پوئک، پسری که در زاغه‌ها زندگی می‌کرد، ناگزیر بود شرایط دشوار خود را تاب آورد، زیرا گمان می‌کرد هرگز نمی‌تواند هم‌سنگ دیگران باشد. او برای بقا در اجتماع، ناگزیر از سکوت و پذیرش آزار و اذیت دیگران بود.