالوگ اصغر فرهادی، بازیگران، سطح جدیدی از توان خود را به نمایش می‎گذارند. با نقد فیلم Everybody Knows (همه می‎دانند) همراه باشید.

پیچشی در نیمه اول فیلم همه می‎دانند وجود دارد که چندان با داستان فیلم بی‎ربط و بی‎مورد احساس نمی‎شود. با این حال، تحت رهنمود کارگردان و نویسنده اصغر فرهادی، این تنها یک قطعه دیگری از معمایی مبهم و گمراه‎‌کننده می‎باشد. همانند تمام فیلم‎های درام خیره‎کننده‎ای که فرهادی در طی دهه گذشته تولید کرده، از فیلم A Separation (جدایی) گرفته تا The Past (گذشته) و The Salesman (فروشنده)، اولین فیلم سینمایی اسپانیایی زبان فرهادی به بررسی اختلافات و شکاف‎های درون رابطه‌های خانوادگی می‎پردازد که احتمال می‎رود فرو بریزند. شکاف‎ها و اختلافات تازه مدام در مکان و موقعیت‎های غیرمنتظره ظاهر می‏‏‎شوند، اختلافاتی که برخی از آنها نسبت به بقیه، شدیدتر و عمیق‎تر می‎باشند اما آنها تنها مجراهایی برای شیرجه رفتن در درون مخاطره‎های اطلاعات پنهان هستند.

فرهادی با انتخاب بازیگران برجسته‎ای همچون خاویر باردم و پنه‎لوپه کروز به عنوان بازیگران نقش‎های اصلی فیلمش، چالش‎های پیچیده‎ای برای خود فراهم آورده و علاوه بر این، او دست‎یافتنی‌ترین ژانر ممکن تاکنون را برای این داستان بی‎پروای خود پیدا کرده و آن، قالب نفس‎گیری از یک فیلم هیجان‎انگیز و آدم‎ربایی می‎باشد. همانند همیشه، فرهادی وضعیت بغرنج داستان خود را حول یک اتفاق ناگهانی و تحریک‎کننده می‎سازد. داستان فیلم همه می‎دانند نیز بدین صورت می‎باشد که: مدتی کوتاه پس از اینکه لورا (پنه‎لوپه کروز) برای دیدن خانواده و همچنین یک مراسم عروسی از آرژانتین به املاکشان در اسپانیا می‎آید، دختر نوجوانش به نام ایرنه (کارلا کامپرا) در نیمه شب از اتاقش ناپدید می‎شود. این موضوع سبب می‎شود تا لورای عصبانی و آشفته در میان مهربانی پاکو رها شود، کسی که بر تاکستان خانواده نظارت می‎کند و سال‎ها قبل، عاشق لورا بوده است. حادثه‎های محلی نشان می‎دهند که آنها نمی‎توانند این آدم‎ربایی را به پلیس گزارش دهند، چراکه ممکن است آدم‎ربایان فورا ایرنه را بکشند و در همین حین، قادر نیستند تا در آینده‎ای نزدیک، هیچ خون‎بهایی را بپردازند. همانطور که افراد خانواده و خویشاوندان در ملک آنها منتظر مانده‎اند، فرهادی داستان را همانند نویسنده آگاتا کریستی پیش می‎برد، به طوریکه، هر کس مظنون می‎باشد و هر کس به شخص دیگری مشکوک است.

این مقدمه‎چینی محکم و کنترل‎شده‎ای است که خطر تغییر جهت دادن به محدوده تصنعی و باورنکردنی بودن را دارد اما فرهادی به اندازه کافی جزییات مستلزم و مرتبط آشکار می‎کند تا در لحظات منحصربه‏‏‎فرد درنگ و بر روی نگرش‎های صمیمانه‎تری تکیه شود. در محدود این سناریوی آشنا، این فیلمساز مشاهدات و نگرش‎های قابل‎توجهی در مورد تاثیر بزرگواری و مقام تحت شرایط وخیم را استخراج می‎کند. در ابتدا، پاکو به کارگران داخل تاکستانش مشکوک می‎شود و زمانی که او با چشمان خود به افراد داخل مزرعه خیره می‎شود، دلواپسی و اضطراب شدیدی در آن لحظات ساکت وجود دارد. رغبت و تمایل شدید خاویر باردم برای خودنمایی کردن توسط احساسات متناقض چهره‎اش بارز و آشکار شده است. اما همانطور که مسیر داستان به سوی یک احتمال حرکت می‎کند، با ورود همسر لورا به نام آلهاندرو با بازی ریکاردو دارین، روایت دیگری با مسیری متفاوت وارد داستان می‎شود. او که ستم‎دیده و بی‎کار است، دلایل خود را برای دیر رسیدن دارد. در اینجا نمی‎توان به طور دقیق بیان کرد چراکه داستان فاش می‎شود اما می‎توان گفت که او دلایل خوب و قانع‎کننده‎ای دارد.

