Green Book ( 2018 )

امتیاز 10 از 10
بدون اسپویل!
یک درام زیبا و موثر که لیاقت هر جایزه ای رو داشت. Green Book نوید یک فیلم فراتر از کلیشه های موجود رو میده. فیلمی که برخلاف Moonlight به داستان سرایی میپردازه و اتفاقا به نظر من مهمترین فیلم 2018 و یا حتی اگر نسبت به فیلمنامه نگاه کنیم ، یکی از مهمترین های این دهه است.
مسئله سیاه پوستان و تبعیض.
قبل از شروع فیلم، مخاطب فکر میکنه دوباره با یه داستان کلیشه ای و خسته کننده طرفه، ولی فیلم به قدری در داستان پردازی موفقه که مخاطب به هیچ وجه نمیتونه لحظه ای از فیلم چشم برداره.چه قدر عالی و قابل مثال زدنی به ( تبعیض) پرداخته میشه. زمانی که Don Shirley با بازی بی نقص Mahershala Ali
با تبعیض رو به رو میشه ، چقدر واقعا به نظر مسئله تازه ای میاد. اما دور از دعوا ، دور از داد و فریاد. فیلم فقط کافیه تصویر Don Shirley رو به نمایش بزاره و همین از هزاران داد و فریاد قوی تره. و اینجاست که به عظمت فیلمنامه پی میبریم. بی نقص و بدون هر گونه شعار و ایده های عجیب غریب.
حتما حتما پیشنهاد میکنم تماشا کنید.
پ.ن: مراسم اسکار امسال طوری بود که انگار مسئولینش مثل جشنواره های آبکی خودمون ، لپ فیلمساز هارو میکشه و میگه بیا اینم برای تو ، برو حالشو ببر :)
تقریبا به همه جوایز داده شد و بین این جوایز به نظر بنده ، Green Book لیاقت چیزی که گرفت رو داشت. چون نه کمپینی براش راه انداختن و نه دعوایی. با یه تبلیغات و بودجه اندک ، فیلمی قابل تحسین ارائه شد و میشه Green Book رو برخلاف فیلم های با تاریخ انقضای - به زودی- امسال ، برای سال ها تعریف کرد و از این درام-کمدی زیبا لذت برد.
مرسی

« کتاب سبز » داستان تور موسیقی آهنگساز و نوازنده چیره دست سیاه پوست، دان شیرلی در شهرهای مختلف ایالات متحده در دهه 60 میلادی می باشد. شیرلی در موسیقی سبک " جاز " به عنوان یک پدیده غیرمعمول شناخته می شد. او فردی بود که اصولی ترین قواعد نواختن موسیقی جاز و در واقع استاندارد نوازندگی آن را تغییر می داد و آن را به سبک و سیاق خود اجرا می کرد. شیرلی در عین حال که به موسیقی تسلط داشت، استعداد عجیبی در یادگیری نیز داشت بطوریکه می توانست به 8 زبان زنده دنیا سخن بگوید و بصورت حرفه ای به نقاشی بپردازد. وی همچنین دارای مدرک دکترای روانشناسی، موسیقی و هنر نیز بود. « کتاب سبز » اشاره به تور دهه 60 این آهنگساز دارد که با اتفاقات مختلفی همراه بود.

داستان فیلم از جایی آغاز می شود که شیرلی ( ماهرشالا علی ) قصد دارد سفری را در ایالات متحده آغاز نماید و می داند که قرار نیست در تمام نقاط این کشور امنیت شامل حال او شود! از این جهت تصمیم می گیرد راننده ای سفید پوست استخدام کند و در این راه به تونی ( ویگو مورتنسن ) می رسد که در یک باشگاه شبانه فعالیت می کند و علاقه فراوانی هم به استفاده از خشونت دارد! تونی می پذیرد که شیرلی را در این سفر همراهی کند اما اختلاف نظر این دو ماجراهای مختلفی را در طول داستان رقم می زند و...

