Passengers ( 2016 )

مسافران

در یک زمان نامشخص در آینده ۵۰۰۰ مسافر، زمین پر جمعیت را با یک کشتی فضایی به نام “آوالون” ترک می کنند، تا بتوانند در یک سفر ۱۲۰ ساله یک مکان جدید “Homestead II” و جای مناسب دیگر برای حیات بشریت پیدا کنند. با گذشت ۳۰ سال از سفر، اختلالی در عمکرد سیستم های کشتی به وجود می آید و دو تا از مسافران جیم پرستون (کریس پرت) و ارورا لین (جنیفر لارنس) قبل از هر کس دیگری از غفلت بزرگ خود آگاه می شوند. آنها به آینده ی دلخراش خود پی می برند و می فهمند که بقیه ی عمر خود را باید در آوالون سپری کنند، جیم و ارورا سعی می کنند تا با این شرایط سازگار شوند و با رباتی که مسئول بار کشتی است (مایکل شین)، ارتباط برقرار کنند.

از بخت بد این دو نفر، خرابی های آوالون همچنان ادامه دارد که باعث به وجود آمدن موقعیت خطرناکی برای کشتی و هزاران مسافر دیگر می شود. در حالی که کشتی در آستانه تخریب جدی است، جیم و ارورا راهی برای تعمیر آن پیدا می کنند تا تمام مسافران بتوانند بدون خطر و در سلامتی کامل به “Homestead II” برسند.

پس از چند سال تلاش برای ساخت فیلم، Passengers (مسافران) توانست جزو فیلم های موفق فضایی مثل Gravity و The Martian قرار گیرد. امید بر این بود که اجرای لارنس و پرت و توانایی های آنها در فیلم صحنه های جذابی را بوجود آورد که فیلم تا حدی با این هدف خود دست یافته است. با وجود عناصر مناسب در فیلم داستان علمی/تخیلی مسافران به گونه ای است که به خوبی با مخاطبان خود ارتباط برقرار نمی کند و نمی تواند آنها را راضی کند.

بسیاری از مشکلات فیلم بخاطر فیلم نامه ای است که توسط جان اسپیتس (فیلم نامه نویس دکتر استرینج) نوشته شده است. فیلم داستان غنی ندارد و مسافران در تمام طول فیلم از این مسئله رنج می برد. کارگردان مسافران، مورتن تیلدوم (کارگردان فیلم The Imitation Game) با عجله سعی کرده است ترکیبی از جنیفر و کریس در فیلم ایجاد کند و ضعف های این کار او در سراسر داستان فیلم دیده می شود و فیلم طوری پیش می رود که در اواسط آن حس خستگی به بیننده دست می دهد و کاراکتر های جیم و ارورا و فیلم نامه باعث شده است تا فیلم طولانی تر و ملال آورتر از چیزی باشد که به نظر می رسد.

فیلم مسافران در روی کاغذ جالب است، اما در نهایت عرضه ی آن به عنوان یک فیلم سینمایی ضعیف به نظر می رسد. نسبت به بسیاری از فیلم ها، فیلم مسافران با بودجه ی بسیار بالایی ساخته شد و پتانسیل این را داشت که به یک فیلم پرفروش و پر مخاطب بدل شود، اما جان اسپیتس نتوانسته بود هسته ی اصلی فیلم را به خوبی گسترش دهد و خلاهایی بین مسائل عاطفی و علمی-تخیلی فیلم دیده می شود که باعث سلب توجه مخاطبان می شود.

