Allied ( 2016 )

متفقین" فیلمی درباره‌ی جنگ جهانی دوم است که تمام کنش‌های فیلم دور از خط مقدم جنگ رخ می‌دهد. چه در کافه‌ها یا سالن‌های انتظار چه در خیابان‌های بمباران‌شده‌ی لندن، شخصیت‌های داستان با مشکلات و رنج‌هایی مواجه می‌شوند که زندگیِ دور از درگیری نظامی را تشریح می‌کند. "متفقین" چیزی بیشتر از یک فیلم جنگی جاسوسی و هیجان‌انگیز ا‌ست؛ تلاش کرده تا شبیه رمان‌های «لِن دیتون (نویسنده انگلیسی)» بنماید و البته تصویری غنی و پرجزئیات از آن دوره که در عین حال داستانی خیالی از دسیسه‌های پنهانی، جاسوسی و خیانت را بازگو می‌کند. کلیت فیلم خوب است اگرچه رابطه‌ی مرکزی شخصیت‌های فیلم می‌توانست دقیق‌تر و بهتر پرداخته شود. حس اجبار و ناگزیری که در نصفه‌ی دوم فیلم پیش می‌آید کمی مشکل دارد.

با ادای دینی به فیلم کلاسیک ماندگار هامفری بوگارت در سال 1942، یکی از صحنه‌های ابتدایی "متفقین" در کازابلانکا و در مکانی که بی‌شباهت به «کافه‌ی ریک» نیست، اتفاق می‌افتد. به نحوی که حتی از دیدن بوگارت یا کلود رینس در آن‌جا یا خواندن ترانه‌ی «همان‌طور که زمان سپری می‎شود» با صدای بلند حضّار شوکه نخواهیم‌شد. در این مکان، «مکس واتان (برد پیت)» افسر جاسوس کانادایی با مبارز مقاومت فرانسوی به نام «ماریان بوسه‌ژو (ماریون کوتیار)» دیدار می‌کند. این دو تحت پوشش ظاهریِ یک زوج متاهل که از آزادی خود در شهری مراکشی لذت می‌برند، توطئه‌ی ترور یک سفیر آلمانی را در سر می‌پرورانند. با وجود خطراتی که نقشه را تهدید می‌کند (مکس احتمال به ثمررسیدن آن را 60 به 40 عنوان می‌کند)، اضطراب و هیجان موقعیت باعث ایجاد جرقّه‌‌ای از عشق میان این دو می‌گردد. آیا حسی عاطفی در خلال یک ماموریت حساس می‌تواند این دو را به سلامت به خانه بازگرداند؟ و آیا پس از این ماموریت و شعله‌های جنگی که هنوز زبانه می‌کشد، یک شغل امن اداری می‌تواند مکس را از اتفاقاتی که ریشه در ماموریت کازابلانکا دارد محافظت کند؟

«رابرت زمیکس» کارگردان، تجربه‌های سینمایی و نوآوری‌های زیادی را در طول سابقه‌ی هنری پربار و متنوعش از سر گذرانده. عناوینی چون «بازگشت به آینده»، «چه کسی برای راجر خرگوشه پاپوش دوخت»، «فارست گامپ»، «تماس» و «دور افتاده» ادعای قصه‌گویی عالی او و قرارگرفتن در لیست درجه‌یک‌های هالیوود را تصدیق می‌کنند. "متفقین" جزو فیلم‌های خوب اوست که البته چندان پیشگام و خاص به چشم نمی‌آید ولی حداقل از جلوه‌های ویژه به نحوی مطلوب برای به تصویرکشیدن جزئیات آن دوره استفاده کرده. اگر بخواهیم نگاهی کلی به کارنامه‌ی زمیکس بیفکنیم، بعید است بتوان "متفقین" را جزو آثار ماندگار او دانست.

شاید "متفقین" جذبه‌ی لازم برای هیاهوی اسکار را نداشته باشد، اما آن‌قدر خوب است که بدون تبلیغات هم بتواند مردم را به سینماها بکشاند. می‌توان گفت فیلم‌هایی همانند این که دو ساعت سرگرمی خالصند و از بازیگرانی جذاب، لوکیشن‌هایی عجیب و سراسر احساس و تعلیق بهره‌مندند، در یک یا دو دهه‌ی پیش به شدت جلب توجه می‌کردند اما از آن زمان تاکنون تجارت سینما بسیار فرق کرده. "متفقین" یک فیلم بزرگ نیست اما به قدری بامهارت و زیبایی ساخته شده که لیاقت دیده‌شدن را دارد. متاسفانه، عملکرد ضعیف در گیشه، می‌تواند تعداد این فیلم‌ها را که تداعی‌گر دوران کودکی هالیوود است، کاهش دهد.

منبع: نقد فارسی
مترجم: بابک مؤیدزاده

« متفقین » اثر جدید رابرت زمه کیس است که یکی از مورد انتظارترین آثار سال نیز بود اما در ماه های باقی مانده به اکران عمومی فیلم، خبر جدایی برد پیت ستاره اصلی این فیلم و همسرش آنجلینا جولی باعث شد تا نام این اثر بسیار زودتر بر سر زبانها بیفتد چراکه اینبار رسانه ها پای ماریون کوتیار را وسط کشیدند! برخی رسانه ها در غرب پس از شنیدن خبر جدایی پیت از جولی، عنوان کردند که این جدایی به دلیل رابطه عاشقانه پیت و کوتیار در جریان فیلم شکل گرفته که این اظهار نظر با واکنش تند کوتیار مواجه شد که اعلام کرد عاشق همسرش است و ابداً چنین مسئله ای صحت ندارد. با اینحال مراسم فرش قرمز این فیلم بیشتر از آنکه درباره خود اثر باشد، به محلی برای رویت برد پیت در روزهای پس از جدایی اش از جولی اختصاص یافت که به نظر می رسد برای رسانه ها به مراتب جذاب تر از خود فیلم بوده است!