« کتاب سبز » از دسته آثار جاده ای - رفاقتی محسوب می شود که قرار است تضاد دو شخصیت اصلی داستان منجر به تحول آنان شود. در اینجا شیرلی شخصیتی خودخواه و به شدت مبادی آداب است که نمی تواند رفتارهای سطح پائین را تحمل کند و در نقطه مقابل تونی قرار دارد که کاملاً دیدگاهی متفاوتی نسبت به شیرلی دارد. او تحمل زیادی ندارد و اغلب مشکلاتش را با مشت زدن حل و فصل می کند. تونی همچنین خیلی توانایی در ادبیات و نوشتار ندارد و به همین جهت هنگامی که برای خانواده اش نامه می نویسد معمولاً نمی تواند آنچه که حس می کند را انتقال دهد. تضادهای میان تونی و شیرلی تنها به رنگ پوست شان خلاصه نمی شود، بلکه آنها در رویکردهای اجتماعی و باورهای شخصی نیز در نقطه مقابل یکدیگر قرار می گیرند.

فیلم با هوشمندی توانسته در میان اختلافات تونی و شیرلی، گریزی هم به جامعه وقت آمریکا بزند. جامعه ای که در آن مقطع یک جدال بی پایان را با جامعه سیاه پوستان آغاز کرده بود که این نژاد پرستی نیز در « کتاب سبز » به خوبی به تصویر کشیده شده است. در طول داستان ما به همراه این دو به مکان های مختلفی می رویم که باور عمومی به حقیر پنداشتن جامعه سیاه پوستان در آن جریان دارد. باوری که نام فیلم نیز به نوعی از آن الهام گرفته که اشاره به کتابی به نام « کتاب سبز راننده سیاه پوست » دارد که بیش از نیم قرن پیش در ایالات متحده چاپ می شد و در آن لیست هتل ها و غذاها و در مجموع، سرویس هایی که سیاه پوستان می توانستند از آن استفاده نمایند در آن ذکر می شد.

« کتاب سبز » با فیلمنامه ای محکم و پرداخت شده، به خوبی توانسته انتقادات خودش را از جامعه و باورهای اشتباه آن که بخش زیادی از آن حتی امروز نیز مشاهده می شود مطرح نماید و در عین حال دو شخصیت اصلی داستانش را به بلوغ برساند. دو شخصیتی که ابداً درک مناسبی از یکدیگر ندارند اما رفته رفته متوجه می شوند که حضور هر کدامشان یک موهبت برای دیگری محسوب می شود. تونی در این سفر از شیرلی می آموزد و تجربه های جدیدی به دست می آورد و شیرلی نیز خیلی زود متوجه می شود که نمی تواند همیشه پشت ظاهر پر زرق و برق و مبادی آدابش پنهان شود و گاهی نیاز است که از جدول خارج شود و تن به مواردی دهد که برای او رد شدن از خط قرمز محسوب می شود.

اما نمی توان از تاثیر دو بازیگر اصلی فیلم در موفقیت فیلم چشم پوشی کرد. ویگو مورتنسن در نقش تونی یک بازی ماندگار از خود ارائه داده که می تواند بار دیگر نامش را در میان نامزدهای جوایز سینمایی سال قرار دهد. وی که برای بازی در این نقش وزن زیادی اضافه کرده، بازی فوق العاده ای در نقش تونی داشته و می توان گفت یکی از بهترین نقش آفرینی های دوران بازیگری اش را تجربه کرده است. ماهرشالا علی نیز بازی بسیار خوبی در نقش شیرلی داشته است. او به خوبی توانسته مردی مغرور را به تصویر بکشد که در درونش طوفانی در جریان است اما با ظاهر موجه خود آن را پنهان می کند.

« کتاب سبز » پیام واضحی دارد. فیلم ارزش های انسانی را برجسته می کند و می خواهد که تضادها را بپذیریم و آن را به فرصتی برای عشق ورزیدن و دوستی تبدیل کنیم. ارائه این مفاهیم در فیلم نیز به بهترین شکل ممکن انجام می شود و در نهایت به یک خودشناسی بزرگ منجر می گردد. البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که کارگردان فیلم پیتر فارلی است که سابقه ساختن بنجل های سینمایی فراوانی را در کارنامه هنری اش دارد و خلق « کتاب سبز » از کارگردانی که آخرین ساخته سینمایی اش « احمق و احمق تر 2 » بوده، یک غافلگیری تمام عیار محسوب می شود!