همانطور که به آرامی اطلاعات جدیدی در مورد روابط گذشته آشکار می‎شود، فیلم همه می‎دانند کمتر به اینکه آیا این گروه ناکارآمد می‎توانند دختر گمشده خود را نجات بدهند یا خیر، اختصاص می‎یابد و بیشتر به این موضوع تکیه می‎کند که چرا کسی باید این دختر را برباید. فرهادی با آشکار کردن جزییات بیشتر در بخش سوم فیلم، زیرکی و لطافت مطالب خود را از بین می‎برد اما هیچ کدام از این آشکارسازی‌ها در مقایسه با نحوه و طریقی که این کاراکترها را در موقعیت‎های درون ستیزانه قرار می‎دهند، اهمیت ندارند. پنه‎لوپه کروز در اکثریت فیلم در حالتی خشونت‎آمیز و پراسترس به سر می‎برد، هرچند، او یک تک سخنگویی قانع‎کننده و جذابی دارد که بدون آنکه کل اقدامات را از بین ببرد، به آرامی به گذار به محدود روایت پیچیده‎تری کمک می‎کند. با این حال، فیلم به خاویر باردم تعلق دارد، کسی که پاکو را به یک ضدقهرمان مختص فرهادی تبدیل می‎کند که دارای غرور مردانه است و برای پیدا کردن راه‎حل، حتی جان خود را نیز به خطر می‎اندازد.

فیلمنامه فرهادی هرگز ساکن و بدون جنب‎وجوش نیست. او جزییات را از نسل‎های مختلف این خانواده سابقا ثروتمند به تصویر می‎کشد که شامل پدر بی‎نزاکت لورا به نام آنتونیو (رامون باریا) می‎باشد، کسی که اندکی کشمکش و تنش‎های پنهانی بین دیگر شخصیت‎ها و خویشاوندهای جوان مختلفی که در گوشه‎ها کمین کرده‏‎اند را آشکار می‎نماید. به عنوان بیننده، ما مجبور هستیم تا با دیگر بازیگران فیلم همیاری کنیم و احتمالات را در نظر داشته باشیم چراکه اطلاعات تازه‎ای بروز می‎کنند و هر لحظه، پس زدن پیچیده‎ای به چالش برای پیش‎بینی کردن وجود دارد.

یک جنبه نمایشی در نوشته‎های فرهادی وجود دارد که گاهی اوقات از کارگردانی وی سبقت می‎گیرد اما او همچنان یک فیلمساز است و رویکرد دغل‎کارانه خود را با یک حس بصری برجسته پیچیده‎تر می‎کند که همیشه این موضوع را روشن می‎کند که او چیزهای بیشتر نسبت به نتیجه در ذهن خود داشته است. از همان تصاویر آغازین از یک برج ساعت گردوخاکی با یک پنجره ترک خورده، جایی که کبوترها به داخل سایه‎مانند آن وارد و خارج می‎شوند، فیلم با روش‎هایی روبه‎رو می‎شود که پویایی پیچیده رفتار ده‌ها ساله می‎تواند از حال حاضر خبر دهد. این خود به تنهایی نمی‎تواند یک نگرش پیچیده باشد اما فرهادی در جستجوی احتمالات عمیق‎تر، مدام آن موارد را تغییر می‎دهد. بار دیگر، او یک تعمق عصبانی‎کننده و محرک به پویایی ارتباطات ارائه داده است. دانش، قدرت است اما در فیلم همه می‎دانند، هیچ کس در مورد کل حقیقت مطمئن نمی‎باشد.