اگرچه یکی از نقاط ضعف اصلی مسافران فیلم نامه ی آن می باشد، اما موارد دیگری نیز وجود دارد که نمی توان آنها را نادیده گرفت. فیلم قبلی مورتن تیلدوم یعنی The Imitation Game فیلمی با بودجه ی کم بود و مسافران برای او یک جهش بزرگ و ریسکی محسوب می شود. او و تیم طراحی اش به رهبری گای هندریکس دیاز، طراحی خوبی از آوالون داشته اند، اما صحنه های داخل این کشتی فضایی طوری به نظر می رسد که آوالون در مقیاس بسیار کوچکی نسبت به یک کشتی فضایی بزرگ با چند هزار نفر مسافر، ساخته شده است. مطم
ئنا نمی توان از کاستی های فیلم چشم پوشی کرد، اما اگر ضعف فیلم نامه کار را کنار بگذاریم در سایر موارد مسافران عملکرد قابل قبولی داشته است.

همانطور که انتظار می رود، پرت و لارنس در نقش های خود به خوبی ظاهر شدند. آنها در فیلم اولا به تشکیل رابطه ی عاطفی بین خود کمک کردند و دوما از جذابیت های خود استفاده کردند تا نقششان را برجسته نشان دهند. در اجرا هر دوی آنها عالی ظاهر شدند، اما نمی توان مسافران را بهترین فیلم این دو بازیگر مطرح نامید. هر دوی آنها از جمله جنیفر سعی در ارتقای کاراکتر خود داشتند، اما شخصیت ارورا آن قدر جذاب نبود تا بتواند به لارنس در این زمینه کمک کند. بازیگران مکمل زیادی در فیلم وجود نداشتند، اما نقش مایکل شین به عنوان آرتور یکی از اجراهای سرگرم کننده و جذاب فیلم است.

در انتها، فیلم Passengers (مسافران) تمام عناصر لازم برای اینکه به یکی از فیلم های بزرگ علمی-تخیلی تبدیل شود را داشت، اما نتوانست به خوبی از پس این هدف خود برآید. اگر فقط مقداری روی فیلم نامه ی مسافران بیشتر کار می شد با بازی لارنس و پرت مطمئنا شاهد یک فیلم درجه یک و پرفروش می بودیم که رضایت مخاطبان و منتقدان را جلب کند.

فیلم آمریکایی Passengers (یا مسافران) یکی از محصول های خوب سال ۲۰۱۶ سینما بود. کارگردانی این فیلم به عهده ی مورتن تیلدام (Morten Tyldum) قرار داشت که آثاری مانند فیلم زیبای The Imitation Game (یا بازی تقلید) را در کارنامه خود دارد. همچنین فیلنامه ی این اثر توسط جان اسپایتس (Jon Spaihts) نوشته شد. این فیلم با ژانر ماجراجویی و علمی تخیلی و بازیگر های درجه یک اش خیلی از مردم را به سینما ها کشاند.

شاید فیلم Passengers یک فیلم عالی و بی نقص نباشد ولی شما را برای مدتی درگیر یک ماجراجویی میکند که ارزشش را دارد.

از بازیگران اصلی این فیلم میشود به جنیفر لارنس (Jennifer Lawrence) و کریس پرت (Chris Pratt) و مایکل شین (Michael Sheen) اشاره کرد.

داستان از جایی شروع میشود که یک سفینه فضایی حامل هزاران مسافر و صد ها خدمه به یک خواب عمیق وارد میشوند تا ۱۲۰ سال دیگر از خواب بیدار شده و به زندگی ادامه دهند. ولی همه چیز آنطور که باید پیش نمیرود. برخورد یک شهاب سنگ همه معادلات را بر هم زده و جیم پرستون ۹۰ سال زودتر از خواب بیدار میشود. حالا او با تمام آینده ی برباد رفته اش در سفینه تنهاست. او با ذهنی آشفته تصمیم میگیرد تا شخص مورد علاقه اش را هم از خواب بیدار کند و به او میگوید که این یک حادثه بوده ولی آیا همه چیز تا ابد همانطور که جیم فکر میکرد پیش خواهد رفت؟

فیلم مسافران با منطق قابل درکش به شما این امکان و میدهد تا با تک تک شخصیت ها همراه شوید و فکر کنید که اگر شما جای آنها بودید چه میکردید.