The Layover ( 2017 )

هالیوود در سال های اخیر مسیری را پیش گرفته که خروجی آن جذب مخاطب به هر قیمت است که از ساخت دنباله های فراوان برای فیلم های ابر قهرمانی و حتی چند پاره کردن آنها (نظیر اونجرز 3 که در دو پارت ارایه می شود) بخوبی نمایان است...
چنین تغییری در هالیوود یک دلیل دارد و آن هم هم تضعیف سلیقه ی مخاطبین کنونی سینماست...مخاطبینی که در دنیایی پر از ابتذال و سطحی نگری زندگی می کنند و قهرمانان آنان دیگر چگوارا و ماندلا نیست بلکه سوپر استار های صنعت مد و تبلیغات است...چنین چیزی اقتضا می کند که هالیوود هم درصدد ارضای همین نیازهای عوامانه پیش برود...
چیزی که در داستان layover (که حتی اسمش هم بی معنیست)مشاهده می کنیم به شدت از این نوع نگاه تبعیت می کند...چه چیزی بهتر از آوردن دو بازیگر که چه عرض کنم مانکن های متحرک بر صحنه سینما و جذب کردن مخاطبان عموما جوان و نوجوان وجود دارد...البته از آنجا که سینما را نوعی سرگرمی میدانیم این عمل به خودی خود غلط نیست درصورتی که داستانی یا پیامی برای مخاطب به همراه داشته باشد اما این فیلم نه تنها خالی از هرگونه داستان(نیمچه داستانش اصلا داستان به حساب نمی آید و بیشتر شبیه به یک طرح داستانیست)و پیام است بلکه نوعی ضد پیام نیز به حساب می آید که دختران جوان را به نوعی تشویق به روابط بدون ظابطه با مردان مورد علاقیشان می کند و این نوع رابطه را بدون عواقب نشان میدهد.
با داستانی طنز و در قسمتی جاده ای طرف هستیم ( ابدا به این دو ژانر نزدیک شود) که دو دوست برای بدست آوردن پسر رویاهایشان در سفری دست به رقابت می زنند.
این گونه فیلم ها زنگ خطر را برای هالیوود که نه برای مخاطبان هالیوود به صدا در می آورد که نشان از ضاعقه ی تحلیل رفته نسل جدید سینماست...
سرآخر تنها باید از دو بازیگر اصلی یعنی داداریو و آپتون تشکر کرد که بازی بدن را به سینما دوستان آموزش می دهند.