Short Term 12 ( 2013 )

۱۲ موقتی ( Short Term 12) فیلمی درام امریکایی محصول سال ۲۰۱۳ که توسط دستین کرتون نوشته و کارگردانی شده است و بر اساس فیلم کوتاه اش به همین نام(2008-Short Term 12)است.این فیلم در چشنواره جنوب از طریق جنوب‌غربی مشهور به SXSW،در سال ۲۰۱۳ به نمایش درآمد و جایزه هیئت داوران را برای بهترین روایت فیلم بدست آورد. نظر منتقدان اکثراً مثبت بوده است.

فیلم داستان «گریس» است. او رهبر چهار کارمند یک خانه کودکان است که مراقبت های لازمه را از ساکنین موقت آن انجام می دهند. رابطه دوستانه راحتی میان این چهار کارمند یعنی «گریس»، «میسن»، «جسیکا» و «نیت» برقرار است. گذشته«گریس» که به دقت پنهان نگه داشته شده بر اثر سه رویداد شروع به آشکار شدن می کند...

فیلم مستقل و خوش ساخت «12 موقتی» با دیدگاهی عاطفی اما درست به بررسی زندگی بچه ها و کارکنان در خانه کودکان بی سرپرست می پردازد، یعنی جایی که خطوط بین آن ها آن طور که تصور می شود واضح و مشخص نیست.

«12 موقتی» از همان ابتدا تکلیف‌اش را با مخاطب روشن می‌کند. مخاطب قرار نیست با یک فیلم پر زرق و برق هالیوودیمواجه باشد؛ قرار نیست بازیگران مشهور و ویژه‌ای را ببیند؛ قرار نیست داستان خیلی پیچیده‌ای را دنبال کند و در نهایت، قرار است به یک فیلم ساده و بی ادعا اما قدرتمند از سینمای مستقل آمریکا نگاه کند.

این ویژگی‌ را پیش‌تر در فیلم «نبراسکا» هم دیده بودیم. جایی که سینمای آمریکا، به دور از داستان‌های زرد خودش، می‌خواهد با سادگی تمام به دل «احساسات درونی انسان‌ها» نفوذ کند و قصد آن را هم ندارد که با احساسا‌ت‌زدگی، عده‌ی قابل‌توجهی از مخاطبان را از خود براند. «12 موقتی» یک داستان تکراری و دست‌مالی شده را در یک فضای بکر و ناب به تصویر می‌کشد. هوشمندی کارگردان در نحوه‌ی روایت داستان، انتخاب بازیگر، شخصیت‌پردازی و روند سیال احساسات «12 موقتی» را به یک فیلم موفق تبدیل می‌کند.

این فیلم تجربه ای شخصیت محور است که بیش تر روی زندگی درونی گریس و روابط او با دیگر شخصیت ها تمرکز کرده است. کرتن برای روایت فیلم از دوربین روی دست استفاده کرده که این انتخاب درست و بجا هم فیلم را به فضاهای مستند نزدیک‌تر کرده و هم لایه هایی درونی تر شخصیت های فیلم را با تکان هایی که به تصویر روی پرده می دهد، بهتر نشان می دهد.

بازی ها همگی موزون و بی نقص هستند (به خصوص بازیگر نقش اول یعنی بری لارسِن که فیلم را می توان یک سکوی پرش برای او به حساب آورد) و بعد از پایان فیلم به این نتیجه می رسیم که تجربه ای اگر چه گاها دردناک اما ارزشمند داشته ایم.«12 موقتی» بار دیگر نشان میدهد که قدرت سینما نه در نور و انفجار که در روایت گری و پرداخت شخصیت است.