مکس ( برد پیت ) افسر جاسوس کانادایی است که در جریان یک ماموریت با عضوی از نیروهای مقاومت فرانسه به نام ماریان ( ماریون کوتیار ) همراه می شود تا سفیر نازی ها را در کازابلانکا ترور کنند. این دو که مدتهاست عاشق یکدیگر هستند، پس از این ماموریت تصمیم به ازدواج می گیرند و در ادامه صاحب یک دختر نیز می شوند. با اینحال زندگی رویایی مکس و ماریان پس از اینکه مافوق مکس به او اطلاع می دهد ماریان جاسوسی دو جانبه است بهم می ریزد و...

« متفقین » با ادای دین به آثار جاسوسی - عاشقانه های کلاسیک تاریخ سینما که مشخصاً بیشترین ادای دین فیلم متعلق به « کازابلانکا » بوده ساخته شده است و رابرت زمه کیس کهنه کار نیز تمام تلاشش را به کار گرفته تا فیلم حال و هوایی کلاسیک داشته و از المان های مدرن ساخت آثار جاسوسی فاصله گرفته شود. این موضوع سبب شد تا فیلم دارای نقاط مثبت و ضعف مشخصی باشد که بر روی کیفیت نهایی اثر تاثیر گذشته است.

بزرگترین مشکل « متفقین » نه در فرم ساخت کلاسیکش بلکه به رابطه میان دو شخصیت اصلی باز می گردد که شباهتی به نمونه های قدیمی خود ندارد و خبری از پرداخت عمیق در آنان نیست. مکس و ماریان با اینکه توسط زمه کیس زوج عاشقی معرفی می شوند و رفتارشان هم بر این امر صحه می گذارد، اما در اجرا بیشتر شبیه به یک کلیپ تبلیغاتی از سبک زندگی عاشقانه هست که فاقد جزئیات بوده و صرفاً افراد در حال لبخند زدن به یکدیگر مشاهده می شوند.پرداخت مناسب دو قهرمان داستان می توانست کلیدی ترین بخش فیلم را زنده نگه دارد که متاسفانه در این بخش، » متفقین » دارای کمبودهایی است که باورپذیر بودن مکس و ماریان را سخت می کند.

آنها تا زمانی که در کنار یکدیگر جاسوس و همکار هستند و لحظات اکشن را رقم می زنند، زوج قابل قبولی محسوب می شوند و پذیرفتن آنان چندان کار مشکلی نیست. اما زمانی که فیلم آنان را وارد گره های داستانی می کند و پیچش درامی را ضمیمه آنان می نماید ، فیلم آشکارا دچار ضعف می گردد چراکه در طول داستان نتوانسته عشق میان مکس و ماریان را به نقطه ای برساند که آشفتگی حال مکس و تصمیماتش باور پذیر باشد و مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد.

با اینحال « متفقین » نقطه قوتی هم دارد و آن قرار گرفتن رابرت زمه کیس در پشت دوربین فیلم می باشد که باعث شده مانند اغلب آثار این کارگردان، اثر از جزئیات تصویری فراوانی برخوردار باشد که نشان از اهمیت وی به دکوپاژ اثرش دارد. « متفقین » در طراحی جزئیات بخش های غیر عاشقانه فیلم موفق عمل می کند و اصل قصه گویی را با به خوبی رعایت می کند تا مخاطب روایتی جذاب از دوران جنگ جهانی دوم را شاهد باشد.

دو ستاره اصلی فیلم بازیهای خوبی از خود به نمایش گذاشته اند. برد پیت که در دو سال گذشته میل و رغبت بیشتری به حضور در فیلمهایی با موضوع جنگ جهانی دوم داشته، در نقش مکس بازی قابل توجهی از خود به نمایش گذاشته است و تماشاگر او را بر روی پرده نقره ای می پسندد. ماریون کوتیار فرانسوی هم که در مجموع بازی در نقش هایی کلاسیک با حال و هوای او همخوانی بیشنری دارد، در نقش ماریان همان نقشی را ایفا می کند که زنان در آثار جاسوسی کلاسیک تاریخ سینما ایفا می کردند. آنها زیبا و سرسخت بودند و در راهشان ثابت قدم؛ البته کوتیار نیمی از این ویژگی را در « متفقین » به همراه داشته که برای تماشا کافی به نظر می رسد.

« متفقین » اثری سرگرم کننده است که اگر از ایرادات داستانی و مشخصاً روابط پر ایراد دو قهرمان اصلی داستانش بگذریم، می تواند مخاطبش را راضی نگه دارد. اثر جدید رابرت زمه کیس قطعاً با شاهکارهایی که او در تاریخ سینما ساخته فاصله بسیاری دارد و هرگز نمی تواند در آن حد و اندازه باشد، اما با اینحال هنوز هم اثری قصه گو است که در آن داستان ابتدا و انتها دارد و تماشایش می تواند برای یکبار مناسب باشد.

مبع: مووی